Απ' όλα τα «θέλω» που έχω πνίξει εσύ είσαι το πιο μεγάλο

Με τα «θέλω» δεν είχα ποτέ πρόβλημα. Δεν ήθελα πολλά, δεν ήθελα και λίγα. Δεν ήθελα περιττά, δεν ήθελα όμως κι ανούσια. Κι αυτά που ήθελα ήταν πράγματα ή πρόσωπα που θα μ’ έκαναν καλύτερο άνθρωπο. Τουλάχιστον έτσι αισθανόμουν εγώ αυτές μου τις επιθυμίες.

Κάποια με το χρόνο τ’ απέκτησα. Με το χρόνο και σκληρή δουλειά. Μα κάποια «θέλω» παρέμειναν κλεισμένα μέσα μου. Τα έπνιξα απλώς συνεχίζοντας να τα θέλω, όσο μακρινά κι αν έγιναν. Δεν έγιναν αποκτήματα και προσωπικές νίκες. Παραδόξως, ήταν εκείνα που θέλησα περισσότερο.

Έτσι και τώρα! Σε κοιτώ κι όλα τα πνίγω. Εδώ όμως, μέσα στις λέξεις, είναι ο κόσμος μου. Στο δικό μου πλανήτη, μπορώ να εξομολογηθώ τα πάντα. Ν’ αφήσω γραμμένη τη δική μου και μόνο αλήθεια.

Το μεγαλύτερο «θέλω» μου για σένα, θα είναι πάντα το «θέλω να σε δω». Το να σε έχω στο οπτικό μου πεδίο, στην παρέα μου, στα μάτια μου μπροστά. Σχεδόν θυμώνω που μπορεί να βρεθεί ο καθένας στον ίδιο χώρο με σένα, εκτός από μένα. Αυτή τη λαχτάρα, την έπνιξα. Το να είμαστε στον ίδιο χώρο και να συζητάμε, χωρίς του χρόνου ή της απόστασης όλα τα εμπόδια. Ν’ αναπνέουμε τον ίδιο αέρα κι η μουσική που ακούμε να είναι μία. Να είσαι δίπλα μου, απέναντί μου, ακόμη και δυο παρέες πιο ‘κει. Αρκεί να σε βλέπω.

Το να είσαι με κάποιον ήταν πάντα υπόθεση δύο ανθρώπων. Το να κρατάς όμως έναν άνθρωπο στην καρδιά σου, είναι προσωπική υπόθεση. Το να τον επιθυμείς, επίσης. Ποιος μπορεί να μου απαγορέψει να θέλω κάτι; Κανείς! Θέλω εσένα. Για σήμερα, γι’ αύριο, για μεθαύριο, για όσο. Σε θέλω μέχρι να μη σε θέλω άλλο. Σε θέλω γιατί μ’ έκανες να σε θέλω. Πώς;  Υπάρχεις! Και μαζί με σένα, υπάρχουν και τα θέλω μου. Ναι, αυτά που πνίγω.

Θέλω να μπορούσες να δεις την άλλη πλευρά μου. Όχι εκείνη μιας φίλης που σε στηρίζει σε όλα, όχι εκείνη που χαμογελά στο αθώο φλερτ σου, ούτε εκείνη τη γυναίκα που διαθέτει ένα δυνατό μυαλό για να συνομιλείς για ώρες.  Δε θέλω να ξεχωρίζεις την αξιοπρέπειά μου ή να θαυμάζεις τον αυτοέλεγχό μου. Τον ποιον; Ακόμη γελάω μόνη μου δυνατά, με αυτό!

Θέλω να δεις εκείνη που πραγματικά είμαι. Εκείνη που έχει πνιγεί μέσα σε αυτό που η ίδια όρισε «αξιοπρεπές» και που έχει χάσει κάθε έλεγχο του εαυτού της. Να βλέπεις πως απαντάω σε όλους εκείνους που με φλερτάρουν και να μπορείς κι εσύ να καταλάβεις ποια απάντησή μου είναι αληθινή και ποια όχι. Να με παρατηρείς, να μ’ έχεις μελετήσει, να μ’ εξετάζεις, να με τρως στη μάπα. Να ξέρεις κάθε πτυχή εκείνου που απορρίπτεις. Και να ‘σαι σίγουρος, πως η απόρριψη ήταν η σοφότερη επιλογή.

