Ένα παλιό ξεχασμένο cd του Χατζηγιάννη πάνω στο γραφείο μου, με στοιχειώνει κάθε φορά που το βλέπω. Ο λόγος είναι ένας στίχος ενός τραγουδιού που χρόνια τώρα έρχεται στο μυαλό μου κάθε φορά που βλέπω το εξώφυλλό του. «Μα τι από τα δύο πονάει πιο πολύ; Η μοναξιά ή η επαφή»;
Πάντα πίστευα πως ο κόσμος μας δεν «ασθενεί» από τη μοναξιά αλλά από τις κακές σχέσεις. Τις αποκαλώ «κακές» γιατί αναφέρομαι στις σχέσεις που δεν ξεκίνησαν από δυνατά αισθήματα, που δε λάμπουν οι ματιές σας κάθε φορά που τα βλέμματά σας συναντιούνται και που δε μένεις άγρυπνος από χαρά που ήρθε αυτός ο άνθρωπος στη ζωή σου. Μιλώ για τις σχέσεις που έκανες για να μη μείνεις μόνος.
Η μοναξιά είναι σκληρή αλλά κάνει μικρότερο κακό στον άνθρωπο απ’ ότι οι κακές σχέσεις. Μοναξιά δε σημαίνει μοναχικότητα, κλείνομαι στο σπίτι μου και δε θέλω να δω άνθρωπο. Αυτή η κατάσταση μάλλον χρειάζεται μία ή και περισσότερες επισκέψεις σε έναν καλό ψυχολόγο της περιοχής σου, αφού μάλλον αξιολογείς την κατάθλιψη ή τη μοναχικότητα λάθος.
Μοναξιά σημαίνει «μένω μόνος» κι όχι «νιώθω μόνος». Δεν έχω βρει την παρέα που αναζητώ, δεν ανήκω εκεί που θα ήθελα. Ακόμη… Γιατί αυτό μπορεί ν’ αλλάξει ανά πάσα ώρα και στιγμή, αφού τα σενάρια και τα σχέδια της ζωής, είναι απρόβλεπτα κι ευτυχώς η μοναξιά μία κατάσταση όχι μόνιμη.
Όταν είσαι μόνος σου, γνωρίζεις καλύτερα τον εαυτό σου. Του αφιερώνεις χρόνο για να μάθεις τις ανάγκες του, τις επιθυμίες του, τα καπρίτσια του, την τρέλα του, το σκάλωμά του. Όλα εκείνα που κάνανε κάποιες σχέσεις σου να «λειτουργούν» και κάποιες άλλες όχι. Το «μόνος» είναι το καλύτερο σημείο, όπου μπορείς να βρεθείς για αυτοκριτική. Αρκεί να την κάνεις, γιατί αν σε φοβίζει το ν’ αντιμετωπίσεις τη μοναξιά και να βγεις πιο ώριμος από τις πριβέ συζητήσεις σου μαζί της, τότε την έβαψες!
Επιλέγεις την επαφή για να ξεφύγεις από εκείνη κι η σχέση που έχεις δημιουργήσει από την ανάγκη σου να μη μείνεις μόνος, έχει ήδη ξεκινήσει λάθος. Το «μαζί» για σένα είναι μια σχέση εξάρτησης. Έχεις ανάγκη τον άλλον, τον χρειάζεσαι, όχι γιατί είναι εκείνος που έχει όλα όσα θέλεις, αλλά γιατί με εκείνον έχεις κάτι από όλα όσα ήθελες.
Πόσα ζευγάρια παραπονιούνται συνεχώς ο ένας για τον άλλον αλλά αδυνατούν να χωρίσουν λες και είναι μαγεμένα από μια κατάρα, σαν εκείνες των παραμυθιών; Μόνο που στα παραμύθια οι κατάρες προσπαθούσαν να κρατήσουν μακριά τους πραγματικά ερωτευμένους και δεν τα κατάφερναν αφού η αληθινή αγάπη έβρισκε πάντα τρόπο να τις λύνει.
Στο δικό μας κόσμο η κατάρα είναι ότι βρίσκεσαι δίπλα σε κάποιον για ν’ αποφύγεις τη μοναξιά. Βρες τη δύναμη να το σταματήσεις αυτό και σπάσε το δικό σου ξόρκι που σε κρατάει μακριά από τις αληθινά ευτυχισμένες σχέσεις.
Σε αυτόν τον κόσμο τη μοναξιά, τη δημιουργούν οι πολλοί! Όπως ακριβώς το είπε ο Θανάσης Βέγγος : Ευτυχία είναι ένα ζευγάρι χέρια, δύο χέρια σφιχτά δεμένα. Αυτά που θα σε αγκαλιάσουν, θα σε κρατήσουν, θα σε κοιμίσουν, θα σε περιποιηθούν, θα σου μαγειρέψουν, θα σε χαϊδέψουν και στο τέλος θα σου κλείσουν τα μάτια. Τα πολλά χέρια σε κατσιάζουν. Είναι απλά χάσιμο χρόνου.
Γι’ αυτό σου λέω η μοναξιά είναι φίλη σου. Με αυτή βρίσκεις τον εαυτό σου, ενώ με τη λάθος συντροφιά τον χάνεις. Τη βαπτίσαμε σκληρή, αλλά να έχεις δίπλα σου έναν άνθρωπο που δε σε νιώθει, δε σε καταλαβαίνει κι ακόμη χειρότερα δεν προσπαθεί καν γι’ αυτά, είναι πολύ πιο σκληρό.
Οι δύσκολες σχέσεις, οι προβληματικές, οι «complicated» δε θα καλύψουν ποτέ το κενό της μοναξιάς. Θα το μεγαλώσουν μόνο.
Και κάπως έτσι ήρθε η απάντηση στο ερώτημα του καλλιτέχνη. Η μοναξιά που νιώθεις μες στην επαφή, πονάει περισσότερο κύριε Χατζηγιάννη κι αυτή είναι η πιο σκληρή απ’ όλες!
Επιμέλεια Κειμένου: Πωλίνα Πανέρη
Συντάκτης: Μαριάμ Πολυγένη
