Η όμορφη στιγμή που αντιμετωπίζεις το παρελθόν σου, είναι όταν βρίσκεσαι μπροστά σε παλιές φωτογραφίες και νοσταλγείς εκείνο το όμορφο και ζωντανό χαμόγελο, που έχεις σε αυτές.
Όταν βάζεις τις κασέτες που σου έχουν χαρίσει οι νεανικοί σου έρωτες – ναι! Αυτές με την αφιέρωση πάνω – και θυμάσαι πόσο «έλιωναν» αυτά τα τραγούδια στο walkman σου, τότε.
Ξέρεις πολύ καλά ποιος έφταιγε κι είχες αυτό το χαζοχαρούμενο ύφος.
Ο έρωτας!
Νοσταλγείς εκείνη την αίσθηση, γιατί έχεις καιρό να την νιώσεις. Την αίσθηση του πρώτου έρωτα, του πρώτου φιλιού. Αγαπούσες αληθινά, ντόμπρα, με θάρρος αλλά και με θράσος, κάποιες φορές.
Η άβολη όμως στιγμή που αντιμετωπίζεις το παρελθόν σου, είναι όταν συναντάς τους ανθρώπους που σου ξυπνούσαν όλα αυτά τα αισθήματα.
Τίποτα δε μοιάζει ίδιο. Τίποτα δεν είναι τόσο όμορφο, όπως τότε.
Δεν ξέρω για εσάς, αλλά εμένα οι εφηβικοί μου έρωτες, όταν τους συνάντησα μετά από 15 -20 χρόνια, είχαν χάσει την αίγλη τους κι έμοιαζαν με ανθρώπους που δε θα διάλεγα ποτέ να κάνω οτιδήποτε, πόσο μάλλον σχέση.
Και να φανταστείτε ότι γι’ αυτούς ζάλιζα την κολλητή μου όλη μέρα. «Τι φοράει; Με κοιτάει; Για μένα το είπε αυτό;» Συνεχίζω να ζαλίζω την κολλητή μου, μέχρι και σήμερα, μόνο που τώρα, οι ερωτήσεις που τους αφορούν διαφέρουν. «Τον είδες τι φοράει; Πόσο πολύτιμο χρόνο έχασα; Τι του βρήκα;».
Το «Τι του/της βρήκα;» είναι από τις πιο γνωστές φράσεις που ακούς, όταν συναντάς παλιούς έρωτες. Και μη μου αρχίσετε τώρα τα παράπονα ότι το παρελθόν μας κι όποιον πρωταγωνίστησε κάποτε σε αυτό, πρέπει να τον σεβόμαστε. Δεν αντιλέγω. Πρέπει να τον σεβόμαστε, αλλά πρέπει να έχουμε και το δικαίωμα, όταν αλλάζουμε άποψη για κάτι, να το δηλώνουμε. Κι εγώ το δηλώνω απροκάλυπτα:
Έχω αλλάξει γνώμη!
Κάθισα στο ίδιο τραπέζι με έναν από τους παλιούς μου έρωτες και ενώ μου μιλούσε ασταμάτητα για ένα τέταρτο, τον κοιτούσα —με προσοχή και νοσταλγία, νόμιζε εκείνος— με έκπληξη και απορία για το τι έβρισκα στο παρελθόν και συζητούσα μαζί του. Πήγα νοερώς πίσω στο χρόνο, κι έβλεπα στις αναμνήσεις μου εκείνο που τότε αγνοούσα. Ό,τι μου ‘λεγε ήταν ανούσιο και σχεδόν όμοιο με αυτά που μου εξιστορούσε στην μετά από χρόνια συνάντησή μας.
Μόνο που τώρα, δε θόλωνε το φωτογραφικό φακό της ανάμνησής μου ο έρωτας. Ο μικρός αυτός φτερωτός θεός, που μας γεμίζει το βλέμμα, πότε με αυξημένη σε βαθμούς μυωπία και πότε με πολύ προχωρημένης μορφής καταρράκτη.
Περνάνε τα χρόνια όμως κι έρχεται η πρεσβυωπία! Όσο πιο μακριά από σένα βρίσκονται, τόσο καλύτεροι σου φαίνονται.
Θα μου πείτε: «Άλλα θέλει ο άνθρωπος στα δεκαπέντε του χρόνια, άλλα στα είκοσι κι άλλα στα τριάντα πέντε του».
