Είναι γνωστό ότι οι ζωές μας είναι απρόβλεπτες. Είναι γνωστό ότι ποτέ δεν μπορούμε να ξέρουμε τι θα συμβεί. Ούτε καν να το μαντέψουμε. Το μόνο που λέμε με μια κάποια σιγουριά είναι ότι όλα είναι θέμα επιλογών.
Οι ζωές μας λοιπόν, είναι καλοσχηματισμένες ακολουθίες επιλογών που κάναμε στο παρελθόν, που συνεχίζουμε να κάνουμε στο παρόν και θα συνεχίσουμε να κάνουμε και στο μέλλον. Κάποιες μας οδηγούν στις χειρότερες στιγμές, μέρες, ακόμη και χρόνια της ζωής μας. Και κάποιες άλλες κουβαλάνε μαζί τους ό,τι καλύτερο μας έχει συμβεί.
Σκέψου όμως λίγο. Σκέψου ότι έχεις μία μόνο επιλογή. Να μείνεις στάσιμος και δυστυχισμένος σε ένα παρόν που δεν υπόσχεται τίποτα, ή να προχωρήσεις σε ένα μέλλον που σου υπόσχεται τα πάντα;
Για κάποιους ανθρώπους, ένα μέλλον γεμάτο υποσχέσεις που τους έταξαν τρίτοι, μοιάζει ιδανικό. Δυστυχώς όμως, όπως είπαμε, δεν μπορούμε να γνωρίζουμε αν αυτό το μέλλον θα είναι το ίδιο μ’ εκείνο που μας τάχθηκε. Και τις περισσότερες φορές, η επιλογή του να φύγεις απ’ την αδράνεια για να κυνηγήσεις όλες αυτές τις υποσχέσεις, φέρνει το αντίθετο αποτέλεσμα απ’ αυτό που είχες προγραμματίσει.
Σκέψου τη ζωή μια πόρνης. Σκέψου ότι στο ξεκίνημά της έκανε μια επιλογή που φάνηκε η σωστότερη για εκείνη. Και γαντζώθηκε ολοκληρωτικά πάνω από αυτό το πολλά υποσχόμενο μέλλον που της έταξαν. Και τελικά έφτασε να έχει μια ζωή, καθημερινά στοιχειωμένη από αγνώστους, χωρίς να έχει το δικαίωμα να παραπονεθεί γι’ αυτήν. Γιατί αυτή ήταν η επιλογή της. Χωρίς απαραίτητα να τη γνωρίζει.
Κι αυτό είναι το τίμημα που πληρώνει. Που μοιράζεται το σώμα της με τον κάθε τυχόντα, που διαμελίζει λίγο-λίγο τον εαυτό της, που δεν έχει πλέον φιλοδοξίες ούτε όνειρα. Που πιθανόν να μετανιώνει όλο και περισσότερο για την επιλογή της, μέχρι να συμφιλιωθεί με την εξέλιξή της και να τα παρατήσει. Να είναι ένα θλιβερό πλάσμα, με μια καθημερινότητα γεμάτη από «παραλίγο». Παραλίγο ευτυχία, παραλίγο ικανοποίηση, παραλίγο ζωή.
Και σκέψου λίγο πόσο άσχημα θα νιώθει εκείνη, που ξέρει ότι το παρόν της δεν της ανήκει. Που ξέρει ότι δεν της ανήκει το ίδιο της το σώμα. Που ήταν τόσο αφελής για να πιστέψει μεγάλα λόγια κι υποσχέσεις, χωρίς την παραμικρή επιβεβαίωση ότι θα γίνουν πραγματικότητα. Που η τότε παιδική της αφέλεια της στοίχησε τη ζωή της ολόκληρη. Και που την πληρώνει πολλάκις σε είδος, κάθε νέα, πανομοιότυπη μέρα.
Που σίγουρα θα αναρωτιέται πώς θα ήταν αν είχε διαλέξει άλλο μονοπάτι. Που σίγουρα θα σκέφτεται πώς θα ήταν αν διάλεγε τώρα ένα. Αλλά κάπου εκεί έρχεται ο φόβος. Του τι θα της συμβεί αν αποφασίσει επιτέλους ότι της ανήκει ο εαυτός της. Και του τι θα απογίνει εκείνος ο εαυτός, όταν η επιλογή της γίνει γνωστή σ’ αυτόν που της έταξε τον ουρανό και τα αστέρια και που κατέληξε να της δώσει σκέτη, μπόλικη μαυρίλα.
Επιλογές λοιπόν. Ακολουθίες κι ακολουθίες επιλογών. Ακολουθίες κι ακολουθίες γεγονότων που προέκυψαν από δαύτες. Ποτέ δεν μπορείς να ξέρεις την τροπή που θα πάρει η ακολουθία σου. Ποτέ δεν μπορείς να είσαι σίγουρος γι’ αυτήν. Και δύσκολα την ανατρέπεις. Κι ακόμη πιο δύσκολα την αναιρείς.
Και παίρνεις καλοπροαίρετες αποφάσεις που ίσως σε ρίξουν μες στα σκατά. Και μετανιώνεις. Και φτάνεις πάλι να επιλέξεις. Με περισσότερη ωριμότητα αυτή τη φορά. Με την αυτογνωσία ότι σου ανήκεις. Κι αυτό είναι το μόνο πράγμα που δεν πρέπει ποτέ να μπει σε πλειστηριασμό. Ο εαυτός σου.
Επιμέλεια Κειμένου Μαριάννας Συμεωνίδη: Πωλίνα Πανέρη
Συντάκτης: Μαριάννα Συμεωνίδη
