Τα σπίτια των φίλων είναι τα καταφύγιά μας

Είμαι σίγουρη πως έχεις κι εσύ γλυκά καταφύγια που μοιάζουν με τα δικά μου. Εκείνους τους χώρους που μοιάζουν άψυχοι κοιτώντας τους δυο άλλα μάτια, αλλά καθόλου άψυχοι δεν είναι στα δικά σου. Εσύ και κάνα δυο άλλοι άνθρωποι γνωρίζουν πόσες κραυγές χαράς, αγωνίας ή και θλίψης, κλείνουν μέσα τους οι τοίχοι αυτών των σπιτιών. Των σπιτιών που υπάρχουν για όταν δε σε χωράει το δικό σου. Των σπιτιών που ανήκουν στους ανθρώπους που αναζητάς, στις δύσκολες, αλλά και τις χαρούμενες στιγμές σου. Στους φίλους!

Τα σπίτια των φίλων δε σου ανήκουν, αλλά τα νιώθεις κι αυτά δικά σου. Νιώθεις την ίδια οικειότητα κι ασφάλεια που θα σου πρόσφερε ο