Έχεις εγωϊσμό; Όχι τον απλό, αυτόν που έχει όλος ο κόσμος ως ένα ανεκτό για την ανθρωπότητα βαθμό. Τον άλλον. Τον Εωσφορικό!
Ποια είναι η διαφορά;
Άλλο να την λες στον άλλον γιατί έχεις έναν εγωισμό που κληρονόμησε η ψυχή σου, από τα σκατά που έφαγες στη ζωή, με το ν’ αγωνίζεσαι συνεχώς και με κάθε τρόπο –αυτόν τον εγωϊσμό, τον γουστάρω, θα τον δεχθώ– κι άλλο να την πληρώνουν όλοι, γιατί σε γέννησε η μάνα σου όμορφο ας πούμε. Γι αυτό το κομμάτι, εσύ, δεν προσπάθησες καν. Δε θα έπρεπε να ψωνίζεσαι και να την λες σε όλους –εδώ μιλάμε για τον εωσφορικό–
Αν τον έχεις να ξέρεις ότι το σύμπαν εσένα δε θα σε ξεχάσει. Με μαθηματική ακρίβεια επισκέπτεται τους ανθρώπους σαν κι εσένα, για να βρει πάνω τους εφαρμογή, ένας από τους πιο ισχυρούς του νόμους. Ότι άσχημο έκανες, θα το γευθείς μια μέρα κι εσύ!
Και για να μη μπερδευτείς με το παράδειγμα που έδωσα παραπάνω, δεν εννοώ τους εμφανίσιμους του κόσμου τούτου. Εννοώ όλους εκείνους που νομίζουν ότι αξίζουν πολλά περισσότερα από τους υπόλοιπους και συμπεριφέρονται στις οικογενειακές, φιλικές και προσωπικές τους σχέσεις, σαν κακομαθημένα.
Κι υπάρχουν άνθρωποι που στηρίζουν ζωές κι ελπίδες επάνω τους, γιατί τους ερωτεύτηκαν, γιατί τους νοιάστηκαν, γιατί τους πίστεψαν.
Εκείνοι όμως, έχουν ένα μαγικό τρόπο να τους απογοητεύουν συχνά.
Η απογοήτευση έρχεται γιατί ο τρόπος που επιλέγουν να δρουν σε κάθε σχέση είναι επιφανειακός.
Σαν το σκούπισμα της τεμπέλας νοικοκυράς στο σπίτι. Ό,τι φαίνεται. Κάτω από τα κρεβάτια και πίσω από τους καναπέδες, ούτε καν! Πληγώνουν και θα συνεχίσουν να το κάνουν κάθε φορά, γιατί πληγώνουν κι απομακρύνονται. Αν ακολουθούσανε την πληγή και βλέπανε το κακό που αφήνουν πίσω τους, ίσως αλλάζανε συμπεριφορά.
Θα μου πεις «μόνο αυτοί πληγώνουν κι απογοητεύουν;» και θα σου απαντήσω «Φυσικά και όχι. Αλλά αυτοί, δεν παραδέχονται ποτέ πως έφταιξαν οι ίδιοι».
Γνωρίζω πολλούς που αντιμετωπίζουν τα κλάματα ενός χωρισμού, σαν κλάψα ενός ανθρώπου που αν μη τι άλλο του είχανε ξεκαθαρίσει από την αρχή, ότι εκείνοι είναι για λίγο κι άλλες τέτοιες παπαριές. Λες και μπορείς να βάλεις χρονικό περιθώριο στον έρωτα. Σε ερωτευτήκανε, άνθρωπέ μου! Κρέμασε τους, που δεν ήτανε για όσο εσύ θα ήθελες.
Που σε προσκαλούν στην παρέα τους και πρέπει να παίξεις το παιχνίδι τους. Αυτό του Βασιλιά και της αυλής του. Μην αναρωτιέσαι για τους ρόλους. Εσύ θα ’σαι πάντα ο αυλικός, με ό,τι αυτό συνεπάγεται. Κολακείες, περηφάνια που είσαι δίπλα τους κι ευγνωμοσύνη που αποτελείς τον «κύκλο» τους. Θα μετράς κάθε σου κουβέντα, μη τυχόν και θίξεις τους γαλαζοαίματους.
