Μαθαίνεις ποιον είχες δίπλα σου όταν όλα τελειώσουν

Μου άρεσε πάντα ν’ ακούω τις ιστορίες γνωριμιών των ανθρώπων που συναντώ. Κι εξιστορούσα πάντα στους άλλους τον τρόπο με τον οποίο γνώρισα εγώ κάθε μου φίλο, σύντροφο ή απλά έναν περαστικό. Μπορώ πολύ εύκολα να σου αφηγηθώ την αρχή μιας γνωριμίας, αλλά δύσκολα θα με ακούσεις να σου εξηγώ το τέλος της καθεμίας…

Οι αρχές είναι ωραίες, βλέπεις. Το τέλος της κάθε ιστορίας, τις περισσότερες φορές δεν είναι ευχάριστο. Δεν είναι ευχάριστο, γιατί εκεί καλείσαι ν’ αντιμετωπίσεις τους αληθινούς εαυτούς των ανθρώπων κι εκείνοι ν’ αντιμετωπίσουν τον δικό σου.

«Τους ψεύτικους αντιμετωπίζαμε μέχρι τότε;» θ’ αναρωτηθείς. Κάποιοι, ίσως σου φωνάξουν «ναι». Εγώ δε θα τους αποκαλέσω «ψεύτικους» αλλά «διαφορετικούς». Σε μια σχέση φιλική ή προσωπική, εισέρχεσαι γεμάτος χαρά, ενθουσιασμό, προσδοκία πως θ’ αποδειχθεί αυτή η σχέση για σένα πολύτιμη, σημαντική. Όταν όμως το τέλος έρχεται, τα συναισθήματα που κυριαρχούν σπάνια είναι αυτά.

Τον άνθρωπο τον αξιολογείς απ’ το πώς φέρεται όταν δεν έχει πια να πάρει τίποτα από εσένα. Όταν ξαφνικά σταμάτησες για τους δικούς σου προσωπικούς λόγους να δίνεσαι σ’ αυτή τη σχέση και βρίσκεστε στο κομβικό σημείο του αποχαιρετισμού. Ο τρόπος με τον οποίο θα επιλέξει ν’ αποχωρήσει θα δείξει πολλά. Κι είναι λίγοι εκείνοι που δεν άφησαν πίσω τους αποκαΐδια.

Η αλήθεια είναι ότι το τέλος ήρθε γιατί άρχισες να βλέπεις καθαρά πια, πόσο διαφορετικός ήταν ο άνθρωπος που γνώρισες στην αρχή σε σχέση με αυτόν που αντιμετωπίζεις τώρα. Κάποιες φορές φταίει ο απέναντι που άνετα θα μπορούσε να είναι εκείνος που αποτέλεσε την έμπνευση για τον διάσημο στίχο «εσύ θα έπρεπε να ήσουν δυστυχώς, ο μεγαλύτερος του κόσμου ηθοποιός».

Άλλες πάλι -τις περισσότερες- φταις εσύ, που ενώ ήταν όλα εκεί φανερά μπροστά σου, η ντοπαμίνη του έρωτα, θόλωνε το μυαλό, την καρδιά και την όρασή σου. Υπάρχει βέβαια και μια τρίτη περίπτωση όπου δυο ειλικρινείς καρδιές συναντήθηκαν, αλλά δεν άντεξαν να δει ο ένας τον άλλον γυμνό απ’ τα ρούχα που του «φόρεσαν» μόνοι τους, όλο αυτόν τον καιρό. Άρχισε το στριπτίζ, αλλά δεν ήταν όσο αισθησιακό το περίμεναν.

Σε αυτό ακριβώς το σημείο, είναι που μαθαίνεις τελικά ποιον είχες δίπλα σου. Όταν έρθει το ξεγύμνωμα! Όταν τον άνθρωπο που έχεις απέναντί σου, δεν τον προστατεύει πια εκείνο το ξόρκι της μαγείας και της πλάνης του έρωτα αλλά η μαγική δύναμη της αλήθειας και της εξευτελιστικής ειλικρίνειας. Πόσοι την αντέχουν;

Όσοι μας αντέχουν όπως ακριβώς είμαστε, επιμένουν να ‘ναι πλάι μας με κάθε κόστος. Όσοι μας αποδέχονται, αλλά δεν μπορούν να μείνουν πλάι μας, φεύγουν ξηγημένα, ντόμπρα και με λόγια σταράτα. Είναι εκείνοι που πονάς στο «αντίο» τους, αλλά ταυτόχρονα χαμογελάς, γιατί πέρασαν απ’ τη ζωή σου και μόνο καλό σου έκαναν. Και κατά βάθος μέσα σου ξέρεις πως κι από μακριά καλό θα συνεχίσουν να σου κάνουν.

Όσοι όμως περίμεναν από σένα αλλαγή, υποταγή, ταπείνωση κι αποδοχή στο δικό τους θέλημα, στις δικές τους απαιτήσεις κι αυτό δεν ήρθε ποτέ, μεταμορφώθηκαν ξαφνικά κι έμεινες ν’ αναρωτιέσαι αν είναι ο ίδιος άνθρωπος που γνώρισες κάποτε. Ο ίδιος είναι, απλά τώρα επέτρεψε στον πραγματικό εαυτό του να φανεί. Τώρα, που κατάλαβε πως το χατίρι του, από εσένα τουλάχιστον, δεν πρόκειται να γίνει.

Είναι εκείνοι οι χαρακτήρες που φεύγουν απ’ τη ζωή σου, συνήθως χωρίς εξηγήσεις (γιατί να το κάνουν άλλωστε, δε σε χρειάζονται πια!) κι αρχίζουν να σε κατηγορούν όπου βρουν, για το πόσο μη αντάξιος των προσδοκιών τους φάνηκες.

Είναι εκείνοι που θα σε αντικαταστήσουν αμέσως, γιατί το θέμα τους όταν σε γνώρισαν δεν ήταν ν’ αποτελέσει αυτή  η γνωριμία την ευκαιρία του να κάνει ο ένας τον άλλον καλύτερο, αλλά να επιβεβαιώνεις συνεχώς πως αυτοί είναι οι καλύτεροι!

Είναι εκείνοι που τη φιλία τους και την αγάπη τους τη σκορπίσανε σε δρόμους, θάλασσες ή άλλα κορμιά και μάλιστα με μεγάλη ευκολία. Τόση μεγάλη, που είσαι σχεδόν βέβαιος πως αυτά τα δυο δυνατά συναισθήματα δεν τους επισκέφθηκαν ποτέ.

Όσο ωραίο κι αν ήταν το τραγούδι που στην αρχή της γνωριμίας σας σ’ ενθουσίασε και δε σταματούσες ν’ ακούς ξανά και ξανά, η σχέση σας στο τέλος ακολούθησε την τύχη των εμπορικών αυτών τραγουδιών. Μια μέρα το σιχάθηκες και δε θα ‘θελες να το ξανακούσεις ποτέ!

Εξάλλου, πάντα ήσουν λάτρης των διαχρονικών τραγουδιών κι ανθρώπων. Εκείνων, που μπορεί να γράφτηκαν για να μετράνε «όσους ήρθαν για να μείνουν κι όσους έφυγαν πριν γίνουν» και να τους βγάζουν πάντα λίγους, αλλά δε σ’ ενοχλεί. Σου αρκούν οι λίγοι, αρκεί να είναι οι σωστοί…

Το κακό είναι ότι για να φανεί η διαχρονικότητα σ’ ένα τραγούδι ή σ’ έναν άνθρωπο, πρέπει να περάσει χρόνος. Χρόνος για να εξαλειφθεί το ανούσιο, χρόνος για να επιβιώσει το ουσιώδες, χρόνος για να μάθεις να ξεχωρίζεις το ένα απ’ το άλλο…

Θέλουμε και τη δική σου άποψη!

Στείλε το άρθρο σου στο info@pillowfights.gr και μπες στη μεγαλύτερη αρθρογραφική ομάδα!

Μάθε περισσότερα ΕΔΩ!