Πάλι ξημέρωμα κι επιθυμία για ύπνο μηδέν. Κοιτάς μια το ταβάνι και μια το φως που μπαίνει απ’ το παράθυρο απέναντι. Ξημερώνει, σκέφτεσαι. Ξημερώνει άλλη μια μέρα που δε θα κάνεις τίποτα διαφορετικά. Όμως γιατί; Δε φτιάχτηκες για να ζεις έτσι. Δε φτιάχτηκες για να ζεις τα ίδια και τα ίδια, ούτε για να υπάρχεις μέσα στη ρουτίνα σου.
Σηκώνεσαι απ’ το κρεβάτι κι αποφασίζεις να πεις δυο λόγια σε ‘σένα. Στον εαυτό σου. Αποφασίζεις να σου βάλεις μυαλό ξεκινώντας κάπως έτσι:
«Αγαπημένε μου εαυτέ,
Τι σε πιάνει, αλήθεια; Γιατί χαραμίζεις τις μέρες σου; Έδωσες μια υπόσχεση, θυμάσαι; Υποσχέθηκες ότι θα άλλαζες, ότι θα ζούσες για ‘σένα. Υποσχέθηκες ότι δε θα άφηνες μικροπράγματα να σε επηρεάζουν. Υποσχέθηκες να σκέφτεσαι διαφορετικά. Και αντί γι’ αυτά έχεις καταντήσει ένα μίζερο ανθρωπάκι που ούτε ύπνο δεν έχει.
Σύνελθε. Υγεία έχεις, νιάτα έχεις. Εξάλλου απογοητεύσεις πάντα θα υπάρχουν. Κυρίως από άτομα που θα έβαζες το χέρι σου στη φωτιά ότι μπήκαν στη ζωή σου με τις καλύτερες προθέσεις. Ε κι αν σε διέψευσαν, τι; Έχεις πολύ δρόμο μπροστά σου ακόμη για να καταλάβεις ότι έτσι είναι οι άνθρωποι, παρτάκηδες. Μια γεύση έχεις πάρει μόνο.
Αλλά μη σκέφτεσαι αυτούς τώρα. Μη χασομεράς. Η μέρα σου τώρα ξεκινάει. Κι η υπόλοιπη ζωή σου επίσης. Πάντα μπορείς να βάλεις καινούριους στόχους. Πάντα μπορείς να ξεκινήσεις απ’ το μηδέν. Αλλά ας μην υπερβάλλουμε, δεν έχεις πιάσει πάτο ακόμη.
Σταμάτα να χτίζεις τείχη. Κρύβεις τον ήλιο, δεν το βλέπεις; Κλείνεσαι εκεί μέσα και περιμένεις. Και τι περιμένεις, αλήθεια; Η ζωή σου είναι έξω απ’ αυτά. Η χαρά σου είναι έξω απ’ αυτά. Η δυστυχία σου έρχεται σιγά-σιγά, με το να περιμένεις κάποιον να σου φέρει ευτυχία. Γίνε η ευτυχία σου επιτέλους! Στηρίξου σε ‘σένα, όχι στους άλλους.
Μάθε να εκτιμάς πρώτα απ’ όλα εσένα. Και μετά ίσως να μάθεις να εκτιμάς καλύτερα και τις συναναστροφές σου. Μάθε να δίνεσαι εκεί που σου πρέπει. Μάθε να αγαπάς εκεί που σου πρέπει. Και κάνε και καμιά αγκαλιά, μη στέκεσαι εκεί πέρα σαν το κούτσουρο. Με πράξεις εκφράζεις τα μέσα σου, έστω και με τις πιο «ασήμαντες».
Γίνε μια καλύτερη έκδοσή σου. Σταμάτα να φοβάσαι. Βρες τους πιο σημαντικούς σου και δέσου μ’ αυτούς. Κι αν έρθουν και σε απογοητεύσουν, μη διστάσεις να κόψεις τα σχοινιά σου. Αν πάλι πιστεύεις ότι αξίζουν μια δεύτερη ευκαιρία, δώσ’ την. Αλλά μη δώσεις τρίτη.
Σταμάτα να δίνεις εκεί που βλέπεις ότι δεν το εκτιμούν, με το σκεπτικό ότι θα αλλάξουν. Οι άνθρωποι δεν αλλάζουν, εαυτέ μου. Μπορείς να προσπαθήσεις, ναι, αλλά σταμάτα εκεί που το ενδιαφέρον τους γίνεται εκμετάλλευση. Μη συμβιβάζεσαι με τα λίγα που σου προσφέρουν. Όλοι «πολύ» έχουν μέσα τους. Απλά επιλέγουν πού θα το δώσουν.
Και τέλος, μάθε να λες ευχαριστώ σ’ αυτούς που φεύγουν. Μάθε να αναγνωρίζεις αυτά που σου έμαθαν και να μην τα παρεξηγείς. Αναλογίσου αν η απουσία τους είναι πιο σημαντική απ’ την πρώην παρουσία τους και βγάλε τότε το συμπέρασμά σου. Μην ξεχνάς ότι ο άνθρωπος φαίνεται απ’ τον τρόπο που φεύγει απ’ τη ζωή σου, όχι απ’ τον τρόπο που έρχεται.
Να σ’ αγαπάς και να σε προσέχεις.»
Ξαπλώνεις πάλι στο κρεβάτι. Δεν έχει σημασία που πλέον έχει ξημερώσει για τα καλά. Τώρα νυστάζεις πολύ. Βολεύεσαι μέσα στα σκεπάσματα και κλείνεις σιγά-σιγά τα μάτια σου. Και λίγο πριν σε πάρει ο ύπνος, εκείνη την ώρα που το μυαλό σου έχει αποβάλλει όλες τις ξέχωρες σκέψεις, ακούς τον εαυτό σου να λέει: «Μ’ αγαπάω, θα με προσέχω».
Επιμέλεια Κειμένου Μαριάννας Συμεωνίδη: Πωλίνα Πανέρη
Συντάκτης: Μαριάννα Συμεωνίδη
