Στο παιχνίδι «Όποιος νιώσει πρώτος χάνει» χάσε!

Τα παιχνίδια της ζωής είναι αμέτρητα, μα τον τελευταίο καιρό όλο και πιο πολύ κερδίζει οπαδούς και μάλιστα φανατικούς ένα μόνο: «όποιος νιώσει πρώτος χάνει».

Οι παίκτες του παιχνιδιού, πάντα δύο. Δύο άνθρωποι που η ίδια η ζωή τους επέλεξε να συναντηθούν για να ξεκινήσει το παιχνίδι κι εκείνη κάθεται παρατηρώντας (από ψηλά φαντάζομαι) κι αναφωνώντας «all in» συχνά, μαντεύοντας τον νικητή, κάθε φορά που ο άλλος παίκτης πλησιάζει στο να «χάσει». Γιατί κάποιος θα χάσει στο τέλος, είναι σίγουρο. Και χαμένος είναι πάντα αυτός που θα νιώσει κάτι δυνατό, πρώτος!

Μη νομίσεις. Εξ’ αρχής κι οι δύο ξέρουν ότι κάποιος θα βγει χαμένος, αλλά για κάποιο ανεξήγητο λόγο, μπαίνουν σε αυτό το παιχνίδι και μάλιστα γεμάτοι όρεξη. Κάνουν τα πάντα να προσέξει ο ένας τον άλλον κι όταν αυτό συμβεί, κάνουν τα πάντα για να μη δεθούν ή νιώσουν περισσότερα απ’ όσα επιτρέπονται.

Πόσα επιτρέπονται; Όσα μπορούν να κλειστούν μέσα σ’ εκείνον τον  στίχο «Σε στιλ δε βαριέσαι, ερωτικό-φιλικό». Ίσα να μη βαριόμαστε δηλαδή. Να υπάρχει μια αλληλεπίδραση. Τίποτα παραπάνω. Τίποτα που δε θα χρειαστεί να πληρώσεις ακριβά αύριο.

Οι συναντήσεις λίγες για να μην «παραγνωριζόμαστε»,  τα μηνύματα αμέτρητα αλλά ποτέ συνοδευόμενα από μεγάλες συναισθηματικές δηλώσεις. Δε θα πρέπει να είναι διεισδυτικά κι αποκαλυπτικά, εκτός κι αν η διείσδυση κι οι αποκαλύψεις αφορούν το σεξ. Εκεί όλα επιτρέπονται! Σε όσα περισσότερα συμμετέχει το κορμί, χωρίς να κουβαλάει μαζί του την καρδιά, τόσο καλύτερα. Αν το καταφέρεις, είσαι κοντά στη νίκη.

Αν όμως ανήκεις σ’ εκείνους που για να παραχωρήσουν το κορμί τους, απαιτούν να έχει νιώσει πρώτα κάτι η καρδούλα τους, έπρεπε να το σκεφθείς διπλά, που μου ‘θελες έρωτες το 2017. Δεν έχω εύκαιρο κι εκείνο το buzzer με τον ήχο του Ζονκ, να το πατήσω, ν’ απογοητευθείς, να στεναχωρηθείς και να φύγεις.  Θα μ’ ευχαριστείς μια μέρα, γιατί αν σ’ αφήσω κι άλλο στο παιχνίδι αυτό, στο «παραλίγο έρωτας» που παίζεται συχνά σε παγκάκια, κρεβάτια κι υπολογιστές,  ο πόνος σου θα ‘ναι μεγαλύτερος.

Αντέχεις να νιώθεις πως δεν κατέκτησες μια καρδιά; Πως τα φιλιά σου και τ’ αγγίγματά σου δε θα τα συνοδεύει η ηδονή και μετά που θα έχεις απομακρυνθεί απ’ το δωμάτιο; Αντέχεις να μοιράζεσαι εκείνον που ερωτεύτηκες; Να λες «δεν πειράζει» κάθε φορά που δε θα μπορείς να τον δεις και να το εννοείς; Αν ναι, είσαι ο ιδανικός παίκτης για το παιχνίδι αυτό. Αν όχι, μόλις έχασες!