Πριν μ’ απορρίψεις, θέλω να έχουμε μαλώσει για το τι θεωρεί ο καθένας αξιοπρεπές στον έρωτα και να έχεις καταφέρει να με νικήσεις. Να με πείσεις με όσα επιχειρήματα έχεις πως έχω λάθος που θεωρώ το πιο αξιοπρεπές πράγμα στον έρωτα το να γίνεσαι «ρόμπα» γι’ αυτόν! Το να συνεχίζεις να έχεις αισθήματα για κάποιον που δεν έχει για σένα, σ’ αυτόν τον κόσμο είναι κάτι που κάνει όλους τους υπόλοιπους να νιώθουν πως είναι κάτι που πρέπει να τους ντροπιάζει. Στον δικό μου κόσμο όμως, μ’ εξυψώνει. Μ’ εξυψώνει και με ξεχωρίζει από όλους εκείνους που μ’ ένα «Δε σε θέλω» εξαφάνισαν κάθε συναίσθημα και προχώρησαν μπροστά.

Θέλω να ξέρουν όλοι πως εγώ, δεν προχώρησα. Θα μου πάρει λίγο χρόνο γιατί δεν αγόρασα φόρεμα. Δε μου είπανε «Δεν το έχουμε στο νούμερό σου», σκούπισα τα δάκρυα μου και πάω γι’ άλλες αγορές. Άνθρωπο αγάπησα! Έναν άνθρωπο που κατάφερε να με γεμίσει από θέλω κι είχα πολύ καιρό να επιθυμήσω κάτι. Εμφανίστηκε και μέρα με τη μέρα η λίστα των «θέλω» μου,  μεγάλωνε. Από ένα σημείο και μετά δεν είχε σημασία καν τι ήθελα από εσένα, αρκεί να το έκανα με σένα.

Η  λίστα αυτή, άλλαξε όνομα. Από «όσα θέλω…» έγινε «όσα ήθελα…» και φταις εσύ γι ‘αυτό! Εσύ που δεν ήθελες. Κι είχες κάθε δικαίωμα. Όπως έχω κι εγώ να δηλώνω πόσο ήθελα να είχα καταφέρει περισσότερα. Πόσο χάρηκα για την κάθε φορά που έγινα «ρόμπα» στα μάτια των άλλων, αλλά πολύ περισσότερο στα δικά μου, κάνοντας πράγματα που δε θα έκανα ποτέ.

Μήπως τελικά έπρεπε να σου δείξω τη λιγότερο «αξιοπρεπή» πτυχή των συναισθημάτων μου;  Εκείνη των στρατηγικών που  λειτουργούν πάντα; Με το ν’ αδιαφορείς, πετυχαίνεις περισσότερα ή τίποτα δεν πετυχαίνει απέναντι σε μια καρδιά που αδιαφορεί για μας;

Άλλα θέλω πάλι αυτά! Θέλω απαντήσεις, αλλά μάλλον κι αυτές δε θα ‘ρθουν ποτέ. Θα μείνουν εδώ σαν ερωτήσεις, στο τέλος ενός άρθρου. Ενός άρθρο του δικού μου πλανήτη. Εδώ που όλα μπορούν να συμβούν!

Στον δικό σου πλανήτη ίσως κυριαρχεί άλλη ερώτηση. Ποια είμαι εγώ που πίστεψα πως με την αλήθεια καταφέρνεις τα πάντα; Πως αν γνώριζες τις επιθυμίες μου, ακόμη κι αν δεν ήσουν διατεθειμένος να τις εκπληρώσεις, δε θα σε τρόμαζαν και θα μπορούσαμε να συνυπάρξουμε εντελώς ειλικρινείς κι αληθινοί, χωρίς τα ίδια «θέλω» μα περισσότερο φίλοι από ποτέ…