Ψηθείτε να βάλουμε την αυτοπεποίθηση ως μάθημα στα σχολεία

Πόσες φορές έχεις σκεφτεί πόσα πράγματα θα ήταν διαφορετικά τόσο στον κόσμο όσο και σ’ εσένα προσωπικά, πόσα συναισθήματα θα είχες διαμορφώσει διαφορετικά μέσα σου, πόσα παραπάνω επιτεύγματα θα είχες καταφέρει, εάν στα σχολεία, που πάντα μας ταλαιπωρούσαν με τα γραφικά τους μαθήματα, δίδασκαν αντί για πολλά από αυτά τα μαθήματα που τώρα διδάσκουν- ν’ αγαπάμε και ν’ αποδεχόμασταν τον εαυτό μας. Να μας μάθαιναν τον όρο αυτοπεποίθηση και την επίδραση αυτής στη ζωή του κάθε ανθρώπου;

Το ξέρω, δεν είναι εύκολο κανείς να τη διδαχτεί και να την καταλάβει, πόσο μάλλον τόσο νέος, εδώ ενήλικες που είμαστε και δυσκολευόμαστε να την κάνουμε κτήμα μας λες κι είναι πυρηνική φυσική που μεταξύ μας, αυτή δείχνει διόλου ευκολότερη.

Κανείς δεν έχει προσδιορίσει με σιγουριά τι ακριβώς είναι αυτή η τόσο συζητημένη αυτοπεποίθηση. Είναι στάση ζωής; Είναι τρόπος ζωής ή σκέψης; Ή μήπως είναι κάτι πιο σημαντικό αλλά και ταυτόχρονα πιο απλό με την προϋπόθεση όμως να την έχεις μάθει από μικρή ηλικία, έχοντας έτσι εκπαιδεύσει πολύ τον εαυτό σου να την αντλεί από κάθε σου ενέργεια;

Πόσο τυχεροί θα ήμασταν εάν ήδη από τα νεαρά χρόνια της ζωής μας, εκεί οπού ακόμα μέσα μας όλα παίρνουν μορφή, εκείνη ακόμη την περίοδο όπου παίρνουν σειρά και προτεραιότητες τα συναισθήματα και διαμορφώνονται χαρακτηριστικά γνωρίσματα για ένα άτομο, είχαμε γνωρίσει την αυτοπεποίθηση, της είχαμε συστηθεί κι ανοίξει τη ζωή μας και τις προοπτικές μας για τον κόσμο αλλά και για τον εαυτό μας;

Εάν λοιπόν, η αυτοπεποίθηση ήταν μάθημα διαπαιδαγώγησης τόσο στα σχολεία όσο και γενικά, όλα στον κόσμο θα ήταν καλύτερα. Οι άνθρωποι θα ήταν κυριολεκτικά ελεύθεροι. Ελεύθεροι από τα δεσμά του φόβου και της αβεβαιότητας, ελεύθεροι από την κόντρα με τον εαυτό τους, από τις ανασφάλειές τους. Ελεύθεροι από τις ίδιες τους τις σκέψεις που το βράδυ τους τρώνε ολόκληρους με τα λάθη και τα σωστά τους. Θα ήταν πλάσματα χωρίς αναστολές και δεύτερες σκέψεις, χωρίς απωθημένα που κρύβουν μέσα τους το φόβο του «εάν είμαι αρκετά καλός;».
Δε θα είχες πρόβλημα με κανέναν συμμαθητή, συνάδελφο, σύντροφο ή συμπολίτη και τα κακόβουλα- και μη- σχόλιά τους. Θα τους χαμογελούσες όλους και θα τους απαντούσες με αγάπη και σιγουριά για τον εαυτό σου, «Δεν πειράζει που δε σου αρέσω. Αρέσω στον εαυτό μου κι αυτό μου αρκεί».

Οι άνθρωποι θα είχαν μάθει από νωρίς να εκτιμούν τον εαυτό τους, να προσπαθούν να τον βελτιώσουν. Το ίδιο θα ίσχυε και για τους υπόλοιπους. Θα έβλεπαν με μία ματιά, όλους τους ανθρώπους ίσα. Είτε ψηλός είτε κοντός, είτε μελαψός είτε λευκός. Όλοι ίσα μα τόσο όμορφα διαφορετικοί. Κανένας ρατσισμός στον κόσμο, μονάχα αγάπη κι εκτίμηση για τους συνανθρώπους τους. Θα αποδεχόταν όλους, γιατί τότε δεν θα κρυβόταν κανένας εσωτερικός φόβος ή ζήλια, κανένα συναισθήματα κατωτερότητας, κανένα ερώτημα «μήπως αυτός είναι καλύτερος από εμένα», γιατί ακόμα και να ήταν, στην ουσία δε θα ενδιέφερε κανέναν. Θα είχε μάθει να κοιτάει μπροστά και να γίνεται καλύτερος για χατίρι του εαυτού του και μόνο.

Η αυτοπεποίθηση είναι αδιαμφισβήτητα το Α και το Ω για τον εαυτό σου και τις ικανότητές σου παρ’ όλ’ αυτά μέσα της βρίσκονται πολλές παγίδες. Πρέπει να έχεις μια ρεαλιστική αντιστοιχία όλων αυτών. Όπως, θα πρέπει επίσης μέσα σου να διαμορφώσεις τις κατάλληλες συνθήκες για την αυτοκριτική σου κι αυτή να είναι άκρως αληθινή. Γιατί αυτοπεποίθηση είναι κι αυτό. Είναι κι ειλικρίνεια απέναντι στον εαυτό μας, η αποδοχή των συναισθημάτων μας κι η έπειτα μετάλλαξή τους.

Προφανώς και κανείς δεν είναι τέλειος και γι’ αυτό κι όσο ζούμε μαθαίνουμε κι εξελισσόμαστε. Αυτό όμως δεν έχει να κάνει με την αυτοπεποίθηση αυτή καθ’ αυτή, αλλά με την πραγματική φύση του ανθρώπου, ότι δηλαδή δεν είσαι κατώτερος από κανέναν επειδή δεν ξέρεις να μαγειρέψεις. Είναι θέσφατο λοιπόν, πως δεν είμαστε όλοι καλοί σε όλα, δεν μπορούμε να είμαστε όλοι καλοί σε όλα.

Σίγουρα λοιπόν, εάν οι αγαπημένοι μας δάσκαλοι, μας έδειχναν την ομορφιά του κάθε ανθρώπου μα κυριότερα του εαυτού μας, μας εξηγούσαν πόσες ομορφιές κρύβει ολόκληρη η ανθρωπότητα κι ο κάθε άνθρωπος ξεχωριστά, μας έδειχναν τον τρόπο να το διακρίνουμε χωρίς όμως να κρίνουμε, να προβάλλουμε -σε λογικά πλαίσια- τα προτερήματά μας και να αποδεχόμαστε τα ελαττώματά μας, τότε σίγουρα τα πάντα στον κόσμο θα έδειχναν πιο αισιόδοξα, πιο όμορφα και σίγουρα πιο ανθρώπινα.