Όσο δεν ανοίγεσαι τα ζεις όλα στο μέτριο

Μέσα σε μια κοινωνία απρόσωπων σχέσεων και γοργών ρυθμών ζωής, οι αληθινές κι άμεσες διαπροσωπικές σχέσεις αποτελούν για όλους πηγή χαράς και ζωντάνιας. Ωστόσο, για αδιευκρίνιστους καθαρά λόγους, είναι δύσκολο να εμπιστευτείς. Φυσικά, και δε φταίει μόνο ο φόβος της προδοσίας, της ντροπής ή της απογοήτευσης αλλά και η ανασφάλεια του χαμού. Όπως λέει και ο Γιάννης Ρίτσος: «Όταν αγαπάς, η μισή αγάπη είναι φόβος για το χαμό της αγάπης».

Πάντα ο φόβος του χαμού κυριαρχεί σ’ αυτές τις στιγμές. Αυτός, είναι πιο σημαντικός από κάθε άλλο. Μάλιστα, σου στερεί το δικαίωμα να διακρίνεις οποιαδήποτε συνθήκη εμφανίζεται μπροστά σου. Κάπως έτσι, φοβάσαι να δεθείς με ανθρώπους γιατί θεωρείς θέσφατο ότι θα φύγουν. Ναι, είσαι προκατειλημμένος και δε φοβάσαι να το παραδεχθείς.

Αυτούς που ίσως λάτρεψες ακόμα τόσο, μα ίσως δεν τόλμησες να έρθεις πολύ κοντά τους, που δεν εμπιστεύεσαι απόλυτα, που, που, που. Φοβάσαι, γιατί ξέρεις ότι θα πονέσει.  Θα πονέσει να χρειαστεί να τους αποχαιρετήσεις -κι αυτό αν τύχει και σου δοθεί η ευκαιρία. Η απουσία τους στη μέρα σου και το ότι θα πρέπει να το διαχειριστείς. Προκατειλημμένα λοιπόν, φοβάσαι ν’ ανοιχτείς λίγο παραπάνω σε νέες αλλά και παλιές γνωριμίες, φοβάσαι να «κουμπώσεις» με κάποιον μην τυχόν και δεν «ξεκουμπώσεις» ύστερα.

Το έχουμε όλοι ζήσει. Ξέρεις κάτι όμως; Το έχουμε όλοι ξεπεράσει. Όσο δύσκολο και να ήταν. Πιστεύοντας σ’ εμάς και οδεύοντας με βήμα σταθερό, απλώς μια μέρα πέρασε. Πηγαίνοντας αμήχανα γι’ αυτό που μας περιμένει. Πηγαίνοντας αβέβαια επίσης. Με αυτόν τον τρόπο αρχίζει η φάση της επούλωσης.

Ο άνθρωπος δεν είναι μοναχικό ον, απεναντίας, ψάχνει την αγέλη του αλλά ταυτοχρόνως, αυτή γίνεται μέρος του «είναι» του. Την αναζητάει, τη θέλει, βασίζεται εν μέρει σ’ αυτή. Του προσφέρει ασφάλεια και σιγουριά, κάνοντας απλά τα βασικά: συνυπάρχουν. Και κάπου εκεί, ανάμεσα στο πλούτο συναισθημάτων που δημιουργείται μιλώντας γι’ ανθρώπους που αγαπάς, νοιάζεσαι, ζητάς και θέλεις, κάπου εκεί, κρύβεται ο φόβος του χαμού αυτών των ανθρώπων.

Σκέψου το κι από την άλλη μεριά, ίσως αυτοί που φεύγουν, δεν είχαν έρθει ποτέ για να μείνουν. Ίσως ήταν περαστικοί που βρέθηκαν στο δρόμο σου απλά για να σου διδάξουν κάτι -με λόγια ή και με πράξεις, με χαμόγελα ή και με κλάματα, με αγκαλιές ή και με φιλιά. Σίγουρα, η απώλεια αυτών κάτι σημαίνει, παρ’ όλ’ αυτά όμως ίσως δε σήμαινε ποτέ τα πάντα. Έρχονται και παρέρχονται οι διακυμάνσεις των συναισθημάτων και ίσως σήμερα εσύ να είσαι αυτός που θα δώσει ή θα αντέξει το παραπάνω σήμερα.

Ξέρω πόσο σε τρομάζει η ιδέα, η ζωή να σε βάλει να αποδεχθείς ένα τέλος το οποίο εσύ το αποκαλούσες «για πάντα», στην αρχή θα είναι το ακατόρθωτο, έπειτα όμως έρχεται η αποδοχή του παρακάτω, κοίτα τότε μαζί με την απώλεια αυτή ν’ αποδεχθείς κι εσένα, ώστε την επόμενη φορά που θα φοβηθείς μη χάσεις κάποιον, να είσαι σίγουρος πως ό, τι και να γίνει, τον νούμερο ένα θαυμαστή σου, θα τον έχεις για πάντα κοντά σου.  Κι αυτός δεν πρέπει να είναι κανένας άλλος, εκτός από τον ίδιο σου τον εαυτό και ίσως αυτό και μόνο ν’  αρκεί.