Λίγο πριν κοιμηθείς. Εκεί είναι τα δύσκολα! Εκείνες οι στιγμές που δεν έχεις τίποτα και κανέναν ν’ αποσπάσει την προσοχή σου και ο εαυτός σου θυμάται. Θυμάται εκείνο που τον πόνεσε, εκείνο που τον έκανε χαρούμενο, εκείνο που του λείπει, ακόμη κι εκείνο που δεν κατάφερε να ξεστομίσει ποτέ. Κι ήθελε τόσο να το κάνει!
Εκείνες οι στιγμές που σου αποδεικνύουν πως από το παρελθόν δεν μπορείς να ξεφύγεις εύκολα. Τουλάχιστον όχι όσο εύκολα ξέφυγες όταν ήταν παρόν. Είπες μια ωραία ατάκα, ένα ωραίο ψέμα, μια μισή αλήθεια έστω και χάρηκες που την έβγαλες καθαρή. Απέναντι στον άλλον, γιατί απέναντι στον εαυτό σου τώρα που βράδιασε, όχι.
Τώρα συνειδητοποιείς πως ό,τι έκανες και είπες κατά τη διάρκεια της ημέρας και δεν ήταν τελικά αυτό που ήθελες να κάνεις ή να πεις, επέστρεψε με επιθετική διάθεση στο κεφάλι σου και κάνει το να κοιμηθείς ήρεμος, δύσκολη υπόθεση. Δύσκολη υπόθεση, αν ανήκεις σ’ εκείνους που επιλέγουν να κάνουν μια αξιολόγηση των πράξεων τους κι απολαμβάνουν να «ξαναζούν» στο κεφάλι τους ό,τι έζησαν κατά τη διάρκεια της ημέρας. Σ’ εκείνους που άλλοτε από ενοχές, άλλοτε από ενδιαφέρον κι άλλοτε από ανάγκη για να φαίνονται στα μάτια τους και στα μάτια των άλλων σωστοί, αφιερώνουν τις σκέψεις τους κάθε βράδυ στην αυτοκριτική, με σκοπό να διατηρήσουν τη συνείδησή τους καθαρή. Και αυτοκριτική κάνουμε όλοι. Τα αποτελέσματά της όμως δεν αξιοποιούμε.
Δεν τα αξιοποιούμε γιατί με το που ανοίγουμε τα μάτια μας το επόμενο πρωί, ελπίζουμε ότι θα ‘ρθει μία ευκαιρία που θα τα γυρίσει όλα ως προς όφελός μας. Η ελπίδα στον άνθρωπο πεθαίνει τελευταία. Και μαζί της και κάθε ελπίδα να διορθώσει ότι έκανε αφού σπάνια τελικά καταλήγουν τα πράγματα όπως τα ονειρευτήκαμε, λίγο πριν κοιμηθούμε.
Τη στιγμή που το ζεις πρέπει να λάβεις δράση. Αν δεν πεις εκείνη ακριβώς τη στιγμή αυτό που σκέφτεσαι ή αυτό που θέλεις, μη συνεχίζεις να το σκέφτεσαι όταν απομακρύνεσαι από αυτή. Δεν έχεις λόγο να επιτρέπεις στις αναμνήσεις, καλές ή κακές, να σε βασανίζουν κάθε βράδυ και να χάνεις τον ύπνο σου από δεύτερες και τρίτες σκέψεις. Τι θα είχε συμβεί ή τι θ’ άλλαζε αν τελικά τα πράγματα γινόταν αλλιώς δε θα το μάθεις ποτέ αν έχεις αποφασίσει ν’ αλλάζεις το σενάριο μόνο στη σκέψη σου. Ποιος ο λόγος ν’ αναλύεις κάτι που δε θ’ αλλάξει;
Όσο για το παρελθόν, αυτό είναι σίγουρα κάτι που πρέπει ν’ αποδεχθείς, να το κρατήσεις στην καρδιά σου τιμής ένεκεν που το έζησες και που σε δίδαξε πολλά, αλλά να το βγάλεις από το μυαλό σου. Πρέπει να παραιτηθείς από κάτι που δεν υπάρχει πια. Δεν υφίσταται, παρά μόνο στη σκέψη σου. Κι ασκεί δύναμη κι επιρροή πάνω σου, επειδή είσαι δεμένος με αυτό. Αν δεν αφήσεις όλες τις κακές αναμνήσεις πίσω, πως θα φτιάξεις νέες; Με την ελπίδα αυτή τη φορά οι νέες να ‘ναι πιο ευχάριστες. Αλλά κι έτσι να είναι, μην τις κουβαλάς ούτε αυτές στον ύπνο σου. Κοιμήσου με το δυνατό αίσθημα που στην καρδούλα σου μετέφεραν, την όμορφη γεύση που σου άφησαν αλλά πάψε να τις επεξεργάζεσαι, γιατί κινδυνεύεις να τις «βαπτίσεις» κακές κι αυτές.
Όσα λιγότερα θυμάσαι, τόσο καλύτερα κοιμάσαι. Κι όσο καλύτερα κοιμάσαι, τόσες περισσότερες πιθανότητες έχεις ν’ αντιμετωπίσεις τις καταστάσεις όπως πραγματικά τους αξίζουν. Αβίαστα, χωρίς πολλές αναλύσεις και δεύτερες σκέψεις.
Οι δεύτερες σκέψεις που μοιραία η υπερανάλυση προκαλεί, τις περισσότερες φορές, σε προδιαθέτουν αρνητικά. Κάποιες φορές έχεις δει να σε προστατεύουν, δε λέω, αλλά άλλες τόσες σ’ έχουν κρατήσει μακριά από στιγμές ή ανθρώπους που άξιζαν. Και το κατάλαβες κι αυτό αργά!
«Πώς να πάψουν οι δεύτερες σκέψεις κι οι αναμνήσεις να μας βασανίζουν;» μάλλον μου απαντάς τώρα. Δεν ξέρω πώς, αλλά ξέρω σίγουρα πως θα κερδίσουμε πολλά προσπαθώντας να το καταφέρουμε.
Γι’ αυτό σβήσε το φως, πέσε για ύπνο κι αφιέρωσε στον εαυτό σου μία και μόνο σκέψη, σήμερα. Πώς θα διορθώσεις το κακό που οι κρυφές σου σκέψεις, δημιούργησαν. Και δόξα τω Θεό, αύριο είναι μια νέα μέρα. Γεμάτη έρωτα, απογοητεύσεις, φίλους, εχθρούς, δυνατά αισθήματα, ξεπέτες, χαρά, λύπη. Ευτυχώς η ζωή έχει απ’ όλα! Κι εσύ είσαι έτοιμος να τα ζήσεις. Όπως ακριβώς είναι!
Επιμέλεια Κειμένου Μαριάμ Πολυγένη: Κατερίνα Κεχαγιά.
Συντάκτης: Μαριάμ Πολυγένη
