Για να κάνεις ρουά ματ στη ζωή δεν χρειάζεται να είσαι η σκακιέρα

Έχεις μάθει να ξεχωρίζεις τους ανθρώπους σε φτωχούς και πλούσιους, σε άσπρους και μαύρους, σε σπουδαγμενους και μη, σε γνωστούς και αγνώστους. Λες και η ζωή σου έχει μόνο άσπρο και μαύρο. Λες και η ίδια σου η ψυχή έχει μόνο δύο συναισθήματα, αγάπη και μίσους. Λες και η σπουδαιότεροι άνθρωποι σπούδασαν στα μεγαλύτερα κολέγια και είχαν τα άριστα πτυχία και με αυτά αποφοίτησαν με 10 με τόνο από τη ζωή, όπως όταν ήσουν παιδί και περίμενες το αυτοκολλητάκι στην ορθογραφία για να πάρεις την επιβεβαίωση του «καλού παιδιού», σαν να κρινόταν όλοι σου η αξία σε ένα αυτοκόλλητο. Και συνέχισες έτσι στη ζωή περιμένοντας από δεξιά και αριστερά το αυτοκολλητάκι  της επιβεβαίωσης για να νιώσεις ότι αξίζεις, αντί να πας και να πάρεις όσα αυτοκόλλητα λαχταράει η ψυχή σου, μέχρι να ικανοποιηθεί το παιδάκι μέσα σου για όλα εκείνα που δεν πήρε.

Δεν μπήκες ποτέ στη διαδικασία να ψάξεις και να μάθεις για τις ζωές αυτών που σήμερα θαυμάζεις.
Εδώ δεν μπαίνεις στη διαδικασία να μάθεις τον ίδιο σου τον εαυτό. Λες και δε θα περάσεις όλη σου τη ζωή μαζί του, σαν να είναι κάποιος ξένος και σου είναι βάρος. Ποιος θέλει να κάνει τη δύσκολη δουλειά και να γυρίσει τον τροχό 360°, θέλει τρελή προπόνηση για να τα καταφέρεις. Έτσι και με τη ζωή, έχεις μάθει να βλέπεις την επιτυχία, και από το να την πετύχεις, να κλάψεις, να πονέσεις, να μείνεις ξαγρυπνάς ατέλειωτα βράδια προσπαθώντας να τα βρεις με τη μοναξιά σου, μπας και καταφέρεις να την πάρεις μια ρημάδα αγκαλιά, καταφεύγεις να ντοπάρεις τον ίδιο σου τον εαυτό σου για λίγη ευχαρίστηση από τις επιτυχίες των άλλων.

Αν κάτι δε σου αρέσει, δεν κολλάς στιγμή να στάξεις λίγο φαρμάκι για να νιώσεις καλύτερα μειώνονταν τον άλλον, χωρίς να τολμήσεις έστω και λίγο να αντικρίσεις πόσα σκοτάδια φώτισε κάποιος που κατάφερε να φτάσει έστω και λίγο ψηλά, έστω και ένα σκαλοπάτι πιο πάνω από εσένα!

Δεν έχουμε μάθει να εμπλουτίζουμε το λεξιλόγιο των συναισθημάτων μας και να το εκφράζουμε κοιτώντας μέσα μας και όχι έξω. Αρκούμαστε σε ένα «μου αρέσει» ή «δε μου αρέσει» και σε ένα αγαπώ ή μισώ, ενώ υπάρχουν αλλά τόσες χιλιάδες συναισθήματα, τόσα μονοπάτια, τόσες εκδοχές. Εγκλωβιζόμαστε σε κουτάκια του άσπρου και του μαύρου. Γιατί δεν έχουμε καταλάβει ότι για να κάνεις ρουά ματ στη ζωή δεν πρέπει να είσαι η σκακιέρα… Ακόμα και η βασίλισσα να είσαι, αν δεν ξέρεις τις ικανότητες σου και περιμένεις απλά από ένα στέμμα, ακόμα και ο πιο απλός στρατιώτης μπορεί να έρθει μπροστά σου από τη μια στιγμή στην άλλη και να σου πει “Ρουά Ματ”. Γιατί βλέπεις δε φτάνει μόνο ένας τίτλος για να σε κρατήσει στο παιχνίδι, γιατί όταν αναπαυτείς σε έναν τίτλο η απλά σε μια εμφάνιση, εκεί το παιχνίδι έχει τελειώσει. Ούτε ο ίδιος ο βασιλιάς δε μας σώζει. Και να στο πω και αλλιώς αν δε λάβεις δράση στην ίδια σου τη ζωή, ούτε ο πρίγκιπας, ούτε το άλογο αλλά ούτε καν οι νάνοι δεν πρόκειται να έρθουν να σε σώσουν, ούτε η ίδια μάγισσα δε θα θέλει να ασχοληθεί. Αν δε γίνεις με πράξεις η πρωταγωνίστρια η ο πρωταγωνιστής της ζωής σου, έχοντας επίγνωση του ποια η ποιος είσαι και τι μπορεί να κάνεις “the game is over”.

Θα σου πω όμως και κάτι τελευταίο. Γιατί νομίζω πως κανένας δεν τόλμησε ποτέ να το πει: μέχρι να γίνεις η πρωταγωνίστρια η ο πρωταγωνιστής της ζωής σου και να μάθεις ποιος είσαι, έχεις ακόμα να κλάψεις και να πονέσεις πολύ, αλλά σε παρακαλώ μην τρομάξεις στιγμή όταν όλοι σου η φόβοι βρεθούν μπροστά σου. Ξεπέρασε τους -το ξέρω πως δε θα είναι εύκολο αλλά αξίζει να δεις τη θέα από το πιο ψηλό σου βουνό, και εκεί δε θα σε ενδιαφέρει τίποτα περισσότερο, γιατί θα ξέρεις ότι μπορείς να καταφέρεις τα πάντα και θα έχεις μάθει να αγαπάς την απλότητα απολαμβάνοντας το ποιο ωραίο ηλιοβασίλεμα. Μα πάνω από όλα θα αγαπήσεις τον ίδιο σου εαυτό μέσα από όλες τις τρικυμίες που θα σου φέρει η ζωή και. Εκεί θα έχεις κερδίσει τον πιο πιστό σου σύμμαχο, τον εαυτό σου!