Κάνε ένα βήμα

Κορίτσι γνωρίζει αγόρι. Ή αγόρι γνωρίζει κορίτσι. Ελάχιστη σημασία έχει ο τρόπος. Η αρχή έχει γίνει. Η επιθυμία υπάρχει κι από τις δύο μεριές. Κανείς δεν κάνει όμως την πρώτη κίνηση, εκείνη που θα πυροδοτήσει την αρχή για τη συνέχεια.

Κι οι δύο βολεμένοι στην κινητικότητα του άλλου. Καμία εξέλιξη, κανένα ενδιαφέρον. Μόνο αδράνεια. Κι αναμονή. Αναμονή για εκείνο το διαολεμένο το μήνυμα, αναμονή για ένα κωλοσημάδι αναγνώρισης. Και περνάει ο καιρός και τίποτα δε συμβαίνει. Γιατί;

Λέμε ότι έχουμε ξεπεράσει αυτό το ταμπού του «ο άντρας είναι ο κυνηγός, δική του αρμοδιότητα είναι να μιλήσει πρώτος» αλλά η αλήθεια είναι ότι καμία δεν είναι διατεθειμένη να ρίξει τη μύτη της και να στείλει. Θα με περάσει για εύκολη, λέμε και περιμένουμε. Περιμένουμε να κάνει εκείνος την πρώτη κίνηση, περιμένουμε να δούμε την επιβεβαίωση αναμμένη στο κινητό μας με όνομα αποστολέα το δικό του. Περιμένουμε να μας απλώσει το χέρι και να μας μάθει τη χορογραφία του.

Κάνε ένα βήμα να κάνω εγώ το επόμενο, είπε ο Μητροπάνος. Όλοι ταυτιζόμαστε με αυτόν το στίχο. Σίγουρα υπάρχει κάποιος στη ζωή μας που ευχόμαστε να κάνει το πρώτο βήμα. Να το κάνει και να μας δώσει το πάτημα να κάνουμε το επόμενο. Κι ίσως μετά απ’ αυτά τα δύο πρώτα βήματα να αρχίσουμε να περπατάμε μαζί, συγχρονισμένα, στη μουσική που φτιάχνουν τα σώματά μας.

Κάνε λοιπόν αυτό το πρώτο βήμα, να μπούμε σε ένα ποδοπάτημα μοναδικό. Να ξεκινήσουμε ένα χορό μόνο δικό μας. Να στροβιλιστούμε, να αγκαλιαστούμε. Μπορεί να ξενυχιαστούμε λίγο και να μπερδευτούν τα πόδια μας και να πέσουμε και να πλακωθούμε. Αλλά μαζί θα ‘μαστε με τα χέρια μας μπλεγμένα. Θα μαθαίνουμε απ’ τις πτώσεις μας και τα λάθος βήματα θα γίνονται σωστά με τον καιρό. Άλλωστε γι’ αυτό δεν άρχισε ο χορός;

Δώσε μου το πάτημα να σε πάρω μαζί στην πίστα. Δώσε μου το χέρι σου να χορέψουμε μαζί. Κι αν δεν ξέρεις τα βήματα μη φοβάσαι. Ούτε εγώ είμαι αυθεντία. Μαζί θα τα μάθουμε. Μαζί θα τα χορέψουμε. Μαζί θα τα εξελίξουμε. Όμως μαζί, όχι χώρια.

Εμπιστεύσου με. Είμαι πιο δυνατή απ’ όσο δείχνω. Δε θα σ’ αφήσω να πέσεις. Μπορείς να κάνεις κι εσύ το ίδιο. Θα κρατιόμαστε ο ένας από τη δύναμη του άλλου. Κι αν τύχει και γλιστρήσεις και φας τα μούτρα σου θα ‘μαι εκεί να ξεκαρδιστώ και να σε βοηθήσω να ξανασηκωθείς για να τελειώσεις τη χορογραφία.

Μπορώ να γίνω το χαλί κάτω από τα πόδια σου. Μπορώ να σ’ αφήσω να χορέψεις πάνω μου όσο θες. Όμως μπορώ και να τραβηχτώ απότομα και να σε τσακίσω. Γι’ αυτό πρόσεχε όταν θα με πατήσεις. Πρόσεχε τα σημεία που πονάνε.

Γυμνά πόδια θέλω. Γυμνά χέρια, γυμνά συναισθήματα. Να ξεγυμνωθούν όλα μπροστά μου, να ξέρω ότι εσύ, ο παρτενέρ μου, δε θα μ’ αφήσεις μόνη μου στη μέση της χορογραφίας να ρεζιλέψω τον εαυτό μου. Να ξέρω ότι θα μείνεις μέχρι τέλος, μέχρι να ακουστεί το χειροκρότημα.

Δίνει ευτυχία ο χορός. Ειδικά αν τον χορεύεις με τον μοναδικό σου. Αν ξέρεις καλά ποιος σε κρατάει, αν ξέρει κι εκείνος σε ποιον αφήνεται. Είναι ένα τεστ εμπιστοσύνης αυτός ο χορός. Σαν κι αυτά που σου λένε να κλείσεις τα μάτια και να αφήσεις το σώμα σου να πέσει στα χέρια αυτού που στέκεται πίσω σου. Μόνο που εγώ σε θέλω μπροστά μου. Να μην περιμένεις να πέσω, απλά να ‘σαι εκεί για να με κρατήσεις.

Όμως τίποτα απ’ όλα αυτά δε θα συμβεί αν απλά περιμένουμε. Αν επαναπαυόμαστε πίσω από πολλά υποσχόμενα βλέμματα, από πολλά υποσχόμενα τραγούδια, από πολλά υποσχόμενα υπονοούμενα. Αυτές είναι υποσχέσεις ενδόμυχες που μπορεί και να μην γίνουν ποτέ τους πράξεις. Η επιθυμία γίνεται το πάτημα να αρχίσει ο χορός.

Ένας χορός δεν αρχίζει ποτέ από μόνος του. Είσαι η επιθυμία μου. Είμαι η δικιά σου. Θα μου δώσεις το χέρι να χορέψουμε μαζί;