«Οι μέρες για σένα, χωρίς εσένα»

Όσο και ν’ αναζητάς αυτό το ένα παραπάνω σ’ αγαπώ όσο και να ελπίζεις για μία στιγμή ακόμα μαζί, για μια παύση του χρόνου και για την αποτύπωση μιας μοναδικής παρουσίας στον χρόνο, υπάρχει η αλήθεια που σε κοιτάει κατάματα. Όταν όλα αυτά τελειώσουν κι ο χρόνος κυλήσει, οι μήνες περάσουν κι η μέρα αυτή ξανά ‘ρθει, χωρίς όμως τίποτα να είναι ίδιο, τότε φοβάσαι. Φοβάσαι τις μέρες που είναι αφιερωμένες σ’ εσάς, μα κάποιος λείπει από την εξίσωση. Και δεν είσαι εσύ.

Τρομάζεις με όλα αυτά που έχεις ν’ αντιμετωπίσεις. Μνήμες, αναμνήσεις, νοσταλγία. Δεν είσαι ποτέ έτοιμος να δεχτείς αυτές τις μέρες. Ξημερώνει. Ανοίγεις το παράθυρο κι αντικρίζεις τον ήλιο. Λάμπει. «Μα πώς;», σκέφτεσαι. Είναι δυνατόν σήμερα να είναι φωτεινός ο ουρανός; Ξέρεις ήδη την απάντηση. Ναι, είναι. Τίποτα δεν αλλάζει επειδή εσύ μέσα σου «πενθείς». Ο πόνος σου, η θλίψη κι η απογοήτευση, η νοσταλγία κι η μοναχικότητά σου χρωματίζουν την καρδία σου με χρώματα σκούρα και μουντά. Παρ’ όλ’ αυτά κι άλλα τόσα, γι’ άλλη μια φορά στέκεις στα πόδια σου, αρκετά δυνατός να πεις: «εδώ είμαστε»!

Κι η μέρα φέρνει μαζί τις όλες τις στιγμές που δε θέλεις. Μια ονομαστική γιορτή, κάποια γενέθλια, ένα χωρισμό, έναν αποχαιρετισμό, μια συνάντηση, έναν έρωτα. Θυμίζοντας στον εαυτό σου, αυτό που κάνει τη συγκεκριμένη ημερομηνία ένα αβάσταχτο φορτίο που θες απεγνωσμένα να ξεφορτωθείς. Ήδη ξέρεις. Αυτή η μέρα δεν έπρεπε να ξημερώσει έτσι, το γνώριζες από τα πρώτα δεύτερα που άνοιξες τα μάτια σου. Γιατί; Διότι, αυτή η μέρα, είναι δική σου. Είναι δική σας ή μάλλον, είναι παραλίγο δική σας. Μα πού να τη δώσεις; Όλα όσα μπορούσατε να είστε, όλα όσα μπορούσατε να ζήσετε, τώρα είναι απλώς μια ημερομηνία, Πάρ΄την και χάρισέ την εκεί που σκέφτηκες. Ίσως έτσι κάπως να γλυκάνει.

Διότι τίποτα δεν είναι ίδιο κάθε τέτοια μέρα. Τίποτα δε θα αντικαταστήσει αυτό που τότε υπήρχε. Όλα δείχνουν λίγα μπροστά στον χρόνο που με σιγουριά θα γυρνούσες άμα ήταν στο χέρι σου. Όλα και τίποτα ταυτοχρόνως.
Πυροδοτείς τον εαυτό σου να σκεφτεί πώς και γιατί. Ανησυχείς για όλα αυτά που θα σε καλέσουν να τ’ αντιμετωπίσεις. Για όλα αυτά που θα παλέψεις και που ποτέ δε χώνεψες και πάντα σε πλήγωναν. Που θέλεις να αλλάξεις, μα δεν μπορείς. Που σου τρώνε την σκέψη και σου δηλητηριάζουν το μυαλό.

Δεν ξέρεις εάν όλος αυτός ο πόνος, όλη αυτή η σύγχυση προέρχεται από τη μέρα αυτή καθ’ αυτή, τη νοσταλγία αυτής, τα απρόσμενά της ή το άτομο που την έκανε τόσο ηχηρή, τόσο σφοδρή, τόσο διαπεραστική συναισθηματικά.
Ίσως τελικά να έχουν δίκιο, να μη χρειάζεται να δενόμαστε τόσο πολύ με όλα όσα ένα άτομο κουβαλάει μέσα του και φέρνει μαζί του. Τουλάχιστον άμα είναι να πονάμε για κάποιον, να το κάνουμε μονάχα γι’ αυτόν και για τίποτα άλλο που τον συμπεριλαμβάνει.

Αξίζει όμως; Αξίζει ν’ αγαπάς ένα άτομο μόνο για τον εαυτό του και τίποτα παραπάνω; Διότι αγαπώ σημαίνει και πονάω. Πονάω γι’ όλα αυτά που πονά, ενοχλούμαι με ό, τι χαλάει τη μέρα σε εκείνο το άτομο και παλεύω με νυχιά και με δόντια εγώ να του τη φτιάξω. Γιατί το αγαπάω κι αγαπάω σημαίνει χίλια δύο άλλα πράγματα. Σημαίνει κι υπομένω κι επιμένω και νοιάζομαι κι άμα χρειαστεί στερούμαι κιόλας.

Η μέρα αρχίζει, κι εσύ για χάρη όλων αυτών που μέσα σου φυλάς σαν θησαυρό, για όλα αυτά που τιμάς, για όλα αυτά που ποτέ δεν ήθελες να τελειώσουν, χαμογελάς, σφίγγεις την παλάμη σου κι είσαι έτοιμος με μια αναπνοή για τα πάντα που αυτή η μέρα θα φέρει. Και του χρόνου τέτοια μέρα ακριβώς το ίδιο. Ίσως τότε και καλύτερα.

Αφιερωμένο πρώτα στην παντοτινή μου έμπνευση κι έπειτα στον άνθρωπο που κρατώ μέσα μου σαν πολύτιμο φυλαχτό.

Θέλουμε και τη δική σου άποψη!

Στείλε το άρθρο σου στο info@pillowfights.gr και μπες στη μεγαλύτερη αρθρογραφική ομάδα!

Μάθε περισσότερα ΕΔΩ!