Έχασες χρόνο, έχασες τη δυνατότητα να βαπτίσεις έρωτα την επιλογή σου και να είναι πράγματι έτσι, έχασες κάτι απ’ την ψυχούλα σου και το πιο σημαντικό, έναν άνθρωπο απ’ τη ζωή σου. Έναν άνθρωπο που μπορεί σ’ έναν άλλον τομέα της ζωής σου να ενεργούσε ευεργετικά. Σαν φίλος θα σ’ είχε προλάβει κιόλας και στο άτιμο αυτό παιχνίδι που είναι της μόδας,  δε θα έριχνες ποτέ τη ζαριά σου.

Στο παιχνίδι «όποιος νιώσει πρώτος χάνει»  διαπρέπουν παίκτες που πραγματικά έχουν πληγωθεί τόσο πολύ, ώστε έφτασαν στο σημείο να ξεριζώσουν από μέσα τους την ικανότητα να νιώσουν οτιδήποτε για κάποιον άλλον, εκείνοι που έχουν τον φόβο πως οι άλλοι δεν είναι αντάξιοι εκείνου που επιθυμούν κι υπάρχουν κι εκείνοι που καταφέρνουν να νικούν, χωρίς να το γνωρίζουν γιατί το υποσυνείδητό τους, τους οδηγεί στη νίκη. Πώς; Με το να μην τους μαρτυρά την αλήθεια.

Δηλώνω, εγώ ας πούμε, όπου σταθώ κι όπου βρεθώ πως θέλω να ζήσω έναν μεγάλο έρωτα και να μπω σε μια σχέση, αλλά σχεδόν 7 στις 10 φορές, επιλέγω να ερωτευτώ συναισθηματικά μη διαθέσιμους άνδρες. Δε φωνάζει αυτό κάτι υποσυνείδητα για τα «θέλω» μου; Μήπως εκτός από ψυχολόγο που θα ‘ναι η πρώτη μου σκέψη, χρειάζομαι ν’ αποδεχθώ τελικά πως η ελευθερία είναι κάτι που το είναι μου θέλει; Μήπως νικάω συχνά στο παιχνίδι του «παραλίγο έρωτας» γιατί το παραλίγο είναι αυτό που θέλω να ζήσω;

Και κάπου εδώ, θα μου πεις «Δεν είναι όλοι οι έρωτες έτσι» και θα συμφωνήσω. Αλλά για ν’ αρχίζουμε να ξεκαθαρίζουμε σιγά-σιγά τους αληθινούς απ’ τους γιαλαντζί, απ’ τους «παραλίγο»,  ξεκίνα σε παρακαλώ ν’ αφήνεις ελεύθερο τον εαυτό σου.

Στείλε όσα μηνύματα θέλεις σε αυτόν που σ’ ενδιαφέρει, άσε τα χέρια σου ελεύθερα να κάνουν όσες αγκαλιές θέλησαν και δεν τις έκαναν από φόβο μην τρομοκρατηθεί ο άλλος, πες όσα  «Σ’ αγαπώ» νιώσεις και πάψε να λες ότι σου φτάνει το λίγο που σου προσφέρουν κι είναι όλα καλά -γιατί δεν είναι ε;

Βγάλε την καρδιά σου απ’ την παύση που την έβαλες για ν’ αντιμετωπίσεις τους «δυνατούς παίκτες» του παιχνιδιού και σκασ’ τα όλα μπροστά τους. Χάσε! Χάσε σε αυτό το γαμωπαίχνιδο  μπας και κερδίσεις στο άλλο…

«Όποιος νιώσει και δεθεί πρώτος, διαθέτει μεγάλη μαγκιά» λέγεται  κι ακόμη κι αν το παιχνίδι μια μέρα πάψει να παίζεται από δυο, οι παίκτες του φεύγουν πάντα κερδισμένοι…

Κερδισμένοι κι αναντικατάστατοι…