Άλλη μία βραδιά. Μια βραδιά από εκείνες τις δύσκολες. Εκείνες που κανείς και τίποτα δε θα σε έβγαζε από το σπίτι. Από εκείνες που θα έπαιζε χαμηλά η λίστα με τις αγαπημένες σου μουσικές και η μόνη σου συντροφιά θα ήταν ένα ποτήρι κρασί κι η θέα του φεγγαριού.
Όσο περίεργη κι αν είναι η διάθεσή σου, τις απολαμβάνεις αυτές τις βραδιές. Ξέρεις πως κοιτώντας το φεγγάρι, περνούν όλα! Όπως ακριβώς το είπε η Αλκυόνη Παπαδάκη στο βιβλίο της. «Όσοι ξαγρυπνούν κοιτώντας το φεγγάρι, ονειρεύονται κι ελπίζουν» και δόξα το Θεό δεν υπήρξε βράδυ πάνω στον πλανήτη αυτό που το φεγγάρι να ξέχασε το ραντεβού μαζί σου.
Θα το χάζευες για ώρες πάλι, μέχρι να δώσει τη θέση του στον ήλιο κι ούτε που θα καταλάβαινες πόσο γρήγορα κύλησε ο χρόνος και τα κατάφερες να μην κοιμηθείς και σήμερα. Ξεκίνησες γεμάτος από σκέψεις και κοιτώντας το, δεν κατάφερες να κάνεις καμία από αυτές. Το φεγγάρι απορροφά ό,τι στέλνεις σ’ αυτό και αντικαθιστά τις σκέψεις σου με άλλες. αι έχεις πειστεί πια πως είναι η μαγεία του που σε παρηγορεί ή σε γιατρεύει από οτιδήποτε σε θλίβει.
Μια βραδιά που τελικά εξελίχθηκε αλλιώς. Ένα τηλεφώνημα ενός φίλου, μια πρόσκληση για να παραστείς στην αυλή του, ένα παράπονο για το ότι η παρέα έχει μέρες να σε δει κι αυτή η θέα του φεγγαριού που «θα ‘ναι ακόμη ομορφότερη από εκεί» σκέφτεσαι, δεν ήθελες και πολύ, σ’ έπεισαν. Κι είχες δίκιο!
Η αυλή ανθισμένη, με τη μυρωδιά του γιασεμιού να «τρυπάει» τη μύτη σου και να την προτιμάς ακόμη κι από εκείνη της πανσέτας που ο κολλητός σου ψήνει. Οι καρέκλες καλά βυθισμένες μες στο χώμα της αυλής και το μόνο φως που αντανακλάται πάνω στο τραπεζάκι, αυτό της σελήνης.
Πιάνεις με το βλέμμα σου όλοι να το κοιτάζουν τελικά. Άλλος βιαστικά, άλλος για ώρα κι άλλος σαν να περιμένει μια απάντηση από αυτό. Αν το φεγγάρι μιλούσε, πόσα θα μας είχε διηγηθεί! Πάνω του συναντήθηκαν τα βλέμματα όλων όσων έζησαν πάνω στον πλανήτη αυτόν. Υπό το φως του δόθηκαν τα ωραιότερα φιλιά, ενώθηκαν κορμιά, ακούστηκαν οι ωραιότερες ιστορίες. Πάνω του ακουμπήσανε όλες οι ανησυχίες μας, οι ελπίδες μας. Κάναμε ευχές στ’ άστρα που το συνοδεύουν και περιμένουμε μέχρι και σήμερα να βγουν αληθινές.
Λατρέψαμε κάθε τραγούδι που μιλά για εκείνο στον στίχο του, διαβάσαμε τόσα ποιήματα που γράφτηκαν για χάρη του και ζηλέψαμε κάθε φωτογραφία που το είχε ως φόντο. Το είχαμε συντροφιά σε παραλίες, αυλές και πεζούλια, μα το πιο σημαντικό, το είχαμε να ξεπροβάλλει κάθε βράδυ ανάμεσα από τους τσιμεντένιους τοίχους της πόλης και να ξορκίζει με το φως και τη μαγεία του, τα σκοτάδια μας.
Έτσι και τώρα! Σ’ αυτή την ωραία βραδιά με τους φίλους σου, στέκεται εκεί ψηλά και κάνει τα πάντα να μοιάζουν πιθανά, το τοπίο πιο όμορφο, τους έρωτες να δείχνουν πιο δυνατοί κι όλους εμάς πιο ρομαντικούς. Μέχρι να ‘ρθει το πρωί. Ίσως «οι όμορφες μέρες να μην έχουν ανάγκη τον ήλιο» όπως λένε, αλλά οι νύχτες θα ‘χουν πάντοτε ανάγκη το φεγγάρι. Για να τις γεμίζει μαγεία. Μια μαγεία που τη δημιουργεί μια ψευδαίσθηση.
Είτε το απολαμβάνεις μόνος, είτε με παρέα, είτε μόνο το κοιτάς, είτε ρομαντικά ανοίγεις κουβέντα μαζί του, εκείνο θα συνεχίσει για πολλά χρόνια ακόμη να παίζει τα παιχνίδια του και ν’ αποτελεί έμπνευση για κάθε μορφής τέχνη κι ανθρώπινη σχέση.
Και «ίσως φταίνε τα φεγγάρια» που λέει και το τραγούδι που σήμερα έμεινε μόνο αυτό να σου κρατά συντροφιά στη βεράντα του σπιτιού σου, «ίσως πάλι φταις κι εσύ» που δεν έκανες ένα τηλεφώνημα για να έρθει κάποιος εκεί να ξημερώσετε παρέα.
Επιμέλεια Κειμένου Μαριάμ Πολυγένη: Κατερίνα Κεχαγιά.
Συντάκτης: Μαριάμ Πολυγένη