Μα εγώ, ξέρω καλά πως ποτέ δε θα ήθελα να ξαναβγώ ραντεβού με εκείνη την μηχανή που ερχότανε να με πάρει. «Καθαρό» το αποκαλούσε και για κάποιο λόγο που ποτέ δεν κατάλαβα, δεν είχε το ειδικό σταντ για να στέκεται. Αφήναμε τη μηχανή ν’ ακουμπά προσεκτικά σε ένα τοίχο, 500 μέτρα μακριά από την καφετέρια για να μη τη ρίξει κανείς και περπατούσαμε για ν’ απολαύσουμε το ποτό μας. «Τι την πήραμε την μηχανή, άνθρωπέ μου; Για να περπατώ με τα τακούνια 500 μέτρα;»
Ξέρω επίσης ότι το πρώτο πράγμα που προσέχω σε έναν άνθρωπο είναι ο τρόπος που κινείται στο χώρο. Τον θέλω αποφασιστικό, δυναμικό, με τη γοητεία του. Κάτι που κάποιοι από τους παλιούς μου έρωτες δεν διέθεταν. Χόρευαν σαν να περπατούσαν. Βέβαια, αυτή ήτανε σοφή κι ασφαλής κίνηση, αφού ούτε να το φανταστώ δε θέλω πώς θα ήτανε να χορεύανε άτσαλα, rap και breakdance που ήτανε τότε της μόδας.
Οι ατάκες στις οποίες υπέκυψα, ιστορικές. Δε θα ξεχάσω ποτέ το «Μπορεί να μην έχω ότι θες, αλλά ό,τι έχω πάρε το». Πόσο γλυκό! Αλλά πόσο «όχι εγώ».
Όταν ερχόμαστε αντιμέτωποι με τους εφηβικούς μας έρωτες, νοσταλγούμε σίγουρα πολλά από εκείνους, όμως, άλλα τόσα είναι κι εκείνα που σαν εικόνες φέρνουν μαζί τους και θέλουμε να ξεχάσουμε.
Είμαι σίγουρη πως το «Τι της βρήκα;» θα μου αντιστοιχεί κι εμένα, στα μάτια κάποιου παλιού έρωτα, μη σας πω και σε πιο φρέσκου.
Κι ενώ, κάθε φορά που τους αντικρίζω, με θυμώνει το γεγονός ότι επέλεγα να σκορπίζομαι σε χαρακτήρες που δεν μου ταίριαζαν, ξέρω καλά πως αν δεν υπήρχαν εκείνοι, δε θα δουλευόταν η πρώτη ύλη μου τόσο καλά, για να βγει η τελική φτιαξιά μου, που λένε και οι παλιότεροι.
Τώρα ξέρω ποιον τύπο από εκείνους ν’ αποφύγω, σε ποιον να δώσω μεγαλύτερη προσοχή και γιατί θυμώνω με τον εαυτό μου, κάθε φορά που τους βλέπω. Γιατί θυμάμαι τα δικά μου λάθη, τους δικούς μου απρόσεκτους χειρισμούς και τις δικές μου ιστορικές ντροπιαστικές ατάκες.
Τώρα, νιώθω στο πετσί μου τη σημασία της φράσης, που οι περισσότεροι λένε: «Nα γυρνούσα πίσω στο χρόνο, αλλά με το μυαλό που έχω αυτή τη στιγμή».
Στα νιάτα μας κυριαρχεί ο ενθουσιασμός και όσο μεγαλώνουμε η απογοήτευση.
Η ζωή όμως έχει απ’ όλα.
Έχει έρωτες που αναρωτιούνται ακόμα, πώς και συνυπήρχανε κάποτε, αλλά έχει και παιδικούς έρωτες που δε λένε να σβήσουν. Σαν του Στέφανου και της Ράνιας, που από τα 15 τους είναι ακόμη μαζί και περιμένουν τώρα το πέμπτο τους παιδάκι.
Ζωντανή απόδειξη ότι υπάρχουν εφηβικοί έρωτες που δεν απογοήτευσε ο ένας τον άλλον και καταφέρανε να κρατήσουν πολύ περισσότερο από τους δικούς μας.
Συντάκτης: Μαριάμ Πολυγένη
