Εκατομμύρια οι άνθρωποι και ο καθένας μας μικρές-μικρές σταγονίτσες σε έναν ωκεανό αγνώστων. Ποτέ δεν ξέρεις ποιον θα συναντήσεις, με ποιον θα ταιριάξεις, ποιον θα μισήσεις. Θα ‘θελες να τους γνωρίσεις όλους. Θα ‘θελες να ταιριάξεις με όλους. Πράγμα αδύνατο, αλλά τόσο ελκυστικό.
Η καθημερινότητά σου παίρνει σιγά-σιγά τη μορφή της ανάλογα με το πλήθος ανθρώπων που συρρέει μέσα της. Τα όριά της, άλλοτε μεγεθύνονται με κάθε νέα γνωριμία και άλλοτε ελαττώνονται με κάθε απουσία, με κάθε απογοήτευση. Αυτή η καθημερινότητα «στιγματίζεται» από όμορφες και άσχημες στιγμές που σου χαρίζουν άτομα περαστικά από τη ζωή σου ή άτομα αποφασισμένα να θρονιαστούν εκεί για τα καλά.
Εσύ επιλέγεις ποιους θα κρατήσεις και ποιους θα αποχωριστείς. Μερικές φορές είναι άδικη και επίπονη η μοιρασιά. Αλλά το αποτέλεσμα είναι εκείνο που μετράει. Μένεις με αυτούς που χρειάζεσαι και σε χρειάζονται.
Γιατί η ζωή σου δεν είναι για ξόδεμα. Ποιος ο λόγος να την γεμίζεις με ανθρώπους περιττούς; Τι κι αν το παρόν σου ξεχειλίζει από παρουσίες αδιάφορες; Σημασία έχει να κρατάς τα σημαντικά, τα αναντικατάστατα και όχι τα αναμενόμενα και τα αναπληρωματικά.
Έχεις ανάγκη από σχέσεις δυνατές, σχέσεις που κρατάνε και που σε γεμίζουν με συναισθήματα. Έχεις ανάγκη από άτομα που να τα αποκαλείς «δικά σου». Κι αν τελικά αυτά τα άτομα αποδειχθούν κατώτερα των προσδοκιών σου να έχεις το θάρρος και να λες «ξέρει η ζωή». Κι ύστερα να συνεχίζεις προς αναζήτηση αυτών των αναντικατάστατων, αυτών που γίνονται αναπόσπαστο κομμάτι σου.
Να ψάξεις. Να ψάξεις καλά όμως, γιατί περιτριγυρίζεσαι από προσωπεία. Από ανθρώπους καλά κρυμμένους πίσω από προφίλ γαμάτα, επιφανειακούς και δήθεν, αποφασισμένους να σε σύρουν μαζί στο λάκκο με τις ανασφάλειες και τα κόμπλεξ τους. Αυτούς λοιπόν τους ανθρώπους δεν τους χρειάζεσαι. Κανείς δεν τους χρειάζεται και κανείς δεν τα βρίσκει μαζί τους. Μόνο μεταξύ τους μπορούν να τα βρουν, αλλά στο τέλος θα δεις που θα σφαχτούν σαν τα σκυλιά γιατί η ανασφάλεια του ενός θα ‘ναι μικρότερη από του άλλου.
Τέτοιες μικροπρέπειες δε χωράνε στη ζωή σου. Εσύ είσαι παιδί του φωτός έστω κι αν οι «λάθος» άνθρωποι θέλουν να σου μεταφέρουν το σκοτάδι τους. Καν’ τους στην άκρη αυτούς και βρες τους άλλους που με ένα τους χαμόγελο φέρνουν πίσω κάθε αστραφτερό σου μέρος. Αυτούς που σε κάνουν να γελάς. Ανθρώπους που έχουν έμφυτη την ανάγκη να κάνουν τους γύρω τους ευτυχισμένους. Τέτοιους να βρεις και να μην τους αφήσεις να φύγουν.
Κι αν πάντα πας και πέφτεις σ’ αυτούς που θέλουν να σε βλέπουν χαρούμενο/-η αλλά δεν μπορούν να σε κάνουν, τότε κρίμα γι’ αυτούς. Γιατί ποτέ δε θα μάθουν πώς είναι να χαμογελάει ο άλλος εξαιτίας τους. Ποτέ δε θα μάθουν πώς είναι να κάνουν πλήρες ένα κομμάτι του εαυτού σου.
Η πληρότητα κάθε πτυχής της ζωής του καθένα ουσιαστικά επιτυγχάνεται με τον ερχομό των «κατάλληλων» ατόμων. Αυτών που μπαίνουν στην καθημερινότητά σου και τη γεμίζουν χρώμα, γεύση και ουσία. Δύσκολο επίτευγμα, δε λέω, αλλά σκέψου πόσο πιο όμορφες θα ήταν οι στιγμές σου αν τις μοιραζόσουν με αυτούς που θα εκτιμούσαν το κάθε δευτερόλεπτο. Και όχι μόνο θα το εκτιμούσαν, θα σε ευχαριστούσαν γι’ αυτό.
Σκέψου καλά πριν δώσεις την ευκαιρία σε «αγνώστους» να εισχωρήσουν στο παρόν σου. Οι σχέσεις που διαμορφώνεις δεν έχουν χρόνο παρελθοντικό. Μόνο χρόνο μελλοντικό έχουν. Και αυτός ο χρόνος είναι πολύτιμος και για σένα αλλά και για τα νέα σου κομμάτια. Γι’ αυτό λοιπόν πρόσεχε καλά με ποιον θα μοιραστείς ό, τι πιο πολύτιμο έχεις. Οι στιγμές περνούν, οι άνθρωποι περνούν. Το θέμα είναι να προλάβεις να τους αρπάξεις πριν χαθούν για πάντα.
Επιμέλεια Κειμένου Μαριάννας Συμεωνίδη: Σοφία Καλπαζίδου
Συντάκτης: Μαριάννα Συμεωνίδη