Η ζωή τους κυλά όμορφα για πολύ καιρό, έχουν ότι θέλουν και νομίζουν ότι τα’ χουν κερδίσει με το σπαθί τους. Δεν μπορούν ακόμη να καταλάβουν, γιατί οι άλλοι πασχίζουν τόσο γι αυτά που η ζωή σ’ εκείνους πρόσφερε απλόχερα.
Κι έρχεται μια μέρα, που ο Θεός, το σύμπαν, η ζωή –όπως θέλετε πείτε το– τους πιάνει κεφαλοκλείδωμα και δεν τους αφήνει μέχρι να μάθουν το μάθημά τους.
Όλα είναι κύκλος.
Απογοήτευσες; Ήρθε η σειρά σου ν’ απογοητευτείς!
Είχες 99 κατακτήσεις και περίμενες την εκατοστή για να το γιορτάσεις; Ήρθε, αλλά είναι πιο καλός παίκτης από εσένα κι έγινες εσύ ο αυλικός. Τώρα προσέχεις εσύ την κάθε σου λέξη, να ‘ναι αρεστή σε εκείνον και τα χάνεις κάθε φορά που βρίσκεσαι μαζί του.
Είναι ο άνθρωπος που θέλεις να περνάς χρόνο μαζί του και τι πρωτότυπο! Δε βρίσκει χρόνο για σένα. Θεωρεί ότι μειονεκτείς σε σχέση με εκείνον και κάνεις τα πάντα για ν’ αποδείξεις το αντίθετο.
Ποιος είναι ο βλάκας τώρα είπαμε;
Τις περισσότερες φορές οι νόμοι του σύμπαντος, είναι πολύ απολαυστικοί. Όταν διαθέτουν τραγική ειρωνεία. Συνήθως, ο εκατοστός παίκτης είναι κάποιος που αδίκησες ή δεν εκτίμησες στο παρελθόν. Να ‘σαι καλά! Εσύ τον πρίζωσες κι έγινε έτσι.
Είμαστε τα παιχνίδια του Θεού. Αποφασίζει να παίξει κι αυτός το δικό του σκάκι κι απολαμβάνει πολύ μια παρτίδα που το μικρό στρατιωτάκι κατάφερε ν’ απειλεί τη Βασίλισσα. Μόνο που το δικό του παιχνίδι οδηγεί πάντα σε ένα αποτέλεσμα. Κάθε παρτίδα λήγει «ως προς δική μας ωφέλεια».
Κι αν ακόμη και τώρα που ο πόνος, οι δυσκολίες και η νίκη του άλλου, σου έδιωξαν εκείνον τον άσχημο εγωισμό, δεν κατάλαβες πως πρέπει ν’ αντιμετωπίζεις τα αισθήματα και τις διαθέσεις των ανθρώπων δίπλα σου, τίποτα άλλο δε θα τα καταφέρει.
Θα παίζεις μια ζωή το «παίρνεις πίσω, ότι δίνεις» αφού η ζωή έχει την τάση να επιστρέφει πίσω συμπεριφορές κι αντίποινα.
Κι αν δεν έριξες ένα δάκρυ τόσο καιρό που ξεπλήρωνες ό,τι έκανες, δε σε φοβάμαι.
Αν όμως έστω κι ένα, κύλησε στο πρόσωπό σου, σημάδι ότι έχεις αρχίσει να καταλαβαίνεις ότι κάπου έφταιξες κι εσύ παλιότερα, προλαβαίνεις ν’ αλλάξεις.
Δόξα το Θεό, το παιχνίδι ισχύει κι αντίστροφα!
Εκτίμησες; Θα εκτιμηθείς!
Συντάκτης: Μαριάμ Πολυγένη
