Μάθαμε να μην παλεύουμε για εκείνα που αγαπάμε

Είμαστε γεμάτοι από επιθυμίες. Πράγματα που επιθυμούμε αυτή ακριβώς τη στιγμή, πράγματα που θα θέλαμε να υπάρχουν στο μέλλον μας και πράγματα που αφήσαμε στο παρελθόν, αλλά πολύ θα θέλαμε να βρούμε τρόπους να επιστρέψουν σ’ εμάς.  Πράγματα κι άνθρωποι που μας γοήτευσαν, που ελπίζουμε πως θα το κάνουν ή που απλά χωρίς κάποιο ιδιαίτερο λόγο τ’ αγαπήσαμε.  Τ’ αγαπήσαμε και γι’ αυτά θα κάναμε τα πάντα ή τουλάχιστον αυτό είναι που υποσχόμαστε σε φίλους, γνωστούς και τους εαυτούς μας. Όλα καλά μέχρι εδώ…

Ρίχνοντας όμως μια πιο ουσιαστική ματιά στις ζωές των περισσοτέρων ανθρώπων, ακόμη και στις δικές μας, θα διαπιστώσουμε ότι τα μεγάλα λόγια, τα συνοδεύουν συνήθως πράξεις μικρές. Το πιο λογικό θα ήτανε ν’ ακολουθούμε τους δρόμους που οδηγούν σε όλα όσα αγαπάμε και να έχουμε τη διάθεση και την όρεξη να παλέψουμε γι’ αυτά, αλλά μας φαντάζει τόσο δύσκολη η απόκτησή τους, που καταλήγουμε «αλυσοδεμένοι»  στις παγίδες του μυαλού μας,  καθηλωμένοι στον καναπέ μας, να περιμένουμε ως μάννα εξ’ ουρανού, οι επιθυμίες μας να πέσουν στα πόδια μας.

Τεμπελιάζουμε και φοβόμαστε να το παραδεχτούμε. Κουραστήκαμε από μια μάχη που δεν αρχίσαμε καν. Δε δηλώσαμε σε ό,τι αγαπάμε πως το επιθυμούμε στις ζωές μας, δεν αφήσαμε χώρο στη ζωή μας να μπει, δεν του αφιερώσαμε το χρόνο που του έπρεπε, δε χρησιμοποιήσαμε κάθε μέσο να το κερδίσουμε, δε φάγαμε τα μούτρα μας προσπαθώντας για εκείνο.

Μείναμε ακινητοποιημένοι να πιστεύουμε φράσεις  όπως «ό,τι επιθυμείς πολύ, έρχεται» και να ξεφυλλίζουμε βιβλία αυτοβοήθειας, με στρατηγικές και μεθόδους που μας υπόσχονται πως για τα πράγματα που αγαπάμε, αρκεί και μόνο η έντονη επιθυμία και σκέψη, για να προσγειωθούν στην πόρτα μας. Πώς γίνεται να θεωρούμε αποτελεσματική μέθοδο προσέλκυσης για όλα εκείνα που αγαπάμε την έντονη σκέψη απ’ τον καναπέ μας κι όχι τη δράση; Όχι πες μου, τι είναι πιο πιθανό ν’ αποτύχει; Η δράση ή η τεμπελιά;

Γιατί είμαστε γεμάτοι από «θέλω», αλλά άδειοι από όρεξη να παλέψουμε γι’ αυτά; Μήπως τελικά δε νιώθουμε τόσο δυνατά όσο νομίζουμε; Ή μήπως ακριβώς επειδή νιώθουμε τόσο δυνατά, βραχυκυκλώνουμε σαν παλιές μηχανές και δε βρίσκουμε τη δύναμη, ούτε για ένα βήμα πιο κοντά προς αυτά; Γιατί συμπεριφερόμαστε σαν να ζούμε μια χαρά και χωρίς εκείνα, ενώ σπαταλάμε όλη μας τη ζωή σε συζητήσεις που ξεκινούν απ’ την έλλειψή τους;

Μάθαμε να μην παλεύουμε για όσα αγαπάμε κι αυτή είναι η χειρότερη νοοτροπία που αποκτήσαμε ποτέ. Το να παλεύεις γι’ αυτά δε σου εξασφαλίζει το ότι θα τ’ αποκτήσεις σίγουρα, αλλά μαθαίνεις  στάνταρ πιο γρήγορα αν εκείνα θα ερχόντουσαν ποτέ σε σένα ή όχι. Όπως μαθαίνεις και πόσο πολύ τα επιθυμείς τελικά!

Οι υπερβάσεις που κάνουμε για ό,τι αγαπάμε ή επιθυμούμε πολύ, δείχνουν το πόσο το αξίζουμε. Πώς μπορούμε να λέμε ότι αξίζουμε έναν δυνατό έρωτα, μια καλή δουλειά ή ένα καλύτερο επίπεδο ζωής, αν δεν κάνουμε τίποτα παραπάνω απ’ το να το επιθυμούμε; Προσπαθήσαμε γι’ αυτό; Παλέψαμε κόντρα σε κάθε εμπόδιο, σε κάθε αντιξοότητα που συναντήσαμε, με τη σιγουριά ότι δεν είναι καν εμπόδια ανάμεσα σ’ εμάς και στην αγάπη εκείνου που διεκδικούμε; Νιώσαμε πως κάθε προσπάθεια άξιζε; Ακόμη κι εκείνες που δεν οδήγησαν στο επιθυμητό για εμάς αποτέλεσμα; Αν όχι, γιατί να μας αξίζουν όλα αυτά; Τι ήταν εκείνο που κάναμε, για ν’ αξίζουν να έρθουν σ’ εμάς;

Είναι ωραίο να παλεύεις για εκείνα που αγαπάς. Να κάνεις πράξη όλες εκείνες τις βαρυσήμαντες δηλώσεις που κάνεις όταν αναφέρεσαι στο πώς θα πράξεις όταν βρεθείς μπροστά σ’ εκείνα που επιθυμείς. Και σχεδόν τις περισσότερες φορές, δεν κάνεις τίποτα από αυτά. Δεν κάνεις τίποτα γιατί δε θες να κουραστείς, ν’ αλλάξεις τις προτεραιότητες σου, ν’ αναλάβεις ευθύνες, να ξεβολευτείς.

Δε θες να γεμίσεις από αμφιβολίες, δε θες να νιώσεις απόρριψη, δε θες ν’ ανακαλύψεις πως ίσως δεν είσαι εσύ στα αντίστοιχα «θέλω» του άλλου. Παλεύοντας όμως και διεκδικώντας τα δικά σου, θα μάθεις σίγουρα πολύ  πιο γρήγορα αν θα βρεθείς δίπλα σε αυτά ή  μακριά από αυτά.

Αντέχεις  τέτοια γνώση;