Όλη τη μέρα σήμερα σου είχα νεύρα. Νεύρα γι’ αυτό που ξεστόμισες χθες.
Και διαλέγεις πάντα την πιο λάθος στιγμή για να τα πεις! Εκείνη ακριβώς τη στιγμή που το μόνο που θέλω είναι να με πάρεις αγκαλιά και κάθε σου άγγιγμα να διώχνει από πάνω μου όλα τα αρνητικά της κουραστικής ημέρας που πέρασα και να δίνουμε εκείνα τα φιλιά τα γεμάτα από πάθος που έξω από το σπίτι μας ντρέπεσαι να υποστηρίξεις, από φόβο μην τυχόν και στη λίστα των ρομαντικών προστεθεί άλλος ένας. Εκείνη την τόσο όμορφη, ολόδική μας στιγμή, επιλέγεις να θυσιάσεις γι’ ακόμη μια φορά, για να μου θυμίσεις τι; Ότι είμαι άνθρωπος κι εγώ κι όπως όλοι έχω κάνει λάθη;
Κάθε φορά που νομίζω πως έχω φθάσει σε εκείνο το κομβικό σημείο του να συγχωρήσω επιτέλους τον εαυτό μου που έκανα εκείνη τη μαλακία στο παρελθόν, σαν να το «μυρίζεσαι» με κάποιον τρόπο και μου το θυμίζεις με το ίδιο πάντοτε ειρωνικό ύφος για να μην ξεχάσω το λάθος μου ποτέ.
Τη «βρίσκεις» με το να με βασανίζει η σκέψη ότι εγώ έφταιγα ή μάλλον ότι συνεχίζω να φταίω, γιατί αν πίστευες ότι ήτανε ένα λάθος που έμεινε στο παρελθόν, δε θα το «έσερνες» μαζί σου σε κάθε μας συζήτηση.
Τα λάθη είναι κομμάτι της ανθρώπινης φύσης και κανείς δε θα πήγαινε μπροστά χωρίς αυτά. Αυτά με οδήγησαν σ’ εσένα, μπροστά δηλαδή και δε θέλω να γυρίσω πίσω. Μην το κάνεις εσύ για μένα. Μη με γυρνάς…
Είναι πολλά αυτά που οδηγούν έναν άνθρωπο στο να κάνει λάθος, αλλά το πιο σημαντικό είναι πως όταν το κάνει, νομίζει ότι αυτό είναι το σωστό. Γι’ αυτό το κάνει. Έτσι κι εγώ! Λίγες φορές στη ζωή μου αναφώνησα σαν τον Παπάζογλου «Θα πάω κι ας μου βγει και σε κακό». Τις περισσότερες, όπως κι εκείνη που με χρεώνεις ήμουν σχεδόν βέβαιη ότι έκανα το σωστό. Στη συνέχεια βέβαια διαπίστωσα πως πάλι στο στίχο του Παπάζογλου κατέληξα και σε κακό μου βγήκε.
Και τότε πόνεσα, πόνεσα που αποδείχθηκε λάθος κίνηση, πόνεσα που δεν επέλεξα σωστά, σε περίπτωση που δεν το κατάλαβες πόνεσα άνθρωπέ μου! Κι όσο δικός μου άνθρωπος κι αν είσαι, δε θέλω να μου το θυμίζεις. Ούτε στον εαυτό μου δεν το επιτρέπω. Πρέπει λοιπόν να το ξεχάσεις και να μη το ξαναβάλεις ανάμεσά μας ποτέ.
Στο εξομολογήθηκα κάποτε, μήπως και καταφέρω λέγοντάς το να το ξεχάσω και τώρα δεν το ξεχνάς εσύ; Δεν πάμε μπροστά έτσι.
Δυσκολέψανε οι σχέσεις. Δεν είναι τόσο απλά τα πράγματα όπως παλιά. Το πιο δύσκολο πράγμα στις μέρες μας είναι να καταφέρεις να κρατήσεις αμείωτο το ενδιαφέρον σε μια σχέση και πρώτα απ’ όλα το ενδιαφέρον του άλλου. Κι εσένα σε διάλεξα γιατί πήρα εκείνη την όμορφη απάντηση όταν σε ρώτησα« Αυτό που νιώθω το εισπράττεις;». «Ναι! Και θα κάνω τα πάντα για να συνεχίσεις να το νιώθεις» μου είπες και εγώ πόνταρα πολλά πάνω σου.
Και ήμουν σχεδόν σίγουρη ότι ήσουν ο τρόπος για να διορθωθούν τα λάθη μου. Γιατί αγάπη μου, τα λάθη ευτυχώς διορθώνονται. Κι ο πιο αποτελεσματικός τρόπος για να συμβεί αυτό είναι να τα ξεχάσεις!
Κι όταν λέω να τα ξεχάσεις δεν εννοώ να τα «πετάς» στην πλάκα την ώρα που με αγκαλιάζεις. Βλέπεις; Κάνεις κι εσύ λάθη κι ίσως τα δικά σου, σου κοστίσουν περισσότερο.
Θα ξεχάσεις λοιπόν; «Όχι» μόνο μην πεις… Πες «ναι» κι ας αποδειχθεί και λάθος.
Συντάκτης: Μαριάμ Πολυγένη
