Σ' έναν κόσμο ανυπόμονων γίνε εσύ ο υπομονετικός

Κανείς άνθρωπος δεν μπορεί ν’ αρνηθεί ότι έστω και μια φορά έχει απογοητευτεί από κάτι που τόσο περίμενε, τόσο υπέμενε. Κι αυτό γιατί; Διότι είτε δεν ήταν όπως το περίμενε, είτε επειδή το περίμενε υπερβολικά, είτε επειδή είχε χάσει την αξία του πια από την τόση ανυπομονησία.

Άπειροι άνθρωποι, ανάμεσά τους κι εσύ κι εγώ, ανυπομονούμε να δούμε τι μας επιφυλάσσει το μέλλον, τι ανθρώπους θα φέρει στη ζωή μας, ποιες καταστάσεις θ’ αλλάξει, πώς θα διαμορφώσει τα καινούργια δεδομένα. Σχεδόν τα πλάθουμε όλα στο μυαλό μας. Για να είμαστε ειλικρινείς χρησιμοποιούμε ακρίβεια του απόλυτου αναγνωρισμένου καλλιτέχνη που το κοινό λατρεύει να παρακολουθεί και στηρίζει σε κάθε του βήμα. Για τέτοια τελειομανία μιλάμε.

Έτσι λοιπόν, όταν τίποτα από αυτά που σκέφτεσαι, φαντάζεσαι, ονειρεύεσαι, περιμένεις, επιθυμείς κι είσαι έτοιμος να το δεχτείς, έρθει η στιγμή να παρουσιαστεί μπροστά σου και τίποτα δε γίνεται σύμφωνα με το σχέδιό σου, τις φαντασιώσεις και τα θέλω σου, τότε μαζί μ’ αυτό έρχεται κι η απογοήτευση, ο πόνος κι -ας το παραδεχτούμε- λίγο κι ο θυμός. Όλα τα συναισθήματα μαζεμένα μέσα σου, γι΄ αυτό που εν τέλει σε ξενέρωσε. Απόλυτα.

Και σκέφτεσαι όλες τις φορές που έκανες σχέδια και χαμογελούσες, που το ανέφερες σε φίλους και γνωστούς και χαμογελούσαν επίσης. Όλ’ αυτά για το τίποτα θα σκεφτεί κάποιος. Μήπως τελικά το μόνο που «βρωμάει» στην υπόθεση είναι απλά η προσκόλλησή σου στην αποκάλυψή του κι όχι στην επεξεργασία του; Είναι δυνατόν να έχουμε ένα άρτιο αποτέλεσμα χωρίς να έχουμε κάνει υπομονή γι’ αυτό;

Ένα νέο καλό βήμα και προοπτική για τη συνέχεια είναι σε έναν κόσμο ανυπόμονων όντων, εσύ να γίνεις ο υπομονετικός. Σκέψου μόνο πόσο ενθουσιασμό θα κρατήσεις για το τέλος. Σκέψου επίσης πως η υπερβολική κι άλογη ανυπομονησία, αποτυπώνεται πλήρως στο σώμα σου. Γι’ αυτό, άσε τα πράγματα να κυλήσουν, δώσε τους χρόνο, δώσε τους προσοχή. Δώσε τους αγάπη, ελπίδα, υπομονή και κόπο- κι αυτός χρήσιμος είναι. Και μη βιάζεσαι να τα δεις ολοκληρωμένα. Ένα έργο τέχνης δεν αξίζει μόνο στο τέλος του. Απεναντίας, η αρχή και το ενδιάμεσο το κάνει ακόμη πιο σπουδαίο και μοναδικό. Θα έρθει, λοιπόν κι η στιγμή της ολοκλήρωσης, της τελειότητας που τόσο καρτεράς.

Και τότε είτε η τελειότητα, είναι αντικειμενική, είτε υποκειμενική ένα είναι το σίγουρο. Δε θα σε νοιάζει. Γιατί τότε θα μπορείς να το χαρείς πιο ελεύθερα πιο ουσιαστικά. Θα είναι για εσένα ακόμη πιο σημαντικό κι άψογο θέαμα. Κι αυτό θα συμβαίνει, γιατί θα έχεις κάνει πολλή υπομονή για να το δεις. Θα έχεις αφιερώσει χρόνο και συναίσθημα, κόπο, αντοχή κι επιμονή στην αναμονή του. Άσε που το ενδιαφέρον κι η ανυπομονησία θα έχουν ήδη τριπλασιαστεί. Και τότε θα σου φαίνεται τριπλάσια κι η αξία του.

Ούτως ή άλλως, αξίζει να περιμένουμε για το μέλλον και τα σχέδια που μας επιφυλάσσει. Οι λόγοι αναρίθμητοι, μα κυρίως γιατί στην αναμονή του, ξεχνιέται από τους αναμένοντες το παρόν που ζουν κι η αξία αυτού. Κι έπειτα το παρόν γίνεται παρελθόν κι ακολουθεί το μέλλον που γίνεται παρόν και κάπως έτσι, έτσι όπως έχεις μάθει και συνηθίσεις να κάνεις σκέφτεσαι μηχανικά το επόμενο μέλλον που θα έρθει κι ήδη έχεις χάσει κάμποσο πολύτιμο χρόνο από τη ζωή σου. Και μην ξεχνάς ποτέ, ο χρόνος, οι στιγμές, το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον είναι κάποια από τα ελάχιστα πράγματα στον κόσμο που μήτε αγοράζονται μήτε επιστρέφονται.