Η καρδιά πάντα βρίσκει τρόπο να προχωράει

Πονούσε η ψυχή σου χθες, πονάει και σήμερα κι όπως όλα δείχνουν, θα πονάει κι αύριο. Κάποιος σε αδίκησε, κάτι στράβωσε, κάποιος έφυγε, κάποιον αδίκησες εσύ ή ήσουν εσύ αυτός που απομακρύνθηκε. Γιατί σε πλήγωσαν. Τον αγαπά ο άνθρωπος τον πόνο και τη δυσκολία κι ας έχουμε πείσει τους πάντες για το αντίθετο. Ό,τι μας δυσκολεύει κυνηγάμε κι εκείνο που μας πλήγωσε δεν το ξεχάσαμε ποτέ.

Αν δεν αγαπούσαμε τον πόνο, με το που μας πλήγωνε ή μας χαλούσε τα σχέδια κάποιος, θα τον διαγράφαμε επιτόπου. Μ’ ένα «δεν αξίζει να μου στερεί το χαμόγελο ή την ευτυχία» θα είχαμε τελειώσει. Μη σκεφτείς καν να διαφωνήσεις μαζί μου λέγοντας «μα τους νοιαζόμασταν τους ανθρώπους που χάσαμε». Βρες ένα πιο πειστικό επιχείρημα. Τους νοιαζόσουν, αλλά για τη χαρά σου και την ψυχική υγεία σου νοιάζεσαι περισσότερο.

Είναι που ο πόνος μας κάνει να νιώθουμε ζωντανοί. Πέρασε τόσα η καρδιά μας κι είμαστε ακόμη εδώ. Χτυπάει, συνεχίζει να χτυπάει. Με ακόμη πιο γρήγορους ρυθμούς, πιο πεισμωμένη, πιο δυνατή και πιο σοφή από πριν. Άντεξε! Άντεξε τόσα κι αντέχει άλλα τόσα. Και μέσα μας το ξέρουμε. Πιο πολύ την πονέσαμε εμείς απ’ τους άλλους. Εμείς, που άπειρες φορές την κρατήσαμε σε «καταστολή» για να υπηρετεί τα εγωιστικά μας κίνητρα.

Το έχουμε ξανακάνει και συνεχίζουμε να το κάνουμε. Ξέρουμε ότι αντέχει τους μαλάκες, τις προδοσίες, τις απειλές, τις θλίψεις κι ας έχουμε στο στόμα καραμέλα το «δε θα το αντέξω αυτό». Θα το αντέξεις. Κι εσύ, κι εγώ, κι όλοι μας! Θ’ αντέξουμε αν πάψουν να μας αγαπούν μια μέρα εκείνοι που είναι δίπλα μας τώρα. Θ’ αντέξουμε αν χαθεί ένας άνθρωπος που θεωρούμε φίλο. Θ’ αντέξουμε αν δεν εκπληρωθεί ένας στόχος μας, αν αλλάξει το όνειρό μας, ακόμη κι αν δε ζήσουμε ποτέ εκείνο για το οποίο προετοιμαζόμασταν μια ζωή.

Και ξέρεις γιατί; Γιατί θα ζήσουμε άλλα! Θα μας αγαπήσουν και θ’ αγαπήσουμε ξανά. Θα μας χαρίσουν το χαμόγελο οι φίλοι που παρέμειναν δίπλα μας, θα έρθουν απ’ το πουθενά άνθρωποι που θα μας βοηθήσουν να συναρμολογήσουμε τα κομμάτια μας και ναι, ίσως δε βρεθούν στο μονοπάτι που πάντα ονειρευόμασταν ν’ ακολουθήσουμε. Ίσως μας οδηγήσουν σε ακόμη καλύτερο.

«Και τι; Θα σπάμε σε χίλια κομμάτια και μετά θα ξανακολλάμε;»  θα σκεφτείς.  Ακόμη δεν κατάλαβες πώς λειτουργεί η ζωή; Ο σκοπός της είναι να μας διδάξει πως αντέχουμε! Απ’ το ένα μάθημα να πηγαίνουμε στο άλλο. Ήρθες να τη ζήσεις κι όπως όλοι μας, δεν υπέγραψες συμβόλαιο με τον Ύψιστο πως εσένα δε θα σ’ επισκέπτονται θλίψεις ή αναποδιές. Η ζωή έχει απ’ όλα. Έχει χαρά, μα έχει και πόνο. Ενθουσιασμούς κι απογοητεύσεις. Ανθρώπους τρυφερούς, σκληρούς ή αδιάφορους. Έχεις φτιαχτεί για να τα αντέχεις…

Αντέχεις τα δυνατά αισθήματα που σε κάνουν να χάνεις κάθε έλεγχο. Αντέχεις τη μοναξιά που σε συντροφεύει όσο εκείνος ο άνθρωπος που επιθυμείς δεν έρχεται. Αντέχεις τις προδοσίες, τις προσβολές, τις απιστίες. Αντέχεις ό,τι πίστευες πως ποτέ δε θ’ άντεχες.

Εκείνο που το κάνει δύσκολο είναι το πώς αντιμετωπίζεις όλες αυτές τις καταστάσεις. Ο έξτρα πόνος έρχεται γιατί δεν αποδέχεσαι, γιατί δε συγχωρείς, γιατί δεν πας παρακάτω. Κάτι που ούτως ή άλλως θα συμβεί, απλά εσύ το καθυστερείς. Κοίτα γύρω σου, διάλεξε έναν άνθρωπο και ρώτησέ τον « Αγάπησες και σε πρόδωσαν; Σε πούλησε κάποιος που νόμιζες φίλο»; «Ναι», θα σου πει. Όλοι «ναι» θα σου πουν!

Κόντρα σ’ εκείνους που μας άφησαν γι’ άλλα καλύτερα -να ήρθαν άραγε ποτέ; ρωτάω γιατί υπάρχουν και τα χειρότερα κι αυτά σ’ επισκέπτονται πιο συχνά-, κόντρα σ’ εκείνους που πίστεψαν πως δε θα ορθοποδήσουμε ποτέ απ’ την τρικλοποδιά που μας έβαλαν, κόντρα σε όσους στοιχημάτιζαν πως οι αντοχές μας τελείωσαν, εμείς αντέχουμε! Αντέχουμε, ρε κι αν είναι κάτι να μας «γονατίζει» αυτό δε θα είναι εκείνοι. Τα έφερε έτσι η ζωή μας και βγήκαν από αυτή. Ευτυχώς!

Απορυθμίστηκε για λίγο η καρδιά μας, αλλά επανήλθε στις εργοστασιακές καλύτερη από ποτέ. Γιατί ακόμη κι αν εμείς μυαλό δε βάλουμε, εκείνη λειτουργεί πάντα αυτόνομα κι όσο δυνατά χτύπησε για εκείνους που επέλεξε να τους δώσει μία ευκαιρία να μπουν στη ζωή μας και να μείνουν σ’ αυτή, άλλο τόσο αδίστακτη γίνεται όταν πρέπει να τους αφήσει πίσω για να βρει νέα έμπνευση στα χτυποκάρδια της.  Θ’ άντεχε, νομίζεις, αλλιώς;