Φαντάσου τη ζωή σου σαν ένα σπίτι με πολλά δωμάτια. Οι χαρούμενες περίοδοί της είναι όλα τα φωτεινά δωμάτια του σπιτιού. Δωμάτια υπέροχα διακοσμημένα, με ακριβά έργα τέχνης στους τοίχους, εκλεκτά μπιμπελό κι ήλιο. Άφθονο ήλιο, να χτυπά ανελέητα με τις ακτίνες του κάθε σημείο του δωματίου.
Σκέψου όμως κι όλες εκείνες τις περιόδους που ένιωσες πληγωμένος, προδομένος, απογοητευμένος. Που είχες τόσο μεγάλη ανάγκη από στήριξη και καλή παρέα κι όμως ήσουν πιο μόνος από ποτέ. Όλες εκείνες τις φορές που εισέπραξες απόρριψη απ’ τους ανθρώπους ή απ’ τη ζωή την ίδια. Αυτές τις στιγμές που θέλησες να χαθείς απ’ όλους κι απ’ όλα και να κλειστείς στον εαυτό σου αφού κανείς δεν πίστευες πως θα μπορούσε να σε παρηγορήσει.
Αυτές τις στιγμές, λοιπόν, σκέψου τις σαν ένα σκοτεινό δωμάτιο. Ολοσκότεινο κι άδειο. Χωρίς παράθυρα ή κι αν υπάρχει κάποιο, τα παντζούρια σ’ αυτό είναι σίγουρα μονίμως κατεβασμένα. Γιατί αυτό συμβαίνει με την ψυχή. Σ’ ένα τέτοιο σκοτεινό δωμάτιο, σαν αυτά της απομόνωσης των φυλακών, πάει και κλείνεται, όταν ο πόνος τη συναντά. Και το να βγεις από εκεί, δεν είναι εύκολο!
Ελπίζεις πως όλοι όσοι πέρασαν όμορφα μαζί σου εκείνες τις αξέχαστες μέρες που ήσασταν κλεισμένοι στα φωτεινά δωμάτια, θ’ αναρωτηθούν πού χάθηκες, θα σε αναζητήσουν, θα ψάξουν να σε βρουν, θα σε βοηθήσουν να ξορκίσεις τα σκοτάδια σου κι όλα θ’ αρχίσουν πάλι να φωτίζονται από γέλια, χαρά και πλάκες. Αλλά, το σκοτάδι στο δωμάτιο, γίνεται όλο και πιο πυκνό.
Συνεχίζεις τη ζωή σου στη σκοτεινή πλευρά του σπιτιού, αν και ξέρεις καλά πως δε σου αξίζει να βρίσκεσαι εκεί, γιατί παλεύεις καθημερινά για το αντίθετο. Γονάτισες απ’ τις δυσκολίες και τα προβλήματα της ζωής, βρέθηκες μόνος σου να παλεύεις με τα σκοτάδια της ψυχής σου και τώρα βλέπεις καθαρά ποιοι είναι πραγματικά δίπλα σου και ποιοι όχι. Και «σου βγαίνουν πάντα λίγοι» στο μέτρημα, έτσι δεν είναι;
Τώρα που οι πλανεύτρες «Σειρήνες» και το τραγούδι τους πάψανε να ηχούν στ’ αυτιά σου, σαν κάτι ν’ ακούς έξω απ’ το δωμάτιο. Ναι! Κάποιος σε φωνάζει! Δεν απαντάς μα αυτός επιμένει. Θα μπει ό,τι κι αν γίνει σου φωνάζει κι εσύ του λες «Φύγε!» ενώ ξέρεις καλά πως μέσα σου παρακαλάς για να μην πάρει ποτέ στα σοβαρά σου αυτή την κουβέντα.
Έχεις ανάγκη να πιστέψεις ξανά στους ανθρώπους. Να δεις πως τελικά κάποιοι νοιάζονται. Κι η βαριά πόρτα του σκοτεινού δωματίου, ανοίγει. Ανοίγει, γιατί δεν την είχες κλειδώσει ποτέ. Ήταν πάντα ανοιχτή!
Κάποιοι σε ψάχνουν και σχεδόν πάντα, αυτοί που σε ψάχνουν είναι εκείνοι που δεν περίμενες ποτέ πως θα το κάνουν. Αυτοί που φέρνουν φως στα σκοτάδια σου και δε φοβούνται να σ’ ακολουθήσουν στο σκοτεινό δωμάτιο και να καταβάλλουν κάθε προσπάθεια για να βγεις από αυτό.
Είναι φωτεινοί άνθρωποι που κουβαλούν το φως μέσα τους και δεν έχουν ανάγκη κανένα λαμπερό δωμάτιο της ζωής, αφού μπορούν να φωτίσουν με την παρουσία τους και τον πιο άχαρο χώρο. Κι αυτό είναι κάτι που έχεις διαπιστώσει από πρώτο χέρι.
Τώρα ξέρεις πώς να τους αναγνωρίσεις. Είναι εκείνοι που συναντάς στα σκοτάδια σου και δε σε λυπούνται γι’ αυτά. Σε συμπονούν. Κάνουν όμορφα πράγματα για σένα και περιμένουν όσο χρειαστεί για να συνέλθεις. Ίσως έχουν βρεθεί κι εκείνοι στην ίδια θέση κάποτε και ξέρουν πως κάποιες φορές βοηθάς περισσότερο με το να είσαι απλά πλάι σε κάποιον παρά με το να του υποδεικνύεις τρόπους για να ξεπεράσει τον πόνο του.
Μπορεί να τους έχεις συναντήσει στα πιο άκυρα μέρη, αλλά ευτυχώς την πιο κατάλληλη στιγμή. Ακριβώς τη στιγμή που τους χρειαζόσουν! Για να σου δείξουν πως πιστεύουν σε σένα κι εσύ με τη σειρά σου ν’ αρχίσεις να πιστεύεις στους ανθρώπους ξανά. Σε κοιτούν κάθε φορά με βλέμμα καθαρό κι έντονο που φωνάζει «Σε καταλαβαίνω» κι επιτέλους τώρα καταλαβαίνεις κι εσύ. Καταλαβαίνεις τι είναι τελικά το σκοτάδι ε; Απουσία φωτός!
Κι αρκεί μια μικρή χαραμάδα φως για να φωτιστεί και να φαίνεται καθαρά κάθε αντικείμενο στο σκοτεινό δωμάτιο της ψυχής σου. Κάθε αντικείμενο που πρέπει από αυτό το δωμάτιο να πετάξεις για να πάρουν τη θέση του τα πραγματικά σπάνια έργα τέχνης σ’ αυτή τη ζωή. Οι καρδιές των φωτεινών ανθρώπων. Αυτές που φέρνουν τον ήλιο σε κάθε χώρο και σκοτάδι πλάι τους, δεν υπάρχει!
Επιμέλεια Κειμένου Μαριάμ Πολυγένη: Πωλίνα Πανέρη
Συντάκτης: Μαριάμ Πολυγένη
