Δε φεύγεις εύκολα από κάτι αληθινό

Είναι ένα από εκείνα τα βράδια τ’ αδιάφορα.  Εκείνα που οι κινήσεις σου θυμίζουν εκείνες των ρομπότ. Προγραμματισμένες, σχεδόν κάθε βράδυ οι ίδιες, αλλά για κάποιο ανεξήγητο λόγο, συνεχίζεις να τις τηρείς ευλαβικά. Κι οι σκέψεις επίσης. Ίδιες κι επαναλαμβανόμενες.

Τα βράδια της μοναξιάς, τα στοιχειώνει μία και μόνο σκέψη. «Μακάρι να διέκοπτε κάποιος ευχάριστα, τα ρομποτικά μου βράδια. Να γινόντουσαν δύο τα ποτήρια του κρασιού στο δωμάτιο και να βρίσκονταν ξαφνικά απέναντί μου μια αύρα τόσο δυνατή, που θα την απολάμβανα περισσότερο κι απ’ τις αγαπημένες μου μουσικές». Μη γελάς! Ξέρεις πόσο σημαντικό είναι να βρεθεί εκείνος ο άνθρωπος που θα σε κάνει να θες να φωνάξεις στους Massive Attack «Βγάλτε τον σκασμό!»;

Πίνεις άλλη μια γουλιά απ’ το κρασί σου και γυρνάς βίαια τις ρομαντικές σου σκέψεις, πίσω στο δωμάτιο απ’ το οποίο ξεπόρτισαν. «Καλύτερα μόνος, παρά με κακή συντροφιά» ψιθυρίζεις. Είναι εκείνη η ατάκα που σε επαναφέρει στην πραγματικότητα. Που σ’ έχει κάνει ν’ αγαπάς τη μοναξιά σου λίγο περισσότερο. Ή που σε παραμυθιάζει για να τη δέχεσαι…

Σε αυτά, τα ολόδικά σου βράδια, κάνεις τα πάντα για να ξεχαστείς απ’ ό,τι σου λείπει, αλλά δεν τα καταφέρνεις. Όσες κι αν είναι οι ελλείψεις σου, οι συναισθηματικές θα βρίσκονται πάντα στην κορυφή της λίστας σου. Κι ο πόλεμος με τα «γιατί» και «πώς» δε θα ‘χει τελειωμό!

Κι είναι εκείνη ακριβώς η στιγμή, που καλείσαι να διαλέξεις στο αν θα πας για ύπνο, θάβοντας γι’ ακόμη μια φορά κάθε σου ανάγκη για συναίσθημα, αν θα βάλεις ένα ακόμη ποτήρι κρασί και θα γεμίσεις κι άλλο το τασάκι σου με έξτρα αποτσίγαρα ή αν θα πολεμήσεις πάλι τον ίδιο σου τον εαυτό, χωρίς να τον αφήνεις να νικήσει ποτέ.

Πίστευες πως ο μόνος που θα μπορούσε να ταράξει αυτό το βράδυ θα ήσουν εσύ, μα έκανες λάθος. Διακόπτει τις σκέψεις σου, μια φωνή που ακούγεται στο βάθος να ψιθυρίζει κάτι που σου άρεσε. Πώς το ‘πε η αοιδός; «Δε φεύγεις εύκολα από κάτι αληθινό»; Δε βρήκες εσύ το αληθινό να σε κρατήσει ή δεν έδειξες σε κανέναν τον αληθινό σου εαυτό και γι’ αυτό δε βρίσκεται κανείς πλάι σου σήμερα; «Τι να συμβαίνει άραγε;» σκέφτεσαι…

Αυτός μάλλον είναι ο λόγος που τα «σχεδόν» στις μέρες μας, διαπρέπουν. Σχεδόν σχέσεις, σχεδόν φιλίες, σχεδόν αγάπες. Όλα στο σχεδόν, τίποτα ολόκληρο. Μας λείπει η αλήθεια. Χάθηκε! Τη συναντάμε όλο και λιγότερο στις ανθρώπινες σχέσεις και πιστέψαμε πως δεν υπάρχει.

Βαπτίζουμε έρωτες, ιστορίες αδιάφορες, που βροντοφωνάζουν από μακριά πως είναι φτιαγμένες από ψέμα και τεχνάσματα, μόνο και μόνο απ’ την ανάγκη μας ν’ αγαπηθούμε και να λιγοστέψουν οι μοναχικές βραδιές. Αν τύχει κι αυτές οι ιστορίες τελειώσουν, γινόμαστε μέχρι και θύματα της ιδέας ότι δεν υπήρξαμε «αρκετοί για εκείνους». Αρκετοί για ποιους; Χορταίνει ποτέ το ψέμα; Ποτέ!

Αν θες κι εσύ κι εγώ να ζήσεις κάτι αληθινό, θα πρέπει ν’ αφήσεις την αλήθειά σου να φανεί. Όποια κι αν είναι! Μη βιαστείς να μου πεις πως το ‘χεις καταφέρει, αφού το ποιοι αληθινά είμαστε, το κρύβουμε κι από τον ίδιο μας τον εαυτό. Τι ειρωνεία! Κρύβουμε με κάθε τρόπο αυτό που οι άλλοι αναζητούν από εμάς. Γιατί λοιπόν ν’ αξίζουμε εμείς τους δυνατούς κι αληθινούς έρωτες;

Τους αξίζουν εκείνοι που σε βλέπουν όπως ακριβώς είσαι και σε αποδέχονται. Για την ακρίβεια σε λατρεύουν γι’ αυτό. Εκείνοι που τους λες τι φοβάσαι και δε σε χλευάζουν, αλλά κάνουν τα πάντα για να σε προστατέψουν από αυτό. Και θα ‘ναι εκείνοι ο λόγος που έπαψες να το φοβάσαι!

Τους αξίζουν εκείνοι που ξέρουν πως το «γυμνή» και το «άσχημη» δεν είναι τυχαίες λέξεις που συνοδεύουν την αλήθεια.  Θα νιώθουν πάντα απογυμνωμένοι απέναντι στον άνθρωπό τους, γιατί δε θα υπάρχει κάτι που εκείνος να μη γνωρίζει γι’ αυτούς. Θα είναι εραστές που θα πιστεύουν στη «συγχώνευση» χωρίς ψέματα, χωρίς άμυνες και χωρίς να κρατάνε τεφτέρια με το πόσα έκανες ή δεν έκανες για εκείνους. Τους αρκεί που σε βρήκαν και ξέρουν εκείνοι, για ποιον θα έκαναν τα πάντα.

Τους αξίζουν εκείνοι που δημιουργούν, με ανεξήγητο τρόπο και χωρίς προσπάθεια, τους πιο ισχυρούς δεσμούς μαζί σου. Που αρκεί απλά να εισβάλλει η αύρα τους μέσα σ’ ένα σπίτι, για να γίνεις  χαρούμενος. Που νιώθεις μαζί τους πιο οικεία, γιατί η ψυχή είναι καμωμένη από αλήθεια κι όταν τη βρει, ηρεμεί κι αράζει. Αράζει στο λιμάνι της. Αυτό που πάντα έψαχνε!

Δεν τους περιορίζεις τους αληθινούς. Δεν τους κουμαντάρεις. Υποτάσσονται οικειοθελώς σε σένα γιατί γνωρίζουν πως ο έρωτας μαραίνεται χωρίς ελευθερίες. Και σε θέλουν ελεύθερο. Ακόμη κι απ’ την αδυναμία που τους έχεις, γιατί θα τους έχεις, στο ‘πε κι η Γλυκερία. Δε φεύγεις εύκολα από κάτι αληθινό.

Αυτό φεύγει από σένα! Όταν επιμένεις να του κρύβεσαι!