2.45 πμ: Τι να κάνει; Να με σκέφτεται άραγε; Να μιλάει με καμία; Και αν ναι, με ποια; Άμα είναι αυτή που υποψιάζομαι από τότε που ήμασταν μαζί, θα του στείλω να κάνω χαμό! Δε με ξέρει καλά εμένα! Όλα κι όλα!
3.30 πμ: Ε, θα σκάσω. Σίγουρα με αυτή μιλάει. Το τσουλί που μου το έπαιζε και φίλη. Να στείλω στην κολλητή της να την ψαρέψω; Όχι; Καλά.
5.00 πμ: Ποια είναι αυτή με το μαγιό και τη σωματάρα που τον τάγκαρε σε αυτή τη φωτογραφία;! Θα εξαπολύσω όλη μου την κακία πάνω σε αυτήν και στις τέλειες αναλογίες της.
5.03 πμ: Πφ σιγά, εγώ είμαι πιο ωραία. Απλά αυτή έχει καλά γονίδια. Και τέλεια πόδια. Και αυτόν. Πού είναι τα δρακουλίνια μου;!
(Τα παραπάνω είναι καθαρά προϊόν μυθοπλασίας και οποιαδήποτε ομοιότητα με πρόσωπα και καταστάσεις είναι εντελώς συμπτωματική. Ή και όχι.)
Γιατί πάντα σε πιάνει η νοσταλγία των πρώην σε αυτές τις ώρες μεταξύ 2.00 πμ και 6.00 πμ; Και να πεις ότι έχεις βγει, έχεις μεθύσει και είσαι στο τσακ να στείλεις εκείνα τα κορυφαία μηνύματα ξαφνικής λατρείας, να πω εντάξει. Αν τελικά τα στείλεις θα έχεις μια τόσο δα μικρούτσικη δικαιολογία για να μη νιώθεις τόση ξεφτίλα την επόμενη μέρα. Αλλά ρε γαμώτο είναι Τρίτη. Και Τριτιάτικο δε λέει να βγεις.
Αντί λοιπόν να ξεσαλώσεις σε κάποιο μπαρ και την επόμενη μέρα να δικαιολογηθείς για το χθεσινό σου ρεζιλίκι με μια φράση του τύπου «Συγγνώμη είχα πιει, δεν ήξερα τι έλεγα», αρκείσαι στο ολονύχτιο stalking πιθανών επικίνδυνων στόχων. Και φτάνεις στο σημείο να νομίζεις ότι ο/η πρώην χαμουρεύεται μέχρι και με την ξαδέρφη του/της.
Ωραία τα περνάς, δε λέω. Εσύ κι οι αβάσιμες υποψίες σου κάνετε τρελό παρεάκι. Έχετε ήδη αλλάξει τα φώτα σε μια μερέντα, ένα σακούλι πατατάκια κι ένα πιλάφι που είχε ξεμείνει στο ψυγείο από προχθές. Άμα υπήρχε και μια εφαρμογή που να σου λέει με ποια/ποιον μιλάει το πρώην αίσθημα, το πάρτι θα ήταν δεδομένο. Όπα κάτσε. Πώς δεν το είχες σκεφτεί τόση ώρα;
Εφαρμογή! Ναι! Μια εφαρμογή που να σε ειδοποιεί κάθε φορά που η οθόνη του κινητού του/της ανάβει με αποστολέα εκείνο το τσουλί. Ή εκείνο τον πόρνο –ή όπως είναι το αντρικό τσουλί τέλος πάντων–.
Αυτή η εφαρμογή θα σου είχε λύσει όλα τα προβλήματα. Θα μπορούσες να ρίχνεις ανενόχλητο hate στο σωστό άτομο. Να κάνεις Photoshop στις φωτογραφίες του/της και να τον/την βάζεις να κατασπαράζεται από καρχαρίες. Και όρνια. Και σχιζοφρενικά φυτοπλαγκτόν. Και μετά να τους τις στείλεις.
Καλά θα μπορούσες και να μην το παίξεις άτομο με βαθιά ψυχολογικά προβλήματα επειδή οι γονείς σου σε έβαζαν να τρως φακές μικρός. Θα μπορούσες απλά να κράζεις με τις ώρες το πιθανό νέο αίσθημα του πρώην δικού σου.
Να κάτσεις να βρεις την κάθε ατέλειά του και να αισθάνεσαι ευγνώμων για τη δική σου απόλυτη τελειότητα. Ή να βρεις τη διεύθυνσή του και να του στείλεις φάκελο με μήνυμα από κομμένα γραμματάκια περιοδικού με απειλητικό περιεχόμενο. Του τύπου «Μείνε μακριά, ξέρω πού μένεις», «Ποτέ δε θα γίνεις εγώ, σιχαμένο απόβρασμα του Θερμαϊκού», «Στη δεύτερη φωτογραφία προφίλ σου φαίνεται να έχεις μια μύτη ΝΑ!» κι άλλα τέτοια.
Αχ και να ‘ξερες πώς να φτιάχνεις εφαρμογές. Με τις ιδεάρες σου θα είχες γίνει πλούσιος. Ποιος Steve Jobs και βλακείες. Εδώ μιλάμε για την απόλυτη εφαρμογή. Το υπερgadget! Με επιλογές όπως: περιεχόμενα (με τα ονόματα των σιχαμένων που ανέφερα παραπάνω), μηνύματα (όπου θα μπορούσες να επικοινωνήσεις και με άλλους ομοιοπαθείς) και έξτρα ένα εικονίδιο κουραδάκι που θα μπορούσες να στείλεις απευθείας στον/στην πρώην με κάθε μήνυμα από επιτήδειο που του/της ερχόταν.
Κρίμα, όχι κρίμα. Τέτοιες ιδέες να μένουν στο ράφι και να μην υλοποιούνται. Γιατί να μην υλοποιούνται; Γιατί δε βάζει κάποιος σοκολάτα σε αυτήν την πρώτη λαχταριστή μπουκιά του κρουασάν; Πείτε μου. Απαιτώ να μάθω ποιος κρύβεται πίσω απ’ όλα αυτά, κάνοντας μόδα το selfie stick και το γάντι ξεφλουδίσματος πατάτας.
Ζούμε σε ένα κόσμο γεμάτο αδικία, χωρίς εφαρμογή άμεσης ενημέρωσης προσωπικής κατάστασης πρώην, χωρίς ιπτάμενα αμάξια και χωρίς Άγιο Βασίλη. Δεν έχω να πω κάτι άλλο.
Επιμέλεια Κειμένου: Πωλίνα Πανέρη
Συντάκτης: Μαριάννα Συμεωνίδη
