Πονάει όταν συνειδητοποιείς πως δε θα γυρίσει

Ξέρεις πού αφιερώνουμε τον περισσότερο χρόνο σ’ έναν χωρισμό; Ούτε στα μεθύσια, ούτε στα κλάματα, ούτε στις αναμνήσεις των παλιών καλών στιγμών. Στα σενάρια! Στα σενάρια που το μυαλό μας φτιάχνει ξανά και ξανά. Και μόλις τελειώσει το ένα, ξεκινά το άλλο.

Όλα τα πιθανά σενάρια του τι θα μπορούσε να συμβεί και δε συνέβη. Τι ήταν αυτό που δεν είπες και δεν κατάφερες να φέρεις πίσω τον άνθρωπο αυτόν και ποιο ήταν εκείνο που δεν άκουσες και δεν κατάφερε να κάνει εκείνος εσένα να μείνεις.

Ήρθε ο χωρισμός και μαζί του ήρθαν κι οι σκέψεις. Οι σκέψεις πως τίποτα δεν τέλειωσε, πως θα σωθούν τα πάντα με μία κίνηση στο παρά πέντε και πως οι εντάσεις κι οι παρεξηγήσεις, νοστιμίζουν τον έρωτα, όπως ακούς απ’ όλους χρόνια τώρα. Είναι όμως έτσι;

Είναι ένας χωρισμός η καλύτερη χρονική στιγμή για να διαπιστώσεις πόσο δυνατά είναι  τα αισθήματα δυο ανθρώπων, αφού δε θα τον θεωρήσουν καν εμπόδιο ανάμεσά τους και σύντομα θα βρουν τον τρόπο να «ξαναδουλέψει» η σχέση τους ή είναι εκείνη η στιγμή που όλοι εύχονται να μη ζήσουν, γιατί μαζί της φέρνει μία από τις πιο σκληρές αλήθειες; Ποια;

Την πιο σκληρή συνειδητοποίηση που έχουμε ν’ αντιμετωπίσουμε. Το τέλος! Το τέλος μιας σχέσης που την πιστέψαμε, που πάνω της επενδύσαμε συναισθηματικά και που τώρα πρέπει να δεχθούμε πως ό,τι κι αν κάνουμε, δε θα την έχουμε ποτέ ξανά.

Ίσως ανήκεις σε αυτούς που ελπίζουν ακόμη και δε θες να διαβάσεις αυτό που δε θες να συνειδητοποιήσεις. Ίσως να θέλεις να συνεχίσεις στο να εθελοτυφλείς και να πλάθεις σενάρια με ευτυχισμένο τέλος κι ίσως να σε καταλαβαίνω κι εγώ περισσότερο απ’ όσο νομίζεις. Με τα «ίσως» όμως, καταστράφηκαν πολλές περισσότερες ζωές απ’ ό,τι με τα «όχι».

Εγώ λοιπόν, όχι, δε θα περιμένω. Δε θα συνεχίσω να κοιτάω το κινητό μου κάθε λεπτό και στον ήχο του messenger δε θα  μου κόβεται πια η αναπνοή. Όχι, δε θα κάνω πρόβα ξανά την τέλεια ατάκα που θα ξεστομίσω όταν εκείνος με πάρει τηλέφωνο. Θα μαζέψω τα κομμάτια μου και θα συνειδητοποιήσω απλά πως το τηλέφωνο αυτό δε θα έρθει ποτέ, όπως δεν ήρθε μέχρι σήμερα να με βρει ούτε ο ίδιος.

Καλύτερα να πονέσω κι ας τελειώσει παρά ο πόνος μου να μην τελειώνει ποτέ. Μείνε αν θες εσύ να περιμένεις. Αφιέρωσε  στον άνθρωπο αυτόν που σ’ έχει στο περίμενε για μέρες, μήνες, μη σου πω και χρόνια κι άλλο χρόνο κι άλλα σενάρια κι άλλα κομμάτια απ’ την ψυχούλα σου. Να θυμάσαι μόνο πως το ίδιο αποτέλεσμα θα έχουμε στο τέλος. Μηδέν αποτέλεσμα!

Δε θα γυρίσει! Δε θα τηλεφωνήσει!  Ό, τι έζησες μαζί του, ήταν ως εδώ. Ως εδώ ένιωσε, ως εδώ πρόσφερε, ως εδώ έφτασε. Το «παρακάτω» θα το βαδίσει με άλλη παρέα, όχι μαζί σου. Κι αν μια μέρα γυρίσει για να το ζήσει μαζί σου, θα ‘ναι γιατί θα έχει φάει τα μούτρα του, γιατί κατάλαβε πως έπρεπε να είχε πάρει εκείνο το τηλέφωνο, να είχε χτυπήσει την πόρτα σου, να μη σ’ είχε αφήσει να φύγεις ποτέ.

Ίσως όμως εσύ μέχρι τότε, να έχεις συναντήσει εκείνον τον άνθρωπο, που θα σου έχει δείξει πώς είναι να μη συναντάς εμπόδια στον έρωτα, να ταπεινώνεσαι καμιά φορά για εκείνους που σε νοιάζονται και να ζητάς συγγνώμη, αν την οφείλεις.  Πώς να μη καταδικάζεις ανθρώπους για λάθη μικρά ή μεγάλα και πώς είναι να σε δένουν μαζί του νήματα μεγάλης αντοχής. Από εκείνα, που αντέχουν να συγκρατούν εγωισμούς, νεύρα, ιδιοτροπίες, ακόμη και  «βαριές κουβέντες» που ειπώθηκαν.

Ίσως και να σε βρει, ακόμη να ελπίζεις.  Να μη βρήκες το κουράγιο να κάνεις ούτε ένα βήμα μπροστά. Να την ανοίξεις τελικά την πόρτα (ναι, εκείνη που έκλεισες πίσω σου φωνάζοντας «ποτέ ξανά» όταν αποφάσισες πως τζάμπα περιμένεις) ή ν’ απαντήσεις στο αργοπορημένο τηλεφώνημα. Μην πεις, όμως, πως δε σε προειδοποίησα.

Ήρθε, αλλά ήρθε για να μείνει ή γιατί πήραν σάρκα και οστά τα δικά του χειρότερα σενάρια; Γιατί βγήκαν αληθινά και βίωσε εκείνος τώρα την απόρριψη, την αδιαφορία και την άχαρη αναμονή. Γιατί τον δίκασαν όσοι αγάπησε κι οι ενοχές του εμφανίστηκαν. Εμφανίστηκαν και κρατούσαν μια φωτογραφία σου.

Εσύ όμως; Εσύ ακόμη εδώ! Να μην έχεις εξετάσει κανένα σενάριο ευτυχίας μακριά του. Να μην έχεις γείρει σε άλλη αγκαλιά. Να συνεχίζεις να πιστεύεις στα αληθινά αισθήματα και τις καλές προθέσεις. Μας κλαίω! Που δυσκολευόμαστε να πιστέψουμε το τέλος που ήρθε, αλλά πιστεύουμε με αφέλεια για χρόνια σ’ αυτό το «Θα γυρίσει».  Δεχόμαστε το όνειρο κι όχι την πραγματικότητα.  Αυτό που επιθυμούμε κι όχι αυτό που συμβαίνει. Κι αυτό που συμβαίνει, τώρα που μου θύμωσες, το βλέπεις καθαρά ε;

Μήπως τελικά το «να φύγεις και να μην ξαναγυρίσεις» να το φωνάξεις με όλη σου τη δύναμη στον εαυτό σου;