Βράδυ Παρασκευής κι εγώ αντί να ετοιμάζομαι να βγω, είμαι κλεισμένη στο σπίτι και κάνω ότι διαβάζω. Ξέρετε, είναι αυτό που υποτίθεται νιώθεις τύψεις αν είσαι όλη μέρα έξω μες στην εξεταστική κι επιλέγεις να κοροϊδέψεις τον εαυτό σου και να τον πείσεις ότι με το να κάτσεις μέσα –έστω κι αν δεν έχεις μεταφέρει καν τα βιβλία από τη βιβλιοθήκη στο γραφείο– θα περάσεις πιο εύκολα τα χρωστούμενα.
Ένα τέτοιο βράδυ λοιπόν κι εκεί που είχα περάσει το κοίταγμα στο ταβάνι σε άλλο επίπεδο, άκουσα παιδικές σπαστικές φωνούλες από το διαμέρισμα κάτω από το δικό μου. Και έπιασα τον εαυτό μου να σκέφτεται το αδιανόητο: «Εγώ πότε θα γίνω μάνα;».
Δεν ξέρω αν έφταιγε το διάβασμα που δεν έκανα ή οι τρεις καφέδες που είχα πιει για να με κρατήσουν ξύπνια και συγκεντρωμένη στην ψευτομελέτη μου, πάντως το σκέφτηκα, όπως σκέφτηκα και τον παρακάτω μονόλογο:
«Εσύ κορίτσι μου δεν πας καλά. Τι εννοείς τώρα; Ότι θες να γίνεις μάνα; Ότι θες να κάνεις παιδί; Εσύ ούτε που τα αντέχεις τα παιδιά. Σου σπάνε τα νεύρα. Αρχικά με ποιον θα το κάνεις το παιδί; Που γιορτάζεις κάθε χρόνο 10 Σεπτέμβρη, της Αγίας Πουλχερίας; Ξέρεις πόσο δύσκολο είναι να μεγαλώνεις παιδί; Ξέρεις πόσο δύσκολο ήταν για τη δική σου μάνα να σε μεγαλώσει;»
Και κάπου εκεί, νιώθοντας η τρελή της πόλης κι έχοντας πλέον αποκλείσει το σενάριο της μητρότητας, άρχισα να σκέφτομαι τις ερωτήσεις που η ίδια είχα θέσει στον εαυτό μου. Και να θαυμάζω τη μάνα που με μεγάλωσε και με έκανε ένα μέτρο και 72 εκατοστά άνθρωπο.
Μπράβο ρε μάνα! Όχι μπράβο! Τι παιδί τζιμάνι είναι αυτό που έκανες; Σου σφίγγω το χέρι και σε χτυπάω φιλικά στον ώμο για την ανάθρεψη και τη γαματοσύνη που του μετέφερες. Το παιδί σου, πέρα από πανέμορφο και πανέξυπνο, είναι και το καλύτερο παιδί του κόσμου. Μιλάμε για εσωτερική ομορφιά, όχι αστεία.
Τι να πρωτοπώ για αυτό το παιδί; Όλα τα έχει. Τίποτα δεν του λείπει. Α βασικά του λείπει ένα τάμπλετ, αλλά κοντοζυγώνουν γενέθλια, δεν ανησυχεί.
Σου είπα ότι μου τα λέει όλα; Αμέ! Κάθε μέρα μιλάμε, όλη μέρα. Είναι ευτυχισμένο το παιδί σου, μην αγχώνεσαι. Μια χαρά τα καταφέρνει. Τρώει καλά, κοιμάται καλύτερα, αγαπάει κι αγαπιέται. Προσπαθεί να δίνει περισσότερα εκεί που ξέρει ότι δε θα το εκμεταλλευτούν. Δουλεύει ακόμη με το χαρακτήρα του, τον διαμορφώνει βήμα-βήμα. Θέλει να σου μοιάσει. Θέλει να μάθει να κερδίζει με το είναι του τους άλλους. Και να φεύγει εκεί που βλέπει ότι δεν το εκτιμούν. Σε έχει ακούσει, δε γεμίζει με τα λίγα πλέον.
Του έλεγες ότι τα λίγα είναι για τους λίγους και του έμαθες ότι αξίζει τα πάντα. Όσο κι αν ακόμη δυσκολεύεται να το πιστέψει. Όσο κι αν πάντα σου έλεγε ότι δεν είναι δίκαιο εκείνο να τα έχει όλα και άλλοι να μην έχουν τίποτα. Θα τον βρει το δρόμο του όμως, μη φοβάσαι.
Αλλά τι σου λέω; Τα ξέρεις όλα αυτά και χωρίς να σου τα πω εγώ. Γιατί του έχεις εμπιστοσύνη του μονάκριβού σου. Το ανέθρεψες όσο καλύτερα μπορούσες. Παραπάνω από καλύτερα. Και σε ευχαριστεί γι’ αυτό. Αλήθεια σε ευχαριστεί! Μπορεί να μη σου το δείχνει αλλά νιώθει τυχερό που η δική του η μάνα είναι η πιο γαμάτη όλων. Και νιώθει ακόμη πιο τυχερό που βγήκε κι εκείνο γαμάτο και όχι κάνα φλωράκι με unibrow και μαλλί αφάνα –όπα.
Πρέπει να χαίρεσαι που τα διαβάζεις όλα αυτά. Να χαίρεσαι, ναι! Το φεγγαράκι σου έχει μεγαλώσει πλέον και γουστάρει που έχει μεγαλώσει έτσι. Μες την αγάπη και την αφοσίωση. Και να χαίρεσαι που έχει σταθεί τυχερό και έχει βάλει στη ζωή του πολλά γαμάτα κολλητάκια, με τις ίδιες νοητικές στερήσεις ίσα-ίσα για να ενισχύουν τις δικές του και μάντεψε, το κάνουν ακόμη πιο γαμάτο.
Το αγαπώ το παιδί σου, ίδια μ’ αυτό είμαι. Σ’ αγαπώ κι εσένα για μένα. Μπράβο ρε μάνα για μένα. Μπράβο για το παιδί που μεγάλωσες.
Συντάκτης: Μαριάννα Συμεωνίδη
