Αρχίζεις να τους λείπεις όταν αποτυγχάνουν να σε αντικαταστήσουν

Είναι πολλά αυτά που σε κάνουν να θες έναν άνθρωπο στη ζωή σου, αλλά το πιο σημαντικό είναι ότι θες να του αφιερώνεις χρόνο. Χρόνο να τον δεις, να τον ακούσεις, να του μιλήσεις, να βρίσκεται εκεί που βρίσκεσαι. Το μεγαλύτερο ίσως σημάδι ότι τον πρόσεξες. Τον πρόσεξες και τώρα του δίνεις απ’ τον χρόνο σου. Πολύ απ’ τον χρόνο σου. Από εκείνον που κρατούσες για σένα.  Κι εκείνος σου αφιερώνει τον δικό του…

Ζεις μαζί του στιγμές που φαίνονται συνηθισμένες, αλλά μόνο συνηθισμένες δεν είναι. Όσο απλά κι αν μοιάζουν τη στιγμή που συμβαίνουν, οι καθημερινές σας συνομιλίες, τα πειράγματά σας και οι αντιδράσεις σας σε οτιδήποτε, έρχεται κάποτε, μια άλλη στιγμή κι αποκτούν άλλη αξία και βαρύτητα.

Ποια είναι αυτή η στιγμή; Η στιγμή που δεν τα έχεις! Που συνεχίζεις να έχεις χρόνο για να διαθέσεις, αλλά δεν έχεις δίπλα σου τον άνθρωπο που μαζί του έκανες όλα εκείνα τα «απλά».  Ή καλύτερα εκείνα που έμοιαζαν απλά. Εκείνα που πίστεψες πως όσο εύκολα τα συνάντησες σ’ έναν άνθρωπο, τόσο εύκολα θα μπορούσες να τα συναντήσεις ξανά. Κι έφυγες…

Έφυγες γιατί μαζί με τα γέλια, τις φοβερές ατάκες και τα γεμάτα από οικειότητα βράδια σας, ήρθανε κι οι σκέψεις πως κάτι καλύτερο σου αξίζει, κάτι διαφορετικό, κάτι όχι τόσο εύκολο να το συναντήσεις. Έχεις μάθει πως το καλό πράγμα αργεί να γίνει ή συνοδεύεται από πολλές δυσκολίες κι άρχισες ν’ απομακρύνεσαι για να βρεις εκείνο που πίστεψες πως θα ‘πρεπε δίπλα σου να υπάρχει. Το ανώτερο, το πιο δυνατό, το καλύτερο. Το γεμάτο δυσκολία!

Έτσι το σκέφτηκες και τώρα δεν έχεις άλλο χρόνο να δώσεις. Χωρίζεις. Πληγώνεις. Απομακρύνεσαι. Απομακρύνεσαι απ’ την πληγή, γι’ αυτό και δε σε νοιάζει και πολύ. Δεν έμεινες να δεις τα δάκρυα, τον πόνο, το πόσο δύσκολο είναι να σε «ξεσυνηθίσουν». Στα δικά σου μάτια δεν υπάρχουν δάκρυα. Υπάρχει ενθουσιασμός.

Θα μπεις σε νέες περιπέτειες, σε νέες αγκαλιές, νέα χαμόγελα και σίγουρα νέες ατάκες. Θα ξεκινάς τη μέρα σου με περισσότερη όρεξη, θα χτυπά πιο έντονα η καρδιά σου στο άκουσμα του τηλεφώνου, θα ντύνεσαι και πάλι στην πένα για να συναντήσεις κάποιο νέο πρόσωπο. Όλα θα ‘ναι καινούργια!

Βλέπεις, εκείνη η σχέση που άφησες πίσω είχε αρχίσει να θυμίζει φθαρμένο παλιό παλτό. Όσο καλό ποιοτικά κι αν ήταν, όση ζεστασιά και προστασία κι αν σου πρόσφερε, ο χρόνος είχε αφήσει τα σημάδια πάνω του. Κουράζει το παλιό. Θέλεις το νέο, αυτό που θαυμάζεις στις βιτρίνες και σε ελκύει περισσότερο σαν χρώμα και σχέδιο.

Αποφασίζεις ν’ απαλλαχθείς απ’ τη βαλτώδη σχέση με το παλιόρουχο και προχωράς στην αγορά αυτού που χάζευες από μακριά τόσο καιρό. Το φοράς όλο και πιο συχνά και σε κοιτάζουν όλοι εντυπωσιασμένοι. Μέχρι κι εκείνοι, αλλά κι εσύ, να βαρεθείτε την εφήμερη διάρκεια της μόδας του. Μέχρι ν’ αρχίσεις με τα χρόνια να εκτιμάς την ποιότητα.

Αυτή που ο κάθε έξυπνος αγοραστής αναζητά. Αυτή που εσύ, ήσουν ανίκανος ν’ αναγνωρίσεις εξ’ αρχής. Αυτή που βιάστηκες να πετάξεις στα «σκουπίδια», σίγουρος πως μπορείς να τη βρεις πανεύκολα παντού και τώρα είσαι εσύ εκείνος που έχει καταλάβει πως το μόνο που σου λείπει για να βγάλεις τη  «βαρυχειμωνιά» είναι εκείνο το παλιό, αγαπημένο σου, ζεστό παλτό.

Γιατί το προσπάθησες, το έζησες. Πέρασες χρόνο με άλλα πρόσωπα, σε άλλα κρεβάτια και με άλλες συζητήσεις μέχρι το πρωί. Και κάθε λεπτό που περνούσε, διαπίστωνες όλο και περισσότερο πως τελικά δεν ήταν όσο εύκολο νόμιζες. Δεν είναι εύκολο πράγμα οι σχέσεις. Εύκολες τις κάνουν συγκεκριμένοι άνθρωποι. Οι άνθρωποι που η καρδιά σου ξεχώρισε  και τίποτα και κανείς δεν πρόκειται να πάρει τη θέση τους.

Είναι εκείνοι που κολλάμε απ’ την πρώτη στιγμή μαζί τους και όσο χρόνο κι αν τους διαθέσουμε, πάλι λίγος θα μας φαίνεται. Εκείνοι που όλοι οι δρόμοι οδηγούν πάνω τους, αλλά εμείς θα το παραδεχθούμε μόνο όταν τους χάσουμε, όταν μας λείψουν, όταν αποτύχουμε να τους αντικαταστήσουμε. Εκείνοι που μια πόλη, ένα τραγούδι, ακόμη και μια γκριμάτσα τους φέρνει πάντα πρώτους στη σκέψη μας.

Εκείνοι που κάνουν κάθε απόσταση να μοιάζει μικρή, κάθε συζήτηση ενδιαφέρουσα και κάθε τους άγγιγμα πάνω στο κορμί μας πιο δυνατό από κάθε άλλου που μας άγγιξε. Εκείνοι που ό,τι και να κάνεις, όπου κι αν βρίσκεσαι και πλάι σε όποιον κι αν κάθεσαι, θα συνεχίσουν να σου λείπουν.

Εκτός κι αν βιαστείς να παραδεχθείς σ’ εκείνους, με όποιον τρόπο μπορείς, πως θα ‘θελες να περνάς τον χρόνο σου πλάι τους.