Έχουμε πήξει από προσωπικές τραγωδίες. Από έρωτες ανώφελους, από προβλήματα χωρίς λύσεις, από σκέψεις χωρίς συναίσθημα, από συναίσθημα χωρίς σκέψη. Γινόμαστε επιπόλαιοι, κάνουμε πράγματα και λέμε πράγματα που δεν εννοούμε και ενδεχομένως και να μην ισχύουν, γεμίζουμε τρύπες τις ψυχές τις δικές μας και των ανθρώπων που συναναστρεφόμαστε.
Γεμίζουμε τρύπες που δεν κλείνουν, που αφήνουν εκτεθειμένα τα κομμάτια μας. Ευχόμαστε να βρεθεί κάποιος με περίσσεια ψυχή, να στουμπώσει λίγο τα κενά μας, να μη νιώθουμε άδειοι. Και αυτός ο κάποιος ζήτημα αν θα εμφανιστεί ποτέ του. Και το ξέρουμε. Κι εγώ κι εσύ και όλοι.
Αντί λοιπόν να προσπαθήσεις να μπαλώσεις την ψυχή σου μέχρι ο χρόνος να τη θεραπεύσει, ή χειρότερα, μέχρι να στη θεραπεύσει κάποιος άλλος, εκμεταλλεύσου την ομορφιά που σου προσφέρει το κενό σου και δημιούργησε κάτι τραγικά υπέροχο.
Οι προσωπικές τραγωδίες του καθενός γίνονται αφορμή για τα πιο όμορφα δημιουργήματα, έτσι άκουσα κάποτε. Τι σημαίνει αυτό; Αυτό σημαίνει ότι ο πόνος, μικρός ή μεγάλος, κάποιες φορές είναι σύμμαχος και όχι εχθρός σου. Κάποιες φορές γίνεται ο λευκός καμβάς που πάνω του θα βγάλεις το άχτι σου. Θα τον ζωγραφίσεις, θα τον μουτζουρώσεις και στο τέλος θα τον κομματιάσεις. Και το κάθε μικρό κομμάτι του θα γίνει η ανάμνηση της τραγωδίας σου.
Κάθε κομμάτι του περασμένου πόνου σου θα ξεχειλίζει από τόσο συναίσθημα, που η μόνη λέξη που θα τον χαρακτηρίζει θα είναι «αριστούργημα». Τι σημασία έχει που τα χρώματα θα είναι μόνο γκρι και μαύρο; Τι σημασία έχει που το τελικό αποτέλεσμα δε θα βγάζει κανένα νόημα; Έχεις πάει ποτέ σε κάποια έκθεση μοντέρνας τέχνης; Οι πιο ακριβοί πίνακες απεικονίζουν μόνο κάτι ξέχωρες γραμμές κι όμως πωλούνται για εκατομμύρια.
Μη στέκεσαι έτσι άβουλος. Μην κάθεσαι να μυξοκλαίς για την τροπή της ιστορίας σου. Πρωταγωνιστής της είσαι. Και είναι γνωστό ότι οι πρωταγωνιστές δεν πεθαίνουν στο πρώτο κεφάλαιο του βιβλίου. Εκτός κι αν θες να κάνεις την ανατροπή. Αλλά πόσες ανατροπές να αντέξεις ακόμη;
Είσαι στην πρώτη σελίδα ενός βιβλίου 365 σελίδων. Βασικά δεν έχεις φτάσει ακόμη στην πρώτη σελίδα. Στα περιεχόμενα έχεις μείνει. Κάθεσαι εκεί και μουσκεύεις το βιβλίο σου. Σύνελθε μάτια μου, τόσα κεφάλαια έχεις μπροστά σου. Τόσους συμπρωταγωνιστές θα γνωρίσεις, τόσους κομπάρσους. Είναι η ιστορία σου αυτή, μην το ξεχνάς. Πώς θα μπορέσει να αρχίσει αν εσύ έχεις σταυρώσει χέρια και πόδια και δε λες να ξεκουνηθείς να πας σ’ εκείνο το γαμημένο το πρώτο κεφάλαιο;
Δε χρειάζεται να κάνεις πολλά. Απλά να πάρεις την υπερεκτιμημένη δυστυχία σου και την τρύπια σου ψυχή και να τις σύρεις πέρα από τα περιεχόμενα. Κι ας βγει και θρίλερ το βιβλίο. Ας βγει και άρλεκιν. Το προηγούμενο βιβλίο σου το ‘χεις αφήσει πίσω, αυτό είναι το νόημα. Και το καινούριο σου, αυτό που πας να ξεκινήσεις τώρα, δεν είναι sequel όσο κι αν δεν το πιστεύεις.
Ντύσε τις πληγές σου με ελπίδες και το βράδυ που θα ξεντυθείς για να πέσεις για ύπνο θα δεις που θα έχουν αρχίσει να κλείνουν. Ο πόνος σου πλέον δε θα κλαίει, ούτε εσύ θα υποφέρεις. Η τραγωδία σου θα έχει αρχίσει να περνάει. Η ψυχή σου δε θα μπάζει αέρα. Ο καμβάς σου θα αρχίσει να ασπρίζει πάλι.
Και μη σκεφτείς ποτέ πως ό,τι πέρασες δε σου άξιζε. Παίρνουμε ό,τι αντέχουμε, όχι ό,τι αξίζουμε. Έδειξες να αντέχεις τον πόνο. Και να που τελικά αυτός έδειξε να μην αντέχει εσένα. Προσωρινά. Μέχρι να έρθει η επόμενη τραγωδία, μέχρι να προλάβει να επουλωθεί η ψυχή σου για να τρυπήσει και πάλι, μέχρι να μάθεις απ’ τα χτυπήματα και να γίνεις καλύτερος. Μέχρι να δημιουργήσεις πάλι κάτι τραγικά υπέροχο. Μέχρι να γίνεις εσύ το αριστούργημα.
Επιμέλεια Κειμένου Μαριάννας Συμεωνίδη: Πωλίνα Πανέρη
Συντάκτης: Μαριάννα Συμεωνίδη
