Οι ζωές όλων μας ξεκίνησαν με τον ίδιο ήχο. Έναν ήχο που δεn μπορούσαμε να προσδιορίσουμε ή να καταλάβουμε. Έναν ήχο που στην αρχή μας τρόμαζε, μετά τον συνηθίσαμε και στη συνέχεια τον αναζητούσαμε για να μη φοβόμαστε. Τον ήχο που δημιούργησε το πρώτο μας συναίσθημα σ’ αυτήν τη ζωή και που μέχρι και σήμερα είναι ο πιο οικείος ήχος για μας. Η φωνή της μητέρας μας. Η φωνή που κάθε φορά που ηχεί στ’ αυτιά μας, νιώθουμε ασφαλείς. Είναι ίσως η μόνη φωνή που δεν έχει σημασία τι θα μας πει και με ποιον τρόπο. Πάντα θα είναι η «εκτός συναγωνισμού» φωνή στην καρδιά μας.
Όλες τις υπόλοιπες φωνές τις έχουμε κατατάξει σε πολλές κατηγορίες. Σ’ αυτές που μας έχουν «ταξιδέψει», σ’ εκείνες που αναγνωρίζουμε εύκολα, σ’ αυτές που μας εκνευρίζουν όταν τις ακούμε, στις αδιάφορες και σ’ εκείνες που μας ελκύουν. Τις φωνές εκείνες που δεν μπορούμε να τους αντισταθούμε!
Οι άνθρωποι δεν επηρεάζονται μόνο απ’ τα λόγια, αλλά κι απ’ τον τρόπο που αυτά ηχούν στ’ αυτιά τους. Πολλές φορές γνωρίζουμε έναν άνθρωπο κι ο τρόπος που η φωνή του φτάνει στ’ αυτιά μας, επηρεάζει τη διάθεσή μας απέναντί του. Δυο φωνές μπορεί να μοιάζουν, αλλά δεν θα ‘ναι ποτέ ίδιες. Η χροιά κι ο τόνος μιας φωνής, μας δημιουργούν συναισθήματα, άλλοτε θετικά κι άλλοτε αρνητικά. Η φωνή είναι ο ήχος που «ντύνει» τις λέξεις της ψυχής του ο κάθε άνθρωπος, το μέσο που διαθέτει για να εκφράσει ό,τι νιώθει. Και κάποιες φωνές αποτελούν τους αγαπημένους μας ήχους. Αυτές είναι οι φωνές που ερωτευτήκαμε!
Δε μιλώ για τις φωνές που ανήκουν στους ανθρώπους που αγαπήσαμε, αλλά στις φωνές που μπορούν να μας κάνουν ν’ αγαπήσουμε έναν άνθρωπο. Τις φωνές που ακούσαμε στη συχνότητα ενός ραδιοφώνου, στην άλλη άκρη της γραμμής του τηλεφώνου, στο τραγούδι εκείνο που μας συνόδευε στις εξόδους μας όλο το καλοκαίρι, στο σεμινάριο που παρακολουθήσαμε. Εκείνες που έβγαιναν από τα χείλη ενός ηθοποιού, ενός καθηγητή, του γείτονά μας. Τις ερωτεύσιμες, τις ακαταμάχητες, τις ελκυστικές. Αυτές που μας «σκάλωσαν» σε κάθε τους λέξη, που κάνανε το χρόνο να μοιάζει λίγος κάθε φορά που τις ακούγαμε, που χωρίς να το ξέρουν μας ηρέμησαν και που θα θέλαμε να τις ακούμε συνέχεια.
Οι ωραίες φωνές έχουν την επίδραση μιας αγκαλιάς πάνω μας. Ζεστές, βαθιές, ερωτικές, τονίζοντας καθαρά την κάθε λέξη. Άλλοτε μπάσες κι άλλοτε πιο λεπτές, με γρέζι ή χωρίς, μα πάντα ήρεμες σε τόνο, ταχύτητα και συχνότητα. Ν’ αντικατοπτρίζονται σ’ αυτές συναισθήματα και να τα μεταφέρουν με ευκολία σ’ εμάς, χρωματίζοντας με το ανάλογο ύφος την κάθε λέξη. Να φαντάζει γι’ αυτές τόσο απλό και για μας τόσο δύσκολο που κάποιος μας κατέκτησε απλά και μόνο ανοιγοκλείνοντας τα χείλη του.
Μια φίλη μου ερωτεύεται συνεχώς άνδρες που έχουν ωραία φωνή, γιατί η ίδια δε διαθέτει, όπως δηλώνει, καλή φωνή. Μόλις πριν λίγες μέρες, μια άλλη φίλη μου δήλωνε στο chat του facebook πως δεν μπορεί με τίποτα να ξεπεράσει τη φωνή που την «κατέκτησε» κι εγώ ως ραδιοφωνική παραγωγός έχω ζήσει πολλές καταστάσεις που μου αποδείκνυαν πως μια ωραία φωνή έχει δύναμη. Τη δύναμη του να σε γοητεύσει και να την ερωτευτείς!
Και κάπως έτσι, περνούν πολλά βράδια που κάποιες φωνές σου λείπουν περισσότερο από κάποιες άλλες κι εύχεσαι να τις άκουγες ξανά κι ας μην έλεγαν καν αυτό που θα ‘θελες ν’ ακούσεις. Γιατί δεν είναι εκείνο που σου ‘λεγε που σου λείπει, αλλά η ίδια η φωνή. Η φωνή που φάνταζε στ’ αυτιά σου οικεία και που θα ‘θελες εκείνη να βρίσκεται στην άλλη γραμμή του τηλεφώνου και να σου εύχεται «καληνύχτα» σήμερα.
Επιμέλεια Κειμένου Μαριάμ Πολυγένη: Ιωάννα Κακούρη
Συντάκτης: Μαριάμ Πολυγένη
