Να το πάλι!
Μου γκρινιάζεις! Μου γκρινιάζεις και μετά σου γκρινιάζω κι εγώ. Κι οι τσακωμοί μας δεν είναι απλών ανθρώπων. Αυτά τα τόσο ιδιαίτερα μυαλά, που γνωριστήκανε εκείνο το ανοιξιάτικο απόγευμα, τα κάνουν όλα δύσκολα. Δύσκολη ήταν η αρχή αυτής της σχέσης, δύσκολο θες να ‘ναι και το τέλος της. Να με προβληματίζεις συνεχώς μ’ όλα εκείνα που μας χωρίζουν.
Βρήκαμε το θάρρος, τη μαγκιά, λόγους και τρόπους, που πιστεύαμε ότι όλο αυτό θα λειτουργούσε. Και το ζήσαμε, ναι, το ζήσαμε. Και τώρα; Τώρα, θες να γίνουμε σαν όλα εκείνα τα ζευγάρια, που μόλις τους αγγίξει λίγο η φθορά, κλείνουν στα συρτάρια τους λόγους που ερωτεύτηκαν και ξεκινούν ν’ απαριθμούν τα προβλήματα της σχέσης;
Πάψε να μου λες τι μας χωρίζει. Αυτό το κάνουν όλοι. Κι εγώ σε διάλεξα ακριβώς, γιατί δεν έμοιαζες ν’ ανήκεις στο σωρό. Πες μου τι κάνουμε λάθος, αλλά μη μένεις μόνο σ’ αυτό. Πες μου και τι μας ενώνει. Άρχισε να τ’ απαριθμείς ένα-ένα και θα δεις πως πάλι κερδισμένοι είμαστε. Κερδίζουμε, γιατί η αγάπη μας διαφέρει. Διαφέρει από εκείνες που τα παρατούν εύκολα. Ο δικός μας έρωτας θέλει, προσπαθεί και τα καταφέρνει.
Στην αρχή ήταν η απόσταση, μετά ήταν οι διαφορετικοί μας χαρακτήρες, μετά αυτός ο δυναμισμός μου που σε κολλούσε στον τοίχο μερικές φορές κι ένιωθες πως βρήκες το μάστορα σου κι αυτό ο ανδρικός σου εγωισμός δεν το κατάπινε εύκολα. Τώρα, είναι ο χρόνος, η συνήθεια, η γκρίνια, τα νεύρα μας, ακόμη κι αυτή η μακροχρόνια οικειότητα, που μ’ έκανε να μη δείχνω πια στα μάτια σου εντυπωσιακή και λαμπερή καθημερινά.
Έχω μάθει ποια είναι αυτά που θα καταφέρουν να μας χωρίσουν, μου τα υπενθυμίζεις συνεχώς κι είμαι σίγουρη ότι εμείς θα χωρίσουμε οριστικά, όταν το αποφασίσουμε, γιατί κι οι δυο δεν τον αγαπάμε το συμβιβασμό. Και γι’ αυτόν ακριβώς το λόγο ενωθήκαμε. Γιατί πιστέψαμε ο ένας στον άλλον. Πιστέψαμε ότι θα λειτουργήσει όλο αυτό και θα ‘ρθει μια αγάπη δυνατή να καταρρίψει το μύθο κάθε προηγούμενης. Δε θέλαμε να συμβιβαστούμε με τίποτα λιγότερο ή μικρότερο σε ένταση, από έναν έρωτα που θα ισοπεδώνει και θα διαλύει κάθε αμφιβολία.
Ξεκινήσαμε αυτόν τον έρωτα με την προοπτική του να κρατήσει για πάντα, άσχετα αν το «για πάντα» δε το ξεστομίσαμε ποτέ. Το φοβόμαστε, αλλά σ’ αυτό ελπίζουμε. Σ’ αυτόν τον έρωτα μία ή και περισσότερες «λάθος» συμπεριφορές δε θα χαλάσουν το ονειρεμένο τοπίο, που μετά από καιρό βρήκαμε. Μια ψυχική όαση ν’ αράζουν δυο καρδιές, χωρίς μασκαρέματα, φιλτραρίσματα και παράλογες απαιτήσεις.
Γι’ αυτό λοιπόν, όπως λέει κι ο γνωστός στίχος «Στα πάνω και τα κάτω των φάσεων, στα λόγια των ψυχρών αποφάσεων, στις κρίσεις και συγκρίσεις που κάνεις τις ώρες που τα παίζεις και χάνεις » εγώ θα ‘μαι εδώ, να σε προκαλώ, όπως τότε, στο ξεκίνημα του έρωτά μας -μη σου πω κι ακόμη πιο έντονα- για να μου πεις κάτι καινούργιο, κάτι που δεν έχω ξανακούσει, κάτι που αξίζει τον κόπο να ειπωθεί και να κάνει αυτή τη σχέση να διαρκέσει κι άλλο.
Σκέψου! Σκέψου τι μας ενώνει. Καυγαδίζουμε συχνά, γιατί εμείς δεν κρατάμε δεύτερες σκέψεις, γιατί ότι μας έρχεται σαν σκέψη το φωνάζουμε δυνατά και με ένταση και βλέπουμε τους καυγάδες σαν ευκαιρία για να εκφράσουμε στον άλλον τι δε μας άρεσε από εκείνον.
Και μόλις το δηλώσουμε και το ξεκαθαρίσουμε, γυρνάμε ξανά από εκεί που το αφήσαμε. Στις ατέλειωτες συζητήσεις μας, στις αναλύσεις, στα βράδια στο σπίτι αγκαλιά στον καναπέ, που ακόμη και σ’ εμάς κάποιες φορές μοιάζουν αδιάφορα, αλλά δεν είναι, αφού ξέρουμε καλά πως αν χαθούν τίποτα δε θα ‘ναι ίδιο πια.
Δε θα’ ναι ίδιο, γιατί με ποιον θα ταξιδεύω σ’ εκείνα τα μέρη που τίποτα και κανείς δεν μπορεί να μας χωρίσει; Σ’ εκείνα τα ταξίδια που με τις μουσικές μας κάνουμε; Που μόλις σου αφιερώσω ένα ωραίο τραγούδι, με «πολεμάς» μ’ ένα άλλο κι εθίζομαι τελικά στο δικό σου. Ποιος θα δοκιμάζει το φαγητό κατευθείαν απ’ το ταψί και ποιον θα μισώ εγώ που το κάνει αυτό; Και πώς θα ξεχνώ κάθε ενόχληση και κάθε μου θυμό, αν δεν είσαι πλάι μου λίγο πριν κοιμηθούμε, για να μου ψιθυρίσεις εκείνο το «Συγγνώμη και σήμερα»;
Σκέψου πόσο καλά περνάμε με τους φίλους μας και πόσο καλύτερα οι δυο μας, κουκουλωμένοι με μια κουβέρτα, σε μια ξαπλώστρα στην παραλία. Μας πάει το μαζί! Γιατί μαζί τα κάνουμε όλα, όχι καλύτερα, αλλά σίγουρα πιο ενδιαφέροντα. Γιατί όλες οι σχέσεις έχουν δυσκολίες, αλλά το πιο δύσκολο πράγμα ν’ αντιμετωπίσουμε σ’ αυτές, είμαστε εμείς οι ίδιοι. Εμείς που άπαξ και δούμε κάτι που δε μας αρέσει, ξεχνάμε ότι μας άρεσε μέχρι τώρα σ’ αυτές.
Ακούγομαι ρομαντική, ξέρω, αλλά είναι κι αυτός ένας λόγος απ’ αυτούς που μ’ επέλεξες, έτσι δεν είναι;
Απ’ όλους αυτούς που μέχρι και σήμερα ακόμη μας ενώνουν.
Επιμέλεια κειμένου Μαριάμ Πολυγένη: Νάννου Αναστασία.
Συντάκτης: Μαριάμ Πολυγένη
