Το να γίνεις γονιός πιστεύω πως είναι από τα πιο σημαντικά πράγματα σε αυτή τη ζωή.
Το να συντελέσεις στο να ‘ρθει στον κόσμο ένας άνθρωπος, να έχεις αποκλειστικά την πλήρη ευθύνη για το μεγάλωμά του στα πρώτα χρόνια της ζωής του και να βρίσκεις τους κατάλληλους τρόπους για τη σωστή διαπαιδαγώγησή του, ακούγεται από μόνο του σαν κάτι πολύ δύσκολο και κουραστικό, πόσο μάλλον όταν το ζεις και το αντιμετωπίζεις.
Διαβάζοντας μια είδηση στο διαδίκτυο , οδηγήθηκα σ’ ένα site που φιλοξενούσε ένα άρθρο για μια εφαρμογή που καταγράφει ανώνυμες ανησυχίες γονέων. Οι περισσότερες ανησυχίες τους έχουν να κάνουν με το αν τελικά κατάφεραν να είναι καλοί γονείς για τα παιδιά τους, αφού οι ενοχές των ίδιων ή οι «βαριές» κουβέντες των παιδιών τους, τους κάνουν να αμφιβάλλουν.
Οι περισσότερες μητέρες αναφερόντουσαν στις συχνές καθημερινές κόντρες με τα παιδιά τους και στην ακόμη πιο συχνή φράση που βγαίνει από τα χείλη τους «Μαμά, γιατί σε όλα με βγάζεις λάθος;». Μητέρα δεν έχω γίνει ακόμη, αλλά είμαι κόρη κι η αλήθεια είναι πως κι εγώ έχω ξεστομίσει κάποιες φορές αυτή τη φράση.
Κατανοώ πλήρως τα άγχη και τις δυσκολίες του να είσαι μάνα, αλλά δεν κατανοώ καθόλου για ποιο λόγο κάποιες μητέρες θεωρούν πως αν κάτι δεν γίνει με το δικό τους τρόπο, είναι λάθος.
Λες κι εκείνες δεν κάνανε τα ίδια λάθη με εμάς πριν γίνουν γονείς, λες και δεν αντέδρασαν όταν οι δικοί τους γονείς αμφέβαλλαν για τους τρόπους αντιμετώπισης που είχαν στις καταστάσεις που τότε περνούσαν και λες και οι δικές τους πράξεις δεν βαπτίστηκαν ποτέ ως «λάθος» από τη δική τους μάνα!
Αυτή η αμνησία που παθαίνουν με το που κρατήσουν ένα παιδί στην αγκαλιά τους, λέτε να ‘ναι κληρονομική και μια μέρα να ‘μαι κι εγώ μία από αυτές ή έχει βαθύτερα αίτια κι είναι καθαρά προσωπική «δουλειά» με τον εαυτό τους, όπως μας πληροφορούν οι ψυχολόγοι;
Τα λόγια μιας μάνας θα πρέπει να φιλτράρονται διπλά! Τα λόγιας της θα πρέπει να βοηθούν, να διεγείρουν, να υποκινούν, αλλά όχι να πληγώνουν. Ο λόγος που εμπιστευόμαστε κάτι στη μάνα μας, είναι γιατί πιστεύουμε πως είναι το μόνο άτομο πάνω στον πλανήτη που μας αγαπά ανιδιοτελώς και δε θα ήθελε ποτέ να πληγωθούμε. Φανταστείτε λοιπόν πώς νιώθουμε όταν αυτό το άτομο λέει τη λάθος έκφραση, τη λάθος στιγμή. Μεγαλώσαμε, μα κάθε φορά που η μάνα μας θεωρεί ότι όλα τα κάνουμε λάθος, θέλουμε να βάλουμε τα κλάματα τόσο δυνατά όπως όταν ήμασταν μικρά παιδιά!
Έχει κάνει τόσες θυσίες κι υποχωρήσεις για να μας μεγαλώσει και δεν αφήνει για λίγο να υποχωρήσει η ισχυρογνωμοσύνη της και να δεχθεί πως τα πράγματα μπορούν να γίνουν και με άλλους τρόπους εκτός από εκείνους που μας έμαθε εκείνη;
Είτε πράξαμε σωστά, είτε λάθος, ο τρόπος που μας συμβουλεύει ένας γονιός έχει μεγάλη σημασία για εμάς. Οι μητέρες μας θα πρέπει να καταλάβουν πως το ότι έγιναν γονείς, δεν τους δίνει απαραίτητα το δικαίωμα να απαιτούν από εμάς ό,τι θέλουν, να γίνεται με τον τρόπο που εκείνες θέλουν. Το σεβασμό τον κερδίζεις κι αυτό θέλει τον τρόπο του. Τον σωστό τρόπο ν’ αντιδράσεις, να απαιτήσεις, να επιβάλεις… Τον σωστό τρόπο να δεχθείς ακόμη και το λάθος μας!
Το να μας βγάζετε λάθος σε όλα και ν’ αναφωνείτε συνεχώς «στα ‘λεγα εγώ» χωρίς να μας πείθετε γιατί ισχύει αυτό, είναι μια συμπεριφορά που προδίδει αδυναμία. Πείστε μας ότι είναι έτσι, αλλά δεχθείτε και πως η δική σας συμπεριφορά μπορεί να μη ταιριάζει στο δικό μας χαρακτήρα, γι’ αυτό και βρίσκουμε συνεχώς άλλους τρόπους να κινούμε τα νήματα στα «θέματά» μας.
Μη μας συγκρίνετε συνεχώς με τις κόρες και τους γιους άλλων ανθρώπων. Δεν πράττουμε όπως θα θέλατε, αλλά δικό σας DNA είμαστε, δική σας φτιαξιά! Δηλαδή αν είχατε εκείνα τα παιδιά, θα είχαν τελειώσει τα βάσανά σας;
Δε λέω! Δεν είμαστε τα καλύτερα παιδιά που θα μπορούσατε να έχετε, αλλά κι εσείς ίσως να μην είστε οι καλύτεροι γονείς που πέρασαν ποτέ από τον πλανήτη. Κι ακριβώς έτσι σας αγαπάμε! Να προσπαθείτε, με τις αδυναμίες σας, τα λάθη σας κι ό,τι κάθε φορά επιλέξατε. Αυτά λατρεμένες μας μανούλες σας έφεραν εδώ κι αυτά ίσως φέρουν κι εμάς μια μέρα σ’ ένα σπίτι να γράφουμε σ’ ένα site ανώνυμα τις ανησυχίες μας για το αν τελικά υπήρξαμε καλοί γονείς και για τα δικά μας παιδιά.
Κάθε μάνα πάνω στον πλανήτη αυτόν ζητά την αποδοχή από τα παιδιά της. Είναι το μόνο κοινό που την ενδιαφέρει να κατακτήσει πρώτο, σε αυτή τη δύσκολη παράσταση της ζωής της. Το ίδιο και τα παιδιά. Αν δεν τους αποδεχθεί ο άνθρωπος που τους γέννησε, έτσι ακριβώς όπως είναι, πώς θα αποδεχθούν οι ίδιοι τον εαυτό τους; Η φωνή που θα ακούν πάντα μέσα τους να τους σιγοψιθυρίζει όσα χρόνια κι αν περάσουν θα’ ναι η φωνή της μάνας .Φρόντισε λοιπόν να μην τους επαναλαμβάνει συνεχώς «Λάθος το έκανες κι αυτό!»
Λάθος, αλλά «είχε μάνα μου ουσία, μη σε πιάνει απελπισία» που λέει κι ο Μπαλάφας!
Επιμέλεια Κειμένου: Πωλίνα Πανέρη
Συντάκτης: Μαριάμ Πολυγένη
