Κοίτα λίγο γύρω σου. Τι βλέπεις; Βλέπεις χρώμα; Βλέπεις χαμόγελα; Βλέπεις έρωτα; Όχι. Μόνο γκρίζες φάτσες βλέπεις. Βυθισμένες στα προβλήματά τους. Ανέκφραστες, μουντές φάτσες. Που γκρινιάζουν και παραπονιούνται για όλα εκείνα που περνάνε. Και που τα ονομάζουν «κατάθλιψη», γιατί έγινε πολύ της μόδας ο όρος ξαφνικά.
Και τι είναι κατάθλιψη, αλήθεια; Είναι η στεναχώρια του να χάνεις ανθρώπους από τη ζωή σου; Είναι οι περίεργες σκέψεις που κάνεις τα βράδια πριν κοιμηθείς; Είναι το κενό που νιώθεις όταν δεν ξέρεις τι θα κάνεις με το μέλλον σου; Ή την έχεις δει drama queen και βάζεις σ’ εκείνη την κατηγορία του γκρίζου κάθε μικρό προβληματάκι που σκάει μύτη στο παρόν σου;
Ο κόσμος τα μοιράζεται πλέον τα προβλήματά του. Τα μοιράζεται παντού και μονίμως. Πάντα έχει κάτι να αφηγείται. Πάντα έχει για κάτι να κλαφτεί. Και το θέμα είναι ότι πλέον αυτή είναι η καθημερινότητά του. Πού πας, σου λένε, χωρίς προβλήματα να σκέφτεσαι; Πού πας, χωρίς μια καταθλιψούλα να διηγηθείς;
Και είναι νορμάλ πλέον αυτό για κάποιο λόγο. Πού φτάσαμε. Να είμαστε σε μια παρέα και να μη μιλάμε γιατί δεν έχουμε κάτι άσχημο να διηγηθούμε. Να ντρεπόμαστε που οι ζωές μας είναι επιτέλους όπως θα ‘πρεπε και να ψάχνουμε να βρούμε προβλήματα για να έχουμε να συζητάμε.
Μάλλον την έχουμε δει όλοι drama queens, μάλλον μας αρέσει να κλαιγόμαστε. Έστω κι αν η «κατάθλιψή» μας δεν έχει σε τίποτα να κάνει με πραγματικά προβλήματα. Έστω κι αν είναι κάλπικη και περιστρέφεται γύρω από τις πιο ανώφελες σκέψεις. Σκέψεις που αποκτούν τη βαρύτητα που τους δίνουμε. Που τις πολλαπλασιάζουμε και τις αθροίζουμε, μέχρι να σκάσει το κεφάλι μας από δαύτες και να πειστούμε ότι η «κατάθλιψή» μας είναι σοβαρή και μη αντιστρέψιμη.
Σκέψου όμως λίγο. Νομίζεις ότι έχεις προβλήματα; Άνοιξε την τηλεόραση. Δες τι γίνεται στον κόσμο. Τα προβλήματά σου δεν είναι τίποτα μπροστά σ’ εκείνα άλλων, πίστεψέ με. Έστω κι αν νομίζεις πως νοσείς από μια ματαιότητα χωρίς προοπτικές βελτίωσης. Κι έστω κι αν είσαι πεπεισμένος ότι το δικό σου γκρίζο είναι πιο μουντό από κάθε άλλο.
Αλλά τι προβλήματα μπορεί να έχεις σ’ αυτήν την ηλικία; Ποια σοβαρή κατάθλιψη μπορεί να σε γυροφέρνει όταν είσαι στην καλύτερη περίοδό σου; Μπορεί να έχεις κάποιες δυσκολίες, ναι. Μπορεί να νιώθεις ότι πνίγεσαι στην καθημερινότητά σου επειδή έχασες τον πιο σημαντικό σου, ναι. Μπορεί ακόμη και να κλείνεσαι στον εαυτό σου μέρα με τη μέρα γιατί νιώθεις ότι δεν κάνεις τίποτα με τη ζωή σου. Μπορεί να είναι όλα αυτά, μπορεί να είναι πολλά παραπάνω.
Τίποτα όμως δε μένει άλυτο. Κι ίσως να σου είναι δύσκολο να το πιστέψεις. Όλα ξεπερνιούνται με τον έναν ή τον άλλον τρόπο. Παίρνει χρόνο και προσπάθεια και πίστη στον εαυτό σου, αλλά οι δυσκολίες φεύγουν. Έτσι κάνουν αυτές. Έρχονται, σε προβληματίζουν και αποχωρούν όταν τους ανοίγεις την πόρτα.
Η κατάθλιψή σου παίρνει της διαστάσεις που εσύ της δίνεις. Τα προβλήματά σου μένουν στα όρια που εσύ τους βάζεις. Σκέψεις είναι αυτά. Σκέψεις που πυροδότησε ένα γεγονός. Ή πολλά γεγονότα στη σειρά. Σκέψεις που πάντα είχες και πάντα θα έχεις γιατί έτσι λειτουργούν τα πράγματα. Έτσι λειτουργούν οι άνθρωποι.
Αντί να κάθεσαι λοιπόν κλεισμένος μέσα και να κλαις τη μοίρα σου για εκείνα που θεωρείς άλυτα, πήγαινε μια βόλτα. Αναλογίσου για τι αξίζει να στεναχωριέσαι και για τι όχι. Σκέψου πού αξίζει να αναλωθείς και σε τι σκέψεις θα άξιζε να καταλήξεις. Δεν έχεις κατάθλιψη, μάτια μου. Μια δυσκολία έχεις. Που θα την ξεπεράσεις για να αφήσεις χώρο στις επόμενες που θα έρθουν. Που ίσως να είναι πολλές, ίσως να είναι ελάχιστες. Σίγουρα όμως θα σε βάλουν πάλι σε σκέψεις που θα αναγκαστείς ν’ αποβάλεις.
Επιμέλεια Κειμένου Μαριάννας Συμεωνίδη: Ιωάννα Κακούρη
Συντάκτης: Μαριάννα Συμεωνίδη
