Πείτε μας κάτι πιο πειστικό απ' το «δε θέλω να σε πληγώσω»

Σ’ αρέσει ο πόνος; «Όχι!» θα πεις, ακόμη κι αν είσαι drama king ή drama queen. Κανείς δε δηλώνει έτσι απροκάλυπτα πως του αρέσει ο πόνος, ακόμη κι αν αυτό συμβαίνει. «Γιατί ενώ μπορώ να έχω τη χαρά, να διαλέξω τον πόνο;» θα σκεφθείς. «Γιατί αν δεν περάσεις απ’ τον πόνο, ίσως αυτή η χαρά που περιμένεις, να μην έρθει γρήγορα» θα σου απαντήσω κι άντε εσύ τώρα να με καταλάβεις.

Μιλώ για όλες εκείνες τις στιγμές που ευχηθήκαμε να έχουμε ζήσει κι ας μας προειδοποιούσε ο εαυτός μας ή οι άλλοι πως θα πονέσουμε. Για εκείνες τις στιγμές που αυτό που νιώθαμε νικούσε τα πάντα στο διάβα του και θαρρείς πως μας ψιθύριζε στο αυτί «Ζήσ’ το! Θα πονέσεις περισσότερο αν δε συμβεί» και ξέραμε πως είχε δίκιο.

Γι’ αυτό και μισούμε διπλά τη φράση «δε θέλω να σε πληγώσω» όταν ξεστομίζεται μπροστά μας. Γιατί αρκεί η φράση από μόνη της ν’ ακυρώσει κάθε μας συναίσθημα για τον απέναντι. Γιατί δεν είμαστε πια 15 και ξέρουμε πως χίλια δυο άλλα πράγματα συμβαίνουν, αλλά το ότι δε θες να μας πληγώσεις δεν είναι ένα από αυτά. Και ξέρεις γιατί; Γιατί μόνο εμείς έχουμε δικαίωμα στο να επιλέξουμε τι θ’ αντέξουμε, τι θα ζήσουμε, τι και ποιος θα μας πληγώσει.

Εσύ έχεις σίγουρα δικαίωμα να μη μας δώσεις την ευκαιρία, αλλά φρόντισε να μας ξεστομίσεις τον πραγματικό λόγο κι αυτός δεν είναι ότι μας αγαπάς τόσο, ώστε δε θες να τρέξει δάκρυ στο μάγουλό μας. Δεν είναι ότι μας εκτίμησες τόσο ώστε δεν αξίζουμε να περάσουμε μια ιστορία μαζί σου, γιατί θα καταλήξουμε αντικριστά μουτρωμένοι σε καναπέδες, λέγοντας άλλες τόσες σκληρές φράσεις που θα πληγώνουν.

Αυτός ο θαυμασμός στην ακεραιότητα του χαρακτήρα μας πρέπει να πάψει να εκδηλώνεται με φράσεις σαν κι αυτή, γιατί αν πραγματικά μας εκτιμούσες δε θα έμπλεκες μαζί μας. Δε θ’ άφηνες παραθυράκια για ελπίδες κι αν έτυχε κι άνοιξε κανένα από μόνο του ή δια της βίας απ’ τα δικά μας χέρια, θα έκανες τα πάντα για να το κλείσεις.

Έχεις δει πόσο βιαστικά κλείνουν οι άνθρωποι την πόρτα σε όποιον κι ό,τι δε θέλουν να περάσει στον χώρο τους;  Έτσι κλείνονται οι πόρτες κι όχι με το «Σας παρακαλώ, κάνετε ένα βήμα πίσω γιατί φυσάει πολύ απ’ το σπασμένο μου το τζάμι και θ’ αρπάξετε ένα κρύωμα που θα σας ταλαιπωρεί για χρόνια». Οι πόρτες κλείνουν με το «Όπα! Μπερδεύεσαι. Δεν είσαι ο άνθρωπος που θέλω ν’ ανακαλύψω αν μου φέρνεις χαρά ή πόνο», με το «Σ’ ευχαριστώ για τα αισθήματα, γοητευμένος, αλλά κάπου αλλού είμαι κολλημένος» ή με κάτι σαν το «Εύκολο μαζί να κοιμηθούμε, δύσκολο μαζί να ξυπνήσουμε».

Αν τώρα έχει γίνει κανένα θαύμα και σε παρεξηγήσαμε κι όντως εννοείς πως έχεις αισθήματα για εμάς τα οποία φοβάσαι πως δε θ’ ανταποκριθούν στις δικές μας προσδοκίες και θα καταλήξουμε πληγωμένοι, συγχώρεσέ μας, αλλά εσύ μας τρομοκρατείς πιο πολύ κι απ’ τους πρώτους, που μας σερβίρουν την απόρριψη με τακτ. Έτσι τουλάχιστον νομίζουν!

Προφανώς και τα αισθήματά σου είναι μικρά σε ένταση, γι’ αυτό κι όλες αυτές οι σκέψεις για τη δική μας ψυχική ηρεμία. Εμάς, μας ρώτησες εμάς αν θέλουμε να πληγωθούμε; Κι εν τέλει, ο Ύψιστος γιατί προτίμησε εσένα να σε πληροφορεί με το ποιο θα είναι το τέλος κάθε σχέσης σου κι όχι εμάς; Πώς ξέρεις ότι θα καταλήξουμε στα κλάματα κι όχι στα μέλια; Είναι η επιθυμία σου ή ο φόβος σου; Φοβάσαι μήπως ζήσεις ακόμη μια απογοήτευση ή μήπως η εξάρτησή μας από εσένα χαθεί; Πολλές οι ερωτήσεις γι’ αυτό θα σου δώσουμε λίγο χρόνο για σκέψη…

Να σκεφθείς καλά ποια φράση είναι εκείνη που πρέπει να μας πεις όταν μας συναντήσεις ξανά, αλλά σε παρακαλώ όχι το «δε θέλω να σε πληγώσω». Ούτε εγώ θέλω να σε πληγώσω, αλλά θα το κάνω! Βρήκες τη φράση που δε σε δεσμεύει για πολλά και δεν αποδεσμεύει κι εμάς από εσένα, αφού παραμυθιαζόμαστε με το ότι μας νοιάζεσαι που δε μας θες πληγωμένους κι από δίπλα σου δε φύγαμε οριστικά. Ίσως πριν απ’ την καλύτερη ζωή που μας αξίζει και που μας στέλνεις συνεχώς να ζήσουμε, να μας αξίζει πρώτα ένα δυνατό μούντζωμα στον καθρέπτη.

Κρίμα που δεν τον αγαπάς τον πόνο γιατί ήμασταν διατεθειμένοι μαζί σου να περάσουμε πολλά, ακόμη κι αυτόν. Και μη βιαστείς να πεις πως κι οι δυο γλυτώσαμε, γιατί είναι διαφορετικά να πονάς από βεβαιότητες κι εντελώς διαφορετικά να πονάς από αμφιβολίες. Στην πρώτη περίπτωση γιατρειά απ’ τον πόνο βρίσκεις, στη δεύτερη όχι…