Ο άνθρωπός σου είναι μπροστά, ποτέ πίσω!

Ο έρωτας είναι ένα παιχνίδι.  Το μόνο παιχνίδι που μπορείς να συναντήσεις δυο νικητές ή και δυο ηττημένους. Κι όπως σε κάθε παιχνίδι, έτσι και σε αυτό, υπάρχουν κανόνες. Κι ο μόνος τρόπος να μη σε δεσμεύουν οι κανόνες του είναι να μην παίξεις.

Αν όμως αποφασίσεις να παίξεις πρέπει να δεχθείς πως σ’ αυτό το απολαυστικό παιχνίδι υπάρχει αφετηρία, υπάρχει όμως και τέλος. Αναλόγως τις «ζαριές» και τις κινήσεις, θα φανεί το πόσο γρήγορα θα φθάσεις σ’ αυτό. Όπως υπάρχει και πόνος δίχως τέλος.  Πόνος που δε θα σταματήσεις να βιώνεις, αν δε δεχθείς το game over μιας σχέσης.

Αναζητάς τον άνθρωπό σου θα μου πεις, γι’ αυτό και παίζεις, αλλά στους κανόνες αυτού του παιχνιδιού, με το που βγει το game over στην οθόνη, μπορείς κάλλιστα να ξαναπαίξεις, αλλά είναι σχεδόν ακατόρθωτο να κερδίσεις αυτό που προσδοκούσες εξ’ αρχής. Και προσδοκούσες ν’ αγαπηθείς. Ν’ αγαπηθείς δυνατά, αφιλτράριστα, αιώνια.

Αν λοιπόν μέχρι και τη στιγμή που σου γράφω  αυτές τις λέξεις, ελπίζεις πως θ’ ανταποκριθούν στην αγάπη σου, αλλά δεν έχει συμβεί μέχρι τώρα, ξεκίνα να φτιάχνεις βαλίτσες. Ναι, καλά άκουσες. Βαλίτσες! Βαλίτσες  για να πάρεις το πρώτο τρένο που θα βρεις μπροστά σου. Το τρένο που ίσως σε οδηγήσει στον άνθρωπό σου.  Γιατί αυτός που επιθυμείς βρίσκεται πάντα μπροστά, ποτέ πίσω!

Πίσω, βρίσκονται όλοι εκείνοι που εμφανίστηκαν απ’ το πουθενά και σ’ έκαναν να πιστέψεις πως νοιάζονται μα τελικά νοιαζόντουσαν μόνο για τον εαυτό τους. Πίσω βρίσκονται εκείνοι που για τους δικούς τους προσωπικούς λόγους, αποφάσισαν να μην μπούνε μαζί σου στο βαγόνι του τρένου κι ενώ σε αποχαιρετούν με δάκρυα στα μάτια και στενοχωριούνται που δεν κατάφεραν να σε συνοδεύσουν, αν γυρνούσες ξανά στην αφετηρία μαζί τους  για να τα κάνεις όλα απ’ την αρχή,  θα κατέληγες πάλι στο τρένο, χωρίς συντροφιά στο δίπλα κάθισμα. Στην αναμονή. Στην  αναμονή μιας ευτυχίας. Μιας ευτυχίας που σου αξίζει. Που σε κάθε άνθρωπο αξίζει. Ν’ αγαπηθεί και ν’ αγαπήσει δυνατά.

Για να συμβεί όμως αυτό, πρέπει να βάλεις σε άλλη θέση όσους έχασαν το τρένο σου.  Σε όσους έμειναν έξω από αυτό.  Όσο κρατά η διαδρομή, άσε τους να περνούν σαν τις εναλλασσόμενες  εικόνες  των τοπίων στο παράθυρο του βαγονιού. Αναπόλησε το πόσο όμορφα πέρασες μαζί τους, αλλά κράτα τον πρωταγωνιστικό ρόλο για εκείνον που ίσως σε περιμένει στον επόμενο σταθμό για να σε ξεκουράσει απ’ το δύσκολο ταξίδι, να σε απαλλάξει απ’ τα βάρη των αποσκευών και να σε βγάλει απ’ την αναμονή.  Από εκείνη την αναμονή που κανείς δεν αξίζει, του να ελπίζεις άδικα.

Ο άνθρωπος αυτός, που θα σε κάνει να μην ξανακοιτάξεις πίσω. Να μην αποκαλέσεις ξανά έρωτα ένα χλιαρό φλερτ και να μη θες να ξανανέβεις στο τρένο για να φύγεις. Να φύγεις να πας πού; Οπουδήποτε αλλού εκτός από «δίπλα του» δεν είναι ο προορισμός σου.  Ο προορισμός σου είναι η αγκαλιά του. Ο τελευταίος σου σταθμός!

Τον αναζητούσες από πάντα, απλά τον αναζητούσες στο λάθος μέρος. Το παρελθόν, είναι χώρος για ν’ αποθηκεύουμε αναμνήσεις κι όχι για να ζούμε εκεί, μαζί τους. Έχουμε περάσει τόσα, αλλά έχουμε να περάσουμε ακόμη περισσότερα, πιο όμορφα ή πιο άσχημα. Να τα ζήσουμε πρέπει κι όχι να ελπίζουμε πως θα τα ζήσουμε.  Όσο πιο γρήγορα το καταλάβουμε, τόσο πιο γρήγορα θα συναντήσουμε όλα εκείνα που περιμέναμε να μας βρουν. Ό, τι πραγματικά αξίζει, έχει ρίσκο και το ρίσκο υπάρχει μόνο στο μέλλον.

Μπροστά λοιπόν! Προς τα μπροστά πρέπει να κινηθείς  κι εσύ κι οι άλλοι, για να ζήσεις όλα εκείνα που επιθύμησες. Μπροστά είναι ο άνθρωπός σου, μπροστά είναι ό,τι σου αξίζει.  Έχεις το «τώρα» και το «αύριο». Το «τότε» δεν  κατάφερε να σε κρατήσει,  δεν κατάφερες εσύ να το κρατήσεις, δεν έχει σημασία. Σημασία έχει  να μην παραμυθιάζουμε τους εγκεφάλους μας με αναμονές, προσμονές και προσδοκίες.

Όλοι κάτι περιμένουν. Όλοι κάτι προσδοκούν.  Για να μην ήρθε ακόμη,  στο «αύριο» κατοικεί…