Για την αγάπη όσα κι αν δίνεις είναι λίγα

Αν με ρωτήσεις ποιο είναι το πιο απολαυστικό και ταυτόχρονα τρομακτικό πράγμα στον κόσμο,  το πιο εύκολο και την ίδια στιγμή το πιο δύσκολο που θα μπορούσε να σου συμβεί, θα σου απαντούσα χωρίς δεύτερη σκέψη,  το ν’ αγαπάς.

Να έχουν συσσωρευτεί μέσα σου τόσα πολλά κι έντονα συναισθήματα, εμπνευσμένα από ένα και μόνο άτομο, που να σε οδηγούν σ’ ένα ακόμη πιο έντονο και μεγαλύτερο συναίσθημα, αυτό της αγάπης.

Όταν λες πως αγαπάς κάποιον σημαίνει πως νιώθεις γι’ αυτόν πολλά. Όλα εκείνα τα συναισθήματα που κατά καιρούς κι εσύ κι εγώ, μοιράσαμε ή εισπράξαμε από διαφορετικά πρόσωπα. Θαυμασμό, έμπνευση, στοργή, αφοσίωση, πόθο…

Αυτή τη φορά, όλες αυτές οι συμπεριφορές που πηγάζουν από αυτά τα συναισθήματα, θα «συγκατοικήσουν». Στην ίδια στέγη. Και πόσο όμορφο είναι αυτό! Να μη χρειάζεται πια να τα μαζεύεις βιαστικά κάθε φορά, απ’ τα σπίτια που επισκέφθηκες. Απ’ τις καρδιές των ανθρώπων που λανθασμένα επένδυσες πάνω τους, πιστεύοντας πως συνάντησες την αγάπη.

Έδωσες αγώνα για να καταφέρεις  να τη βρεις. Κι ας σ’ έχουν όλοι γι’ άνθρωπο που δεν ένιωσε πολλά, γιατί έβρισκες πάντα τη δύναμη ν’ αποχωρείς. Εσύ είσαι αυτός που ξέρει καλά πόσο μεγάλο ήταν το κομμάτι της ψυχής που μοιράστηκες και πόση σάρκα κι ιδρώτα διέθεσες,  σε λάθος κορμιά.

Έψαχνες για την αγάπη όμως κι ό,τι κι αν κάνεις για την αγάπη θα μοιάζει πάντα λίγο. Κι αυτό θα το καταλάβεις μόλις τη συναντήσεις. Μόλις νιώσεις τη διαφορά. Μόλις αγαπηθείς κι ακόμη ιδανικότερα, μόλις αγαπήσεις. Αρκεί να βρεθείς σ’ ένα απ’ τα δύο άκρα….

Ακόμη κι αν αγαπηθείς χωρίς ν’ αγαπήσεις εκείνον που για εσένα το ένιωσε και πάλι νιώθεις τη διαφορά. Η αληθινή αγάπη είναι μια δράση γεμάτη από συμπεριφορές ήθους. Μια πληθώρα  συναισθημάτων, συμπεριφορών και καταστάσεων που υποκινούνται από ανιδιοτέλεια. Μια ανιδιοτέλεια που μα τω Θεώ δεν ξέρεις καν πώς ήρθε και φώλιασε στις δικές σου συμπεριφορές. Ποτέ πριν δεν έπραττες έτσι. Ποτέ πριν όμως, δεν είχες αγαπήσει…

Τώρα που «Αγαπήσαμεν κύριε Εισαγγελέα» τώρα είναι που ξαφνικά νιώθεις τι είναι τελικά η αγάπη. Τι σημαίνει το να σε νοιάζει κάποιος άλλος, πιο πολύ απ’ τον ίδιο σου τον εαυτό. Ν’  αγαπάς για κάποιον άλλον. Για να είναι εκείνος καλά, για να είναι  εκείνος ευτυχισμένος  και για να γίνεις κι εσύ μαζί του.

Τώρα το «αν δεν αγαπήσω πρώτα τον εαυτό μου, πώς θα μ’ αγαπήσει κάποιος άλλος;» παύει να έχει σαν φράση την ίδια αξία. Αν έχεις αγαπήσει ή αγαπηθεί, ξέρεις καλά πως μπορείς ν’ αποδεχθείς ακόμη περισσότερο τον ίδιο σου τον εαυτό, αν τον παρατηρήσεις μέσα από δυο μάτια που σε αγαπούν.

Ίσως η μόνη φράση που καταλαβαίνεις τώρα κάθε της λέξη, να είναι εκείνη της λατρεμένης Μαλβίνας. «Δεν υπάρχουν άνθρωποι πλούσιοι και φτωχοί, έξυπνοι και χαζοί, όμορφοι κι άσχημοι. Μόνο άνθρωποι που αγαπήθηκαν κι άνθρωποι που δεν αγαπήθηκαν». Κάπως έτσι κι εσύ δεν έβαλες στην καρδιά σου εκείνον τον τύπο που παλιά σε νευρίαζε όσο κανένας άλλος σ’ αυτό τον πλανήτη; Εκείνη την ξινή τύπισσα που στη λέει συνέχεια; Απλά τους αγάπησες! Κι όσα κι αν πρόσφερες σ’ αυτή τη ζωή για να καταφέρεις να φορέσεις τα «γυαλιά της αγάπης» που με αυτά βλέπεις τον κόσμο πιο όμορφο, θα ‘ναι πάντα λίγα. Λίγα, μπροστά σε αυτά που η αγάπη έχει να σου δώσει!

Οι πληγές που αποκομίζεις στο δρόμο ψάχνοντας για την αγάπη, είναι πληγές που στο τέλος τις χαίρεσαι. Τις χαίρεσαι, μόνο αν φθάσεις σ’ αυτή. Μόνο τότε άξιζε ο κόπος, γιατί όλα σου φαίνονται μικρά σαν αντάλλαγμα, γι’ αυτό που βιώνεις.

Όταν αγαπάς γίνεσαι καλύτερος. Κι εσύ κι ο κόσμος γύρω σου. Κι ακόμη κι αν η αγάπη σου δε βρει ανταπόκριση, λίγο σε νοιάζει. Ένιωσες κάτι δυνατό και κατάλαβες τι έκανες λάθος τόσο καιρό. Κατάλαβες τι προσπαθεί με νύχια και με δόντια να γίνει ο έρωτας και πόσο μικρό είναι κάθε συναίσθημα που δε θα φθάσει ποτέ σ’ αυτό.

Τώρα οι ανασφάλειες, η ανάγκη για επιβεβαίωση και το ασταμάτητο κυνήγι για ηδονή, έπαψαν να κυριαρχούν στις επιλογές σου. Τώρα ξέρεις πως η ηδονή μπορεί να έρθει ακόμη και χωρίς να σε αγγίζουν και πως την πραγματικά μεγαλύτερη επιβεβαίωση στον κόσμο την παίρνεις όταν αγαπηθείς. Όταν έχεις καταφέρει να εμπνεύσεις έστω κι έναν άνθρωπο σ’ αυτή τη ζωή να θέλει να σου προσφέρει κάτι περισσότερο από το κορμί του.

Να μοιραστεί μαζί σου ό,τι έχει, ό,τι είναι, ό,τι θα γίνει. Και θα ξέρει πως όσο κι αν στο τέλος του κοστίσει και πάλι λίγα θα ‘χει «πληρώσει» για τόσο πολύτιμο δώρο.

Σου φαίνομαι εκτός πραγματικότητας;  Να ζω σε ουτοπία; Προσπάθησε να με ξαναδιαβάσεις όταν θα ‘χεις αγαπήσει ή ιδανικά αγάπησέ με. Θ’ αλλάξεις γνώμη!