Για να ενωθούν δύο άνθρωποι πρέπει να σπάσουν δύο κόσμοι

Παρατήρησε λίγο γύρω σου… Άνθρωποι συναισθηματικοί, κυνικοί, γλυκούληδες, ξινοί, κάποιοι χαρούμενοι κι άλλοι τέρμα απογοητευμένοι. Άνθρωποι με διαφορετικά βιώματα, διαφορετικές απόψεις και διαφορετικές συμπεριφορές. Κάποιοι που ξέρουν καλά τι θέλουν κι άλλοι, η προσωποποίηση του στίχου «άλλα θέλω, άλλα κάνω κι άλλα εννοώ». Άνθρωποι που παλεύουν μέσα τους για το ποιο είναι το «σωστό» κι άλλοι που δεν τους νοιάζει καν κατά πόσο θεωρείς σωστή την κάθε τους ενέργεια. Μπερδεύτηκες; Κι εγώ! Είναι που ο καθένας μας κάνει ό,τι θέλει.

Στη ζωή του κάθε ανθρώπου, υπάρχει ένας μόνο αληθινός κόσμος. Ο κόσμος που ο ίδιος έχει χτίσει. Δεν έχει σημασία αν έχει χτιστεί με ψέματα ή εξευτελιστική ειλικρίνεια. Σημασία έχει πως αυτός είναι ο κόσμος του.  Στη δική του ύπαρξη πιστεύει, με βάση αυτόν κρίνει και χάρη στην ύπαρξη αυτού του κόσμου συνάντησες αυτόν τον άνθρωπο. Και μάντεψε, στον δικό του κόσμο, ισχύουν οι δικοί του κανόνες! Και σχεδόν πάντα, ο πρώτος κανόνας είναι ίδιος για όλους μας. «Ό,τι θέλω θα κάνω!».

Αυτή η φράση είναι που ενώνει ή απομακρύνει δυο ανθρώπους. Αυτό που θέλει ο άλλος να κάνει είναι εκείνο που παρακαλούσες να συμβεί στον κόσμο σου; Αν ναι, μόλις ενώθηκαν δυο κόσμοι! Βρήκες συμβατό δότη και θα πρέπει να νιώθεις τυχερός. Σπάνια συμβαίνει να ταιριάξουν μυαλά, ιδέες και κορμιά. Αν όχι, θα νιώθεις πάντα πως βρίσκεσαι σε περιβάλλον εχθρικό, φορτωμένος από άμυνες και πανοπλίες, για να γίνεται η διαμονή σου σε αυτόν τον κόσμο, τουλάχιστον υποφερτή.

Σε αυτό το σημείο είναι που δοκιμάζονται οι αντοχές σου. Άνοιξες την πόρτα ενός άλλου κόσμου ελπίζοντας πως αυτό το καταγάλανο κι ήρεμο τοπίο που έβλεπες με κλεφτές ματιές πίσω απ’ τους τοίχους του άλλου, είναι ακριβώς σαν εκείνο που ονειρεύτηκες να επισκεφθείς. Ήταν στο μυαλό σου, αλλά δεν είχε φτάσει ποτέ να υλοποιηθεί στον δικό σου κόσμο. Τώρα όμως; Τώρα που το είδες, το επιθυμείς! Κάπως έτσι το φανταζόσουν το «λιμάνι» σου. Και με το «έτσι θέλω» και το «ό,τι θέλω θα κάνω» άνοιξες την πόρτα να το διεκδικήσεις.

Έφτασες σε αυτό, φιλοξενήθηκες  σε αυτό, αλλά η αίσθηση που πίστευες πως θα ‘χες, δεν ήταν η ίδια. Δε σε ηρεμεί, δε σε μαγεύει, δε σε «ταξιδεύουν» τα πλοία του εκεί που θα ήθελες. Είναι άλλος ο καπετάνιος κι είναι χαραγμένη άλλη πορεία, σε ξένο χάρτη απ’ τον δικό σου. Ήλπιζες σε ταξίδια διαφορετικά, αλλά ξέρεις τι λένε για την ελπίδα. Είναι το όνομα που δίνουμε σε μια απογοήτευση που δεν έχει ακόμη ανακαλυφθεί.

Αυτό που δεν ξέρεις, είναι πόση γοητεία κρύβει η απογοήτευση. Το ν’ απογοητευτείς απ’ τη διαμονή  σου στους κόσμους των άλλων σε κάνει πιο δυνατό, πιο ελεύθερο. Σε κάνει να συνειδητοποιείς πως πρέπει κι εσύ να προστατέψεις τον εαυτό σου από εκείνους που στον κόσμο τους δε θέλουν ένα κτήριο, μια παραλία, ένα λιμάνι που οι ίδιοι δεν έχουν σχεδιάσει. Έχεις γι’ αυτούς συγκεκριμένο ρόλο και χρήση κι αν ανακάλυψες πως δεν είναι ο ρόλος που θα ήθελες να παίξεις, πρέπει πάση θυσία να επιστρέψεις πίσω στον πλανήτη σου. Ναι, ξέρω, δε θα μοιάζει ούτε εκείνος ο ίδιος, αλλά αυτόν τουλάχιστον μπορείς να τον αλλάξεις!

Επέστρεψες και νιώθεις πιο σοφός. Τα ταξίδια έξω απ’ τον δικό σου πλανήτη κι οι απογοητεύσεις που συναντάς σου μάθανε τόσα. Είσαι ελεύθερος από παρεξηγήσεις, προσδοκίες, ακόμη και προδοσίες. Όχι ότι δε θα τις συναντήσεις ξανά, απλά τώρα ίσως δε σου πάρει τόσο χρόνο να τις αντιληφθείς. Ίσως αν είσαι τυχερός να τις προλάβεις κιόλας.

«Και δε μας λες, αρθρογράφε, έτσι θα συνεχίζεται η ζωή; Καθένας στον κόσμο του να κάνει ό,τι θέλει; Κι οι σχέσεις; Πώς θα δημιουργούνται σχέσεις ουσίας, σχέσεις άξιες να τους αφιερώσουμε χρόνο και λίγο ή πολύ από εμάς; Πώς θα ξεχωρίζουμε και με ποια κριτήρια θ’ αξιολογούμε αυτόν που μπήκε απ’ την πόρτα ή πήδηξε απ’ τους ψηλούς τοίχους του πλανήτη μας;»

Εύκολο! Με το που μπει και γνωρίσει τον κόσμο σου κι εσύ τον δικό του, στην ερώτηση «Θα τον άλλαζες για να κατοικήσεις στον πλανήτη του άλλου;» θ’ απαντούσατε κι οι δυο «Ναι» χωρίς δισταγμούς ή δεύτερες σκέψεις. Μέχρι τότε, να προστατεύεις τον εαυτό σου από ανούσια ταξίδια κι επισκέπτες. Να σε φιλοξενείς εσύ!