Μίσος. Σκληρή λέξη, γεμάτη συναίσθημα. Συναίσθημα που δηλώνει πόνο ψυχής, πόνο στοχευμένο και συνάμα απροσδιόριστο. Εκκολάπτεται μέσα μας, είναι έτοιμο να κάνει την εμφάνισή του ύπουλα και μεθοδικά να καταστρέψει το αντώνυμό του, την αγάπη.
Άραγε το μίσος να είναι αποτέλεσμα μιας συγκεκριμένης εσωτερικής διαδικασίας; Να το καλλιεργούμε εμείς, άθελά μας; Ή να προϋπάρχει κάπου εκεί μέσα και να περιμένει υπομονετικά τη στιγμή της πυροδότησής του;
Είναι το μίσος χαρακτηριστικό των κακών ανθρώπων; Μπορούμε να μισήσουμε κάποιον που αγαπήσαμε; Και αντιστρόφως μπορούμε να αγαπήσουμε κάποιον που μισήσαμε θανάσιμα;
Κάπου διάβασα πρόσφατα ότι μερικές φορές κάνουμε κακά πράγματα αλλά αυτό δεν μας κάνει αυτόματα κακούς ανθρώπους. Ίσως αυτό να απαντάει μερικώς κάποιες από τις παραπάνω ερωτήσεις. Ίσως και όχι. Ίσως το μίσος να έχει τελείως διαφορετική έννοια από αυτήν της κακίας. Και ίσως να μισούμε κάποιον που αγαπάμε με κάθε κομμάτι του εαυτού μας.
Πλέον δεν ξέρω τι πρέπει να πιστέψω και τι όχι. Με σένα είναι πολύ δύσκολο να διαχωρίσω τέτοια συναισθήματα. Ή μου είναι πολύ εύκολο, δεν μπορώ να αποφασίσω. Ορίστε, να τι μου κάνεις. Με μπερδεύεις, κάνεις το μυαλό μου κουβάρι. Εμένα, που πάντα λειτουργούσα με τις σκέψεις μου σε τάξη. Και σε μισώ γι’ αυτό.
Μισώ που όταν είμαι μαζί σου δεν μπορώ να σκεφτώ σωστά. Το μισώ αυτό, που με αποσυντονίζεις. Δεν έχω μάθει να λειτουργώ μ’ αυτόν τον τρόπο, συγγνώμη. Είμαι άτομο που σκέφτεται υπερβολικά, που υπεραναλύει τα ίδια και τα ίδια, που βγάζει διαφορετικές εκδοχές των ίδιων καταστάσεων. Κι όμως μόνο και μόνο στη σκέψη ότι υπάρχεις εσύ όλα μπαίνουν στο μπλέντερ.
Συναισθήματα, επιθυμίες, λόγια, όλα πέφτουν στο μπολ και ανακατεύονται, χωρίς κοσκίνισμα, έτσι αβίαστα και τσουβαλιασμένα. Δεν μπορώ να φιλτράρω τις σκέψεις μου μαζί σου. Δεν μπορώ καν να φιλτράρω τις εκφράσεις μου. Είμαι τόσο ευάλωτη απέναντί σου γαμώτο!
Σε μισώ που βγάζεις αυτόν μου τον εαυτό. Αυτόν που έχω καταφέρει να κρύψω καλά, που με το άκουσμα του ονόματός σου τα κάνει όλα πουτάνα για να βγει έξω, να τρέξει και να σε γεμίσει φιλιά.
Είπα ότι θέλω να σε αγκαλιάσω; Ναι θέλω. Με όλη μου τη δύναμη. Να σε πνίξω, μέχρι που να μην μπορείς να πάρεις ανάσα. Πόσο ειρωνικό να το λέω εγώ. Εγώ που δεν ήξερα τι να κάνω τα χέρια μου όταν με αγκάλιαζαν. Σε μισώ και γι’ αυτό λοιπόν.
Σε μισώ που ξέρεις πάντα τι να πεις. Που με κάνεις να γελάω. Που λες ό,τι βλακεία σου κατέβει στο κεφάλι μόνο και μόνο για να δεις το χαμόγελό μου να φτάνει στα μάτια μου. Που με κάνεις να νιώθω ασφάλεια. Δεν τη θέλω την ασφάλεια σου! Έχω μάθει να τα βγάζω πέρα μόνη μου, να μην έχω ανάγκη ούτε εσένα, ούτε κανέναν. Μόνο τον εαυτό μου.
Και αυτό είναι το χειρότερο που θα μπορούσες να κάνεις. Να με βάλεις στην κατηγορία της περίπου πληρότητας. Που σε εκείνη την κατηγορία βρίσκονται άνθρωποι ανίκανοι να γεμίσουν μόνοι τους τα κενά τους, που παρακαλάνε για λίγη σημασία, για ένα κάποιο σημάδι αναγνώρισης. Που ρεζιλεύονται και πέφτουν στα γόνατα και τραβάνε τα συναισθήματα των άλλων μέχρι να τα κόψουν και με το έτσι θέλω να τα κολλήσουν στις πληγές τους.
Συγχαρητήρια λοιπόν. Κέρδισες με την αξία σου τον εγωισμό μου. Μπορείς τώρα να περάσεις και να τον παραλάβεις μαζί με όποια υπόνοια αξιοπρέπειας μου έχει απομείνει. Και να έχεις στο μυαλό σου ότι θα θυμάμαι τα πάντα. Και θα σε μισώ για το καθένα ξεχωριστά.
Ξέρεις όμως τι θα μισώ περισσότερο απ’ όλα; Θα μισώ το ότι δε θα σε μισώ καθόλου. Ακόμη κι αυτό έχεις καταφέρει. Να παίρνω πίσω τα ίδια μου τα λόγια. Που θα άλλαζαν τα πάντα αν τα εννοούσα. Αλλά δεν τα εννοώ. Πώς θα μπορούσα;
Θα επιλέξω να μισήσω τον εαυτό μου. Ναι αυτό είναι καλύτερο. Καλύτερο και ευκολότερο. Θα μισήσω εμένα για να μην μπορέσω ποτέ να μισήσω εσένα.
Συντάκτης: Μαριάννα Συμεωνίδη
