Λίγοι χαίρονται πραγματικά με τη χαρά σου

Η  ζωή χωρίς φίλους, θα ήταν άχαρη. Χωρίς  τους ψεύτικους φίλους όμως, θα ήταν απόλαυση! Θα απολάμβανες τις στιγμές που η ζωή θα σου χάριζε και θα τις μοιραζόσουν μόνο με ανθρώπους που θα ήσουν βέβαιος πως για σένα τρέφουν αληθινά αισθήματα.

Σαν από παραμύθι βγαλμένη,  σου μοιάζει αυτή η προοπτική ε;  Αυτός δεν είναι ο σκοπός; Να φθάσουμε στο ιδανικό; Να είμαστε οι ίδιοι ιδανικοί φίλοι για τους άλλους και πλάι μας να έχουμε φίλους αληθινούς, φίλους που θα είμαστε σίγουροι πως θλίβονται στις λύπες μας και χαίρονται με τις χαρές μας;

Αυτό το δεύτερο μην το βάζεις δεύτερο. Μην το προσπερνάς.  Μην κρατάς μόνο τη φράση «οι φίλοι φαίνονται στα δύσκολα» και θεωρείς την τέλεια δοκιμασία για τους φίλους σου, το να σε συμπονέσουν στις λύπες. Για την ακρίβεια, μην αποκαλέσεις κανέναν «φίλο» αν δεν τον έχεις παρατηρήσει, στο πώς αντιδρά κάθε φορά που κάτι καλό σου συμβαίνει. Κάθε φορά που η ζωή σου στέλνει κάτι όμορφο, που βρίσκεται η λύση σ’ ένα σου πρόβλημα, που η χαρά σου δε χωράει μες στους τέσσερις τοίχους, που συνάντησες επιτέλους τον άνθρωπο που περίμενες μια ζωή.

Αληθινός φίλος, είναι εκείνος που χαίρεται με τη χαρά σου. Και δυστυχώς, στη ζωή του κάθε ανθρώπου, είναι μικρός ο αριθμός των ατόμων, που μπορούν να το καταφέρουν αυτό. Λίγοι χαίρονται με τη χαρά σου, γιατί λίγοι είναι οι πραγματικοί φίλοι δίπλα σου. Λίγοι είναι εκείνοι που δε σε ζηλεύουν, εκείνοι που έχουν ξεπεράσει εγωισμούς κι ανασφάλειες, εκείνοι που αντέχουν  να σε δουν όπως θα ήθελαν να δουν και τον εαυτό τους, πραγματικά ευτυχισμένο!

Όχι, ο φίλος δε φαίνεται στις λύπες μόνο. Φαίνεται σε όλα. Στο πώς θα σε παρηγορήσει, στο πώς θα μοιραστεί  τον πόνο σου μα κυρίως στη στάση που θα κρατήσει απέναντι στην επιτυχία σου ή στη χαρά σου. Είναι εύκολο να σου συμπαρασταθεί κάποιος στη θλίψη, είναι ακόμη πιο εύκολο να υποκριθεί πως πονά μαζί σου μα είναι πολύ δύσκολο να χαρεί όταν χαίρεσαι. Να χαρεί και να το δείχνουν τα μάτια του, η στάση του σώματός του. Να πει τις σωστές λέξεις, εκείνες που ακούγοντάς τις θα ξέρεις πως η χαρά του είναι αληθινή κι όχι υποκριτική. Ευτυχώς, για να υποκριθείς χαρά και να ‘σαι πιστευτός πρέπει να έχεις το ταλέντο της Παξινού και του Μινωτή μαζί. Ο ρόλος της χαράς είναι απαιτητικός. Λίγοι έχουν τέτοιο ταλέντο!

Το αν ένας φίλος χάρηκε μαζί σου, μπορείς να το νιώσεις σχεδόν αμέσως. Παρατήρησέ τον, όταν του ανακοινώνεις το λόγο που χάρηκες σήμερα. Λάμπουν τα μάτια του; Ενθουσιάστηκε που χάρηκες; Ακύρωσε τα πάντα για να το γιορτάσετε; Τσίριξε έστω από χαρά μαζί σου ή είπε ένα «Μπράβο βρε. Πόσο χαίρομαι για σένα!» κομπιάζοντας μ’ ένα μειδίαμα στα χείλη κι εσύ απ’ τη χαρά σου τυφλώθηκες να δεις τη διαφορά;

Δε σου ζητώ να πάψεις να μοιράζεσαι τη χαρά σου  με τους φίλους σου ούτε να περάσεις σ’ εκείνο το άλλο άκρο που θεωρεί πως οτιδήποτε όμορφο τους συμβαίνει πρέπει να το κρύβουν αν θέλουν να έχει διάρκεια στη ζωή τους. Σου ζητώ κάθε φορά που είσαι χαρούμενος και θες να το φωνάξεις με όλη σου τη δύναμη να το κάνεις. Να το κάνεις, ακόμη κι αν στα μάτια των ανθρώπων απέναντί σου, διαπιστώνεις ζήλια, κακία ή δυσαρέσκεια. Συναισθήματα που κρύβονται κάτω από εκείνο το ψεύτικο χαμόγελο που μοιράζονται μαζί σου. Σου χαμογελούν κι από μέσα τους αναφωνούν «Γιατί σ’ εκείνον κι όχι σ’ εμένα;». Αν σε κάθε σου χαρά, οι ψεύτικοι φίλοι αποκαλύπτονται, να χαίρεσαι διπλά! Διπλά, που τώρα ξέρεις ποιοι πρέπει να φύγουν από δίπλα σου.

Οι θλίψεις κι οι χαρές μας χτίζουν τις φιλίες. Χρειάζεται χρόνος για ν’ αποδείξει μια φιλία το πόσο δυνατή είναι. Οι πραγματικοί φίλοι, δε μαζεύονται πλάι σου στη θλίψη για να χαρούν μέσα τους για όσα δεν έχασαν οι ίδιοι, δεν επιθυμούν όσα κέρδισες κι όσα εσύ επιθυμείς κι αν είχανε μόνο μια ευχή για σένα, θα ζητούσαν να μη φθάσει σκιά δυστυχίας στην καρδιά σου ποτέ. Γιατί σε θέλουν ευτυχισμένο! Σε θέλουν υγιή, σε θέλουν πλάι στον άνθρωπο που σου αξίζει, σε θέλουν στην καλύτερη θέση στη δουλειά, μονιασμένο με τους άλλους φίλους σου και με το χαμόγελο μόνιμα ζωγραφισμένο στα χείλη.

Οι αληθινοί φίλοι σε δικαιολογούν όταν μετά από καιρό μοναξιάς, αποφασίσεις να διαθέσεις χρόνο για να γνωρίσεις πιο ουσιαστικά έναν άνθρωπο και δε διατυμπανίζουν παντού πως εσύ είσαι αυτός που χάθηκες για έναν έρωτα. Δεν είναι λογικό να μην αφιερώνεις τον ίδιο χρόνο που αφιέρωνες στους κολλητούς όταν ήσουν μόνος με τώρα που μπήκε στη ζωή σου ένας άνθρωπος που σ’ ενδιαφέρει; Για να λέμε την αλήθεια, ο πραγματικός φίλος δε θα σε φέρει ποτέ αντιμέτωπο με αυτό το δίλημμα. Θα χαρεί που το ενδιαφέρον στη ζωή σου επέστρεψε.

Οι αληθινοί φίλοι, θα ‘ναι πάντα το βάλσαμο απέναντι στους ψεύτικους. Σ’ εκείνους που προτιμούν  να υπάρχει πάντα κάποιος να λυπούνται ή να ζηλεύουν κι όχι κάποιος  να θαυμάζουν και να ‘ναι πιο χαρούμενος από εκείνους. Σ’ εκείνους, που δεν αντέχουν να χειροκροτήσουν τους άλλους παρά μόνο τους εαυτούς τους.

Σ’ εκείνους που η χαρά μου, τους φανερώνει και τους εξοντώνει από μόνη της!

Υ.γ. Γραμμένο για εσάς που βιώνετε τις χαρές μου, σαν δικές σας…