Μην περιμένεις την αγάπη, πήγαινε βρες την

Στη ζωή ανοίγουμε και κλείνουμε συνεχώς πολλές πόρτες. Πόρτες που μας οδηγούν σε «δωμάτια» που περνάμε ευχάριστα το χρόνο μας, σε άλλα που μας είναι αδιάφορα, αλλά και σε κάποια, που ψάχνουμε τρέχοντας την έξοδο, γιατί σε αυτά βιώνουμε πόνο, δυσφορία, θλίψη κι ένα σωρό ακόμη άσχημα συναισθήματα. Περνώντας απ’ το ένα δωμάτιο στο άλλο, υπάρχει εκείνη η «αίθουσα» στην οποία αφιερώνουμε τον περισσότερο χρόνο. Η αίθουσα αναμονής.

Εκείνο το χρονικό σημείο που περνάμε περιμένοντας ό,τι έχουμε επιθυμήσει, ό,τι έχουμε ονειρευτεί, ό,τι πιστεύουμε πως μας αξίζει. Και συνήθως, παγιδευόμαστε στην αίθουσα αναμονής της ζωής μας, πολύ περισσότερο απ’ ό,τι θα έπρεπε. Και τις περισσότερες φορές, ο λόγος που έχουμε μείνει σε αυτό το δωμάτιο, αφορά τον έρωτα, την αγάπη. Το ιδανικό «άλλο μας εγώ» που πάντα ελπίζουμε πως θα εμφανιστεί και που μέχρι στιγμής δεν το έχει κάνει. Και θα αργήσει κι άλλο!

Θ’ αργήσει κι ίσως χρειαστεί να το περιμένεις για πάντα, αφού στο μυαλό σου έχει πάρει σάρκα κι οστά από κάτι που δεν υπάρχει. Από κάτι που διαφέρει αρκετά, από εκείνο που θα σ’ έκανε να θες να μείνεις σ’ ένα δωμάτιο για πάντα μαζί του. Περιμένεις έναν πρίγκιπα ή μια πριγκίπισσα, έναν αλήτη ή μια αλήτισσα έστω κι αν τύχει και γυρίσουν μόνοι τους το πόμολο της αίθουσας αναμονής που βρίσκεσαι, ίσως σε συναντήσουν κυνικό, απαισιόδοξο ή πολύ φοβισμένο για ν’ αγαπήσεις πια, αφού η μεγάλη αναμονή, κατάφερε να σε αλλάξει. Περίμενες για την αγάπη που θα κρατούσε για πάντα και τώρα ούτε στην αγάπη πιστεύεις ούτε στο «για πάντα»

Η μητέρα Τερέζα έλεγε πως αν θέλουμε ν’ ακουστεί ένα μήνυμα αγάπης, πρέπει να το εκπέμψουμε. Σαν ένα λυχνάρι αναμμένο, που για να το διατηρήσουμε θα πρέπει να το γεμίζουμε συνεχώς με λάδι.  Κάπως έτσι, ίσως να έχουν τα πράγματα και με την αγάπη. Ίσως πρέπει να εκπέμψουμε το πόσο πολύ θέλουμε ν’ αγαπηθούμε, για να τη συναντήσουμε. Συνήθως όμως, εκείνοι που έχουν την ανάγκη ν’ αγαπηθούν και ν’ αγαπήσουν, προτιμούν  να γκρινιάζουν συνεχώς για το ότι δεν έχουν συναντήσει ποτέ μια δυνατή αγάπη παρά να κάνουν τα πάντα για να τη βρουν.

Μας αρέσει ν’ ακούμε ιστορίες για αγάπες δυνατές που άντεξαν στον χρόνο, να κλαίμε στη θέα των κινηματογραφικών φιλιών, γεμάτα από πάθος σε κάθε αισθηματική ταινία και να φανταζόμαστε εμάς πρωταγωνιστές τους, αλλά αγνοούμε πως οι πρωταγωνιστές σ’ αυτές τις ιστορίες, κυνήγησαν με πάθος αυτό που ήθελαν, δημιούργησαν μόνοι τους τις κατάλληλες συνθήκες, με όποιο τρόπο μπορούσαν κι αν η τύχη δεν ήταν με το μέρος τους, συνέχιζαν ν’ αγαπάνε ακόμη και τότε. Δεν ήταν οι αντιξοότητες ποτέ εμπόδιο για τον έρωτα. Η δειλία κι η απραξία μόνο.

Καταδικάζουμε τους εαυτούς μας στη μοναξιά, θωρακιζόμαστε στις «αίθουσες αναμονής» και περιμένουμε να έρθει κάποιος να μας διεκδικήσει και να κάνει σαν τρελός για εμάς, γιατί μόνο τότε θα νιώσουμε συναισθηματικά ασφαλείς για ν’ αφεθούμε σ’ έναν έρωτα. Μέχρι να έρθει, κατηγορούμε την αγάπη συνεχώς θεωρώντας την ουτοπία, αυταπάτη, τρέλα κι ένα σωρό άλλες λέξεις που καλύπτουν τη μοναδική ανάγκη που έχει κάθε άνθρωπος σε αυτόν τον πλανήτη. Να νιώθει πως τον αγαπούν!

Αντί λοιπόν να πιάσουμε εμείς το πόμολο της πόρτας απ’ την αίθουσα αναμονής μας και να βγούμε γεμάτοι από όρεξη ν’ ανακαλύψουμε τι εκπλήξεις κρύβουν οι επόμενες πόρτες για εμάς, καθόμαστε και περιμένουμε τον έναν και μοναδικό, τη μία κι άλλη καμία, χωρίς να σκεφθούμε πως η φάση «καθόλου σχέση» δε θα φέρει ποτέ ούτε την ιδανική για εμάς σχέση.

Και μην ακούσω «έχω φάει τα μούτρα μου στον έρωτα και προστατεύομαι». Και πριν μάθεις ποδήλατο τα μούτρα σου έτρωγες απ’ τα πεσίματα. Και πριν γίνεις σεφ, το χέρι σου το έκαψες αρκετές φορές. Και πριν έρθει η αγάπη, θα δοθείς σε πολλές καρδιές που δε θ’ αξίζουν, αλλά μόνο αυτός ο δρόμος θα σε οδηγήσει εκεί που θες.

Δεν υπάρχει αποτυχία στην αγάπη. Κάθε έρωτας για όσο κράτησε ήταν όμορφος, ακόμη κι αν τώρα τέλειωσε. Αποτυχία μπορεί να θεωρηθεί μόνο το ότι δεν προσπάθησες. Το ότι έμεινες να παρακολουθείς μια οθόνη ή δυο χείλη να σου εξιστορούν και να προσπαθούν να σου μάθουν τι είναι η αγάπη και ξέχασες πως η γνώση έρχεται μέσα απ’ τις εμπειρίες. Τις καλές ή τις κακές. Μέσα απ’ τους δυνατούς έρωτες ή και τις απομιμήσεις τους.

Και συνήθως τα δυνατά αισθήματα, δεν ευδοκιμούν στις αναμονές.  Δεν περιμένει ο έρωτας που φλέγεται. Εσύ, πώς μπορείς;