Αν θες να έχεις καλούς φίλους, πρέπει να είσαι καλός φίλος. Τόσο απλό, θα πεις, όμως δεν είναι! Δεν είναι γιατί το να είσαι καλός φίλος είναι απ’ τα πιο δύσκολα πράγματα στον κόσμο. Την αληθινή φιλία άνθρωποι τη φτιάχνουν κι άνθρωποι τη χαλάνε. Σε κάποιους βγαίνει αβίαστα, σε άλλους με κόπο και σε κάποιους άλλους όσο κι αν το προσπαθούν, πιστοί φίλοι δε θα γίνουν ποτέ.
Είναι δύσκολο να μη νοιάζεσαι πια μόνο για τον εαυτό σου. Να έχει μπει κάποιος στη ζωή σου που να θες να του συμβεί ό,τι και σ’ εσένα. Όλα τα καλά το κόσμου να πέσουν πάνω του. Κι είναι ακόμη πιο δύσκολο, όταν βρεις τελικά αυτούς τους ανθρώπους, να πρέπει να τους μοιραστείς. Γιατί αυτό κάνουν οι καλοί φίλοι. Μοιράζονται!
Οι μεγάλες παρέες πάντα αντιμετωπίζανε προβλήματα. Ίντριγκες, ειρωνείες, τσακωμούς. Ξεκινούσανε τέσσερις-πέντε φίλοι ορκισμένοι ο ένας για τον άλλον και καταλήγανε μόνοι τους ή στην χειρότερη περίπτωση σε αντίπαλα στρατόπεδα, ορκισμένοι εχθροί αυτή τη φορά.
Πάντα πίστευα πως υπάρχει μια δόση «έρωτα» μέσα στη φιλία δυο ανθρώπων. Θες και τον φίλο συνέχεια δίπλα σου, θες να τον θαυμάζεις και να σε θαυμάζει, αναζητάς την αποδοχή του κι αν καταλάβεις πως κάποιος τον διεκδικεί , αποκτάς εκείνα τα συμπτώματα του «ερωτευμένου σε άμυνα» όπως την κτητικότητα, τη ζήλια, ακόμη και την κακία σε ακραίες περιπτώσεις.
Σου παίρνει χρόνια να καταλάβεις πως οι καλοί φίλοι στη ζωή είναι τόσο πολύτιμοι και δύσκολο να βρεθούν που αν τύχει και βρεις περισσότερους από έναν, θα πρέπει με κάθε τρόπο, να τους κρατήσεις μέσα σ’ αυτή. Το ίδιο ισχύει κι αν ο κολλητός σου βρει έναν ακόμη. Τι; Αυτό δεν πρόκειται να συμβεί;
Σε περίπτωση που συμβεί πάντως, να ξέρεις πως είσαι πολύ τυχερός. Πολύ τυχερός που ο φίλος σου, δεν εμπνέει μόνο εσένα, αλλά κι άλλους. Κι είτε καταφέρεις να τα βρεις είτε όχι με τον νέο φίλο του κολλητού σου, θα πρέπει να πάψεις να νιώθεις απειλή από εκείνον. Η πραγματική φιλία έχει τόσο γερά θεμέλια που οι νέοι φίλοι όχι μόνο δεν τα γκρεμίζουν, αλλά γίνονται κι εκείνοι κομμάτι τους και το οικοδόμημα αποκτά μεγαλύτερη ισχύ και δύναμη.
Η αγάπη του φίλου σου θα συνεχίζει να βρίσκεται εκεί για σένα, ακόμη κι αν ο χρόνος του μοιράζεται πια ανάμεσα σε δυο ή και περισσότερους ανθρώπους. Και δυο καλοί φίλοι, είναι καλύτεροι του ενός. Γιατί μόλις απέκτησες έναν ακόμη. Γιατί είσαι φίλος του κολλητού του και θα τρέξει και για σένα. Όπως θα το έκανες κι εσύ για κάποιον που σημαίνει πολλά για το φίλο σου. Όπως το κάνουν οι «κολλητοί» όλου του πλανήτη.
Κάθε όμορφη ή άσχημη στιγμή της ζωής σου, το πρώτο τηλεφώνημα για τα καλά ή τα κακά μαντάτα ήτανε πάντα προς εκείνους. Προς τους κολλητούς που έτρεξαν δίπλα σου απ’ όπου κι αν βρισκότανε. Για να σε δουν στα καλύτερά σου, στα χειρότερα σου, στην ξεφτίλα σου, στα «ντουζένια» σου, στο μεθύσι σου, στην καψούρα σου, σε κάθε τρέλα που ήθελες πεισματικά να ζήσεις. Και δε σ’ έκριναν αυστηρά ποτέ! Πάντα στο τέλος αυτό που ήθελες ή ένιωθες νικούσε. Γιατί σε καταλάβαιναν. Σου τα έχωναν για τα λάθη σου, για το πώς κατάντησες έτσι, για το πώς διάλεξες κάτι που δε σου αξίζει, αλλά το υποστήριζαν για πάρτη σου σαν να ήτανε δική τους επιλογή. Κι αυτές οι παρέες πρέπει συνεχώς να μεγαλώνουν.
Να μάθεις να μοιράζεσαι τους φίλους σου. Στις κοινές συνομιλίες, στα ομαδικά skype, στα ξενύχτια και τα πάρτι. Το γέλιο, η χαρά, τα πειράγματα, το ασύστολο πείραγμα θα ‘ναι όλα στο «πολύ». Κι η γκρίνια επίσης, τα μαλώματα κι οι διαφωνίες, αλλά οι «καληνύχτες», τα «όλα θα πάνε καλά» και τα «εμείς είμαστε εδώ» ακόμη περισσότερα.
Κάποιος θα βλέπει κάτι που ο άλλος δεν είδε, κάποιος θ’ ακούει τι θέλει να πει η σιωπή σου, άλλος θα εξηγεί πότε πρέπει να σ’ αφήσουν λίγο μόνο κι όλοι μαζί θ’ αναλύετε ό,τι σας βασανίζει πιο σφαιρικά.
Να θέλεις οι φίλοι σου να έχουν κι άλλους καλούς φίλους. Κι εκείνοι με τη σειρά τους άλλους τόσους. Μόνο τότε θα μπορείς ν’ αποκαλείς τον εαυτό σου αληθινό φίλο και μόνο τότε θ’ αξίζει η ζωή σου πλάι τους.
Επιμέλεια Κειμένου Μαριάμ Πολυγένη: Πωλίνα Παανέρη
Συντάκτης: Μαριάμ Πολυγένη
