Αυτό το άρθρο ας μην έχει ωραίο ξεκίνημα, ας πηγαίνει κατευθείαν στο τέλος. Όλοι αγαπούν την αρχή και κανείς το τέλος. Κρίμα… Ίσως μια πολύ όμορφη ζωή να ξεκινούσε για εμάς αν βάζαμε τέλος σε πολλά από αυτά που βρίσκονται αυτή τη στιγμή στη ζωή μας. Καταστάσεις και πρόσωπα που αν έπαυαν να υπάρχουν σε αυτή, ίσως πλησιάζαμε πιο κοντά σ’ εκείνη την ευτυχία που όλο σιχτιρίζουμε πως καθυστερεί ή μας έχει ξεχάσει. Δε μας έχει ξεχάσει όμως. Εμείς την ξεχάσαμε!
Είμαστε εμείς εκείνοι που ξεχάσαμε πως η ευτυχία κατοικεί μέσα σε χαρούμενους ανθρώπους και ξεκούραστες καρδιές. Πως όσο πιο πολύ πλησιάζουμε στον εαυτό μας και στα «θέλω» του, τόσο πιο κοντά της βρισκόμαστε. Το ξεχάσαμε και μένουμε κολλημένοι σε καταστάσεις και πράγματα που ενώ μας αποδεικνύουν καθημερινά πως τίποτα χαρούμενο δε φέρνουν μαζί τους , αδυνατούμε να τους δώσουμε τέλος.
Αδυνατούμε, γιατί ήταν ωραία η αρχή τους. Γιατί μας είχαν πείσει πως το τέλος θ’ αργήσει να έρθει, όσο βρίσκονται εκείνοι δίπλα μας. Κι απ’ την άλλη μεριά, εμείς οι ίδιοι έχουμε πείσει τον εαυτό μας καιρό τώρα πως στο να τελειώνει κάτι δεν υπάρχει ομορφιά, δεν υπάρχει χαρά και τίποτα για να προσμένεις . Πόσο λάθος κάνουμε!
Όσο ωραία κι αν ήταν η αρχή μιας ιστορίας, μιας γνωριμίας μας μ’ έναν άνθρωπο, αν η συνέχεια δεν είναι εξίσου απολαυστική, πρέπει να βρούμε τη δύναμη να φθάσουμε στο τέλος της ιστορίας. Στο τέλος που έχει ήδη έρθει, αλλά εμείς συντηρούμε με νύχια και δόντια για να μη βαπτίσουμε αποτυχημένη, ακόμη μία επιλογή μας. Είναι όμως και μέσα μας το ξέρουμε, έτσι δεν είναι;
Ας τελειώνουμε λοιπόν με όλες αυτές τις γνωριμίες, όχι μια ώρα αρχύτερα, αλλά έστω και καθυστερημένα. Αρκεί να τους δώσουμε ένα τέλος. Ένα τέλος απλό, έντονο, δραματικό, ακόμη κι αδιάφορο, δεν έχει σημασία. Φτάνει να φύγουν τα βαρίδια απ’ τη ζωή μας. Να μαυρίζουν οι καρδιές κι οι διαθέσεις μας όλο και λιγότερο…
Ας τελειώνουμε με τους ανθρώπους που μοιάζουν με φθηνές πανσιόν. Στάσεις στο ταξίδι μας που επειδή ξέρουμε πως δε θα μείνουμε σ’ αυτές για πολύ, δε μας νοιάζει αν το «δωμάτιο» είναι φιλόξενο, φωτεινό ή καθαρό. «Κάπου να ξαπλώσει το κορμί μας γι’ απόψε» είπαμε κι απ’ τη φθηνή πανσιόν δε λέμε να ξεκουμπιστούμε. Προδώσαμε ωκεανούς για ρηχές θάλασσες. Προδώσαμε αυτό που οι ίδιοι θέλαμε, γι’ αυτό που οι άλλοι ζήτησαν.
Ας τελειώνουμε με τους χωρισμούς και τις επιστροφές στο πουθενά. Μ’ εκείνα τα πισωγυρίσματα που δε γίνονται επειδή αντιληφθήκαμε πως ο άνθρωπος που βρισκότανε δίπλα μας ήταν εκείνος ο ένας που θα έδιωχνε κάθε αμφιβολία από εμάς, αλλά γιατί δεν αντέχουμε τη μοναξιά ή ακόμη χειρότερα, δεν αντέχουμε να έχει άλλος το μέχρι πριν δικό μας «παιχνίδι». Υπάρχει κι ο φόβος πως ίσως δε βρούμε άλλον εξίσου καλό να μας κάνει κάθε χατήρι, αλλά ο φόβος δεν είναι ο λόγος για να μένεις σε μια σχέση.
Ας τελειώνουμε με όλους εκείνους που μας χρειάζονται. Εκείνους που ενώ μας συνάντησαν έτοιμους να καλύψουμε κάθε τους ανάγκη, καρφάκι δεν τους καίγεται ποιες είναι οι δικές μας. Εκείνοι που θ’ απαιτούν όλο και περισσότερα κι αν τύχει και είσαι καλός μαλάκας σαν κι εμάς και τους δώσεις ό, τι έχεις και δεν έχεις, να δεις που θα σε απορρίψουν μια μέρα γιατί από σένα «τίποτα δεν πήραν».
Ας βάλουμε ένα τέλος σε κάθε «λίγο» που περνά απ’ τη ζωή μας κι αν πάλι δεν τα καταφέρουμε ας δώσουμε ένα τέλος στο ότι είμαστε σίγουροι πως είναι «πολύ» για εμάς. Ό,τι ανήκει στο «πολύ» δε θα σε κάνει ποτέ να νιώθεις λίγος.
Μην κλειδώνεις την καρδιά σου από νωρίς λόγω των απανωτών απογοητεύσεων και φοβάσαι το τέλος. Το τέλος να το σέβεσαι. Αν δεν υπήρχε αυτό, τίποτα όμορφο δε θ’ άρχιζε και τίποτα άσχημο δε θα σταματούσε. Ό,τι δε σε κάνει χαρούμενο, ό, τι δε σε γεμίζει από ηδονή και καύλα, μα κυρίως ό,τι δε σε σέβεται, ευχαρίστησέ το για ό,τι σε δίδαξε και χάρισέ του το τέλος που του αξίζει. Σύντομο κι οριστικό!
Και ξανάρχιζε. Και δώσε ξανά τέλος. Μέχρι να ‘ρθει εκείνο. Εκείνο που έχασες κάθε ελπίδα πως θα ‘ρθει μα τα δίχως τέλος παιχνίδια της ζωής, το έφεραν μπροστά σου…
Συντάκτης: Μαριάμ Πολυγένη
Επιμέλεια κειμένου: Πωλίνα Πανέρη
Επιμέλεια κειμένου: Πωλίνα Πανέρη
