Υπάρχουν μέρες και μέρες. Μέρες που θες να μιλήσεις μόνο στον εαυτό σου και μέρες που εύχεσαι να μπορούσες να μιλήσεις σε όλο τον κόσμο. Μέρες που κρατάς τις σκέψεις σου γι’ εσένα, που δε θες να μοιραστείς τίποτα και με κανέναν και μέρες που τα λόγια βγαίνουν σαν χείμαρρος από μέσα σου, που οι σκέψεις σου μπαίνουν σε μια σειρά, γίνονται συλλαβές και φτιάχνουν λέξεις. Κάποιες φορές με νόημα, κάποιες όχι.
Τις μέρες εκείνες που οι σκέψεις σου σε κατακλύζουν και μιλάς με συλλαβές που έχουν μπει η μία μετά την άλλη σε σωστή σειρά, αφήνεις το σημάδι σου στον κόσμο. Τον κάνεις να σε ακούσει, να σε καταλάβει, να ταυτιστεί, ίσως, μαζί σου. Προκαλείς πολλούς και διαφορετικούς θανάτους. Άλλους μικρούς, άλλους μεγάλους. Και όλοι τους μαζεύονται και κατατάσσονται μπροστά σου, γίνονται καθρέφτης σου.
Λένε ότι τα μάτια είναι ο καθρέφτης της ψυχής. Μερικές φορές, όμως, τα μάτια γίνονται στάχτη για να πέσουν στα μάτια κάποιου άλλου. Εκείνου που θα πέσει στην παγίδα και θα ανταποδώσει την κάλπικη ειλικρίνειά σου με λόγια αληθινά. Με λέξεις αποτελούμενες από συλλαβές σε σωστή ακολουθία.
Τα λόγια λοιπόν, αυτά που βγαίνουν από μέσα σου σωστά τοποθετημένα, πάνε και κάθονται στα πιο ανέλπιστα μέρη. Μπαίνουν στο μυαλό, στην καρδιά. Κάποιες φορές γίνονται κομμάτι του άλλου. Κάποιες άλλες γίνονται πληγές. Και με τον έναν ή τον άλλο τρόπο θα αναπαραχθούν από τον παραλήπτη τους και θα πάνε να συμπληρώσουν κάποιον άλλον. Ή θα βρουν τρόπο να τον κομματιάσουν.
Ο καθένας μας έχει ανάγκη να ακούσει μια φορά στη ζωή του λόγια ψυχής. Λόγια από ‘κείνα που δεν αφήνουν τραύματα, αλλά προεκτάσεις. Που γίνονται συνέχεια της σκέψης και αποτυπώνονται στο μυαλό μεταφρασμένα ως αγάπη, ειλικρίνεια, αφοσίωση. Λόγια που μπορούν να προκαλέσουν τον πιο όμορφο θάνατο.
Είναι πολλές όμως οι φορές που λαμβάνεις λόγια ψεύτικα. Από ανθρώπους με σκέψεις διάχυτες, συναισθήματα τσουβαλιασμένα. Από εκείνους που δεν ξέρουν πώς να εκφραστούν, μπερδεύονται, βάζουν τις συλλαβές στο μπλέντερ και θρηνούν με το αποτέλεσμα. Είναι εκείνοι οι άνθρωποι με τη λαθεμένη αλήθεια τους. Οι ίδιοι που προκαλούν ένα θάνατο χειρότερο απ’ όλους. Αυτόν της απογοήτευσης.
Είναι και κάποιες φορές, λίγες ομολογουμένως, που τα πιο αγαπημένα λόγια τα διαβάζεις. Ξέρουν αυτοί που τα γράφουν. Ξέρουν ότι η ομορφιά τους σκορπίζεται πιο πολύ με κάθε ανάγνωση. Είναι οι σκέψεις που μεταφράστηκαν χωρίς το παραμικρό λάθος. Σωστά τονισμένες, ορθογραφημένες και υπέροχες. Είναι εκείνες οι σκέψεις που όσο προσεκτικά κι αν τις διαβάσεις, δεν πρόκειται να βρεις κανένα ψεγάδι. Καμία αμφιβολία δεν πλανάται εκεί. Κανένα συναίσθημα δεν είναι μπερδεμένο. Είναι τα λόγια που φτιάχτηκαν για ένα λόγο. Για να τα διαβάσεις εσύ. Για να τα αγαπήσεις εσύ.
Είναι κρίμα μέσα από τόση ομορφιά να επιτυγχάνεται τόση ασχήμια. Είναι κρίμα που τα περισσότερα λόγια βγαίνουν από στόματα ανθρώπων ανίκανων να εκφραστούν. Που δεν ενδιαφέρονται γι’ αυτά που προκαλούν. Που συνεχίζουν την αθυροστομία τους χωρίς όρια. Και κάνουν τους γύρω τους πομπούς θανάτων.
Τα λόγια, λοιπόν, σκοτώνουν πιο πολύ από τα όπλα. Άλλες φορές όμορφα, άλλες φορές άσχημα. Ναι μπορούν να σκοτώσουν όμορφα. Μπορούν να σκοτώσουν το παλιό, το χιλιοφορεμένο, για να φτιάξουν χώρο για το καινούριο. Για να δώσουν στο μυαλό μια ευκαιρία να μεταφράσει τις σκέψεις διαφορετικά. Να δώσει έναυσμα στο σώμα να τις κάνει πράξεις. Και αυτό το έναυσμα να είναι η αρχή για ένα λόγο ψυχής, με συλλαβές σε σωστή σειρά, λέξεις με νόημα, συνοχή αφοπλιστική.
Οι πιο όμορφοι θάνατοι έρχονται μέσα από αληθινές συλλαβικές ακολουθίες. Όχι λόγια κρυμμένα πίσω από φαινομενικά αθώα μάτια. Ούτε βγαίνουν μέσα από ανθρώπους επιπόλαιους, που μιλάνε απλά για να μιλήσουν. Αυτά είναι αναγκασμένα λόγια. Σε κανέναν δεν αξίζουν. Ούτε καν στους ιδιοκτήτες τους.
Τα ξάστερα λόγια να κυνηγάτε. Ειδικά τα γραμμένα. Αυτά που αποτυπώθηκαν προσεκτικά, συλλαβή-συλλαβή. Αυτά που θα μείνουν για να θυμίζουν ότι η ομορφιά των λόγων μπορεί να βγει ακόμη και από τις πιο άσχημες λέξεις. Αυτά που σε κάθε ανάγνωση θα γίνονται ζωή για κάθε θάνατο που προκαλούν.
Συντάκτης: Μαριάννα Συμεωνίδη
