Υπάρχει ένας ήχος που καταφέρνει πάντα να με αποσυντονίζει. Ο ήχος της βροχής!
Ό,τι κι αν κάνω, μόνο η βροχή μπορεί να το διακόψει απότομα. Σαν να την περιμένω να εμφανιστεί καιρό κι όταν τελικά έρχεται, παρατώ τα πάντα για να την απολαύσω. Γιατί περί απόλαυσης πρόκειται.
Στη βροχή συμμετέχουν όλες μου οι αισθήσεις.
Τη μυρίζω λίγο πριν έρθει και πολύ πιο έντονα όταν έχει σταματήσει, αφού τα πάντα έχουν «ποτίσει» από εκείνη κι ο αέρας φροντίζει να μεταφέρει τη μυρωδιά που άφησε όταν αναμείχθηκε με το χώμα, τα φύλλα, το ξύλο κι ό,τι άλλο άγγιξε.
Bλέπω τις σταγόνες να πέφτουν πότε αργά και πότε πιο γρήγορα, μετατρέποντας το χαρούμενο και ηλιόλουστο τοπίο που είχε ως θέα το μπαλκόνι μου, σ’ ένα γλυκά μελαγχολικό «κάδρο» σαν εκείνα που χαζεύω για ώρες στο διαδίκτυο -γιατί κι εκεί την απολαμβάνω έστω και εικονικά.
Την αγγίζω κάθε φορά, γιατί ξέρω πως θα κρατήσει για λίγο. Θέλω να νιώθω σαν τότε που ήμουν παιδί και ξεχνούσα επίτηδες την ομπρέλα στο σπίτι όταν η μαμά Κατερίνα φώναζε «Να πάρεις ομπρέλα, θα βρέξει» για να γυρίσω μούσκεμα και με ρίγος από τα βρεγμένα ρούχα που ακουμπούσαν κρύα πάνω μου. Λίγο μ’ ένοιαζε τότε, άλλωστε ο βρεγμένος το βροχή δεν τη φοβάται.
Νιώθω τη γεύση της στα χείλη μου αλμυρή, σχεδόν ίδια με τη γεύση των δακρύων. Μάλλον γι’ αυτό κάποιοι χρησιμοποιούν τη φράση «Κλαίει ο Θεός!» όταν βρέχει.
Η βροχή έχει δύναμη. Και δεν εννοώ ότι καταστρέφει κάποιες φορές πολλά στο πέρασμά της, αλλά ότι μπορεί να εισβάλλει στον ψυχικό μας κόσμο. Να τον επηρεάσει. Άλλοτε αρνητικά σε κάποιους ανθρώπους, άλλοτε θετικά σε κάποιους άλλους. Μπορεί να σε μελαγχολήσει, να σε προβληματίσει, να σε ταξιδέψει ή να σου χαρίσει το τέλειο ρομαντικό σκηνικό για αγκαλιές. Από το να την απολαμβάνεις με μία κούπα ζεστό καφέ στο χέρι ακούγοντας την αγαπημένη σου μουσική, μέχρι να κάνεις έρωτα με το αίσθημα κι η μόνη μουσική που θ’ ακούς να είναι ο ήχος της.
Για τη βροχή έχουν γραφτεί αμέτρητα ποιήματα και χιλιάδες στίχοι τραγουδιών. Όχι άδικα.
Μια βροχερή μέρα αποτελεί μεγάλη έμπνευση για κάθε καλλιτέχνη ή για όσους γνωρίζουν κι αγαπούν την ποίηση, τη λογοτεχνία, τη ζωγραφική, τη μουσική. Οι άνθρωποι που αγαπούν την γνώση και τις τέχνες, μπορούν ν’ αναγνωρίσουν την μοναδική ομορφιά που φέρνει μαζί του αυτό το καιρικό φαινόμενο.
Η ποιότητα της ζωής μας, η ποικιλία και η καλή καρποφορία της Γης εξαρτάται από την ποσότητα του νερού που θα πέσει στον πλανήτη. Χωρίς τη βροχή θα είχαμε περισσότερους λόγους να γκρινιάζουμε από το ότι χαλάσανε τα μαλλιά μας από την υγρασία ή λερωθήκανε από λάσπη τα παπούτσια μας.
Ο Charlie Chaplin αγαπά να περπατάει στη βροχή γιατί είναι η μόνη στιγμή όπου κανείς δεν μπορεί να τον δει που κλαίει.
O Lucius Falkland λυπάται τους αμόρφωτους τις βροχερές μέρες.
Ένας γάλλος συγγραφέας ο Sacha Guitry έλεγε «Μην κάνετε ποτέ έρωτα το Σαββατόβραδο, γιατί αν βρέχει την Κυριακή, δε θα έχετε τι να κάνετε».
Η γειτόνισσά μου δεν ξεχνά ποτέ να κλείσει τη συζήτησή μας κάθε φορά που με βλέπει στενοχωρημένη με τη φράση «Αν δεν βρέξει μωρέ, πώς θα ξαστερώσει;» κι εγώ έφθασα 35 ετών κι ακόμη αναφωνώ φοβισμένη «Παναγία μου!» κάθε φορά που ακούω βροντές. Πάλι καλά που τις ακολουθεί η βροχή και μετατρέπει το φόβο μου σε ηρεμία.
Ξεκίνησα να γράφω αυτό το άρθρο στη βεράντα του σπιτιού μου βλέποντας ένα ηλιόλουστο κήπο ως θέα. Μετά από ένα τέταρτο ο ουρανός σκοτείνιασε και ξεκίνησαν αστραπές και βροντές .Τυχαίο; Αυτή ακριβώς τη στιγμή βρέχει ασταμάτητα.
Κύριε Guitry, θα κάνω έρωτα Σαββατόβραδο κι ελπίζω να συνεχίζει να βρέχει κι αύριο.
Συντάκτης: Μαριάμ Πολυγένη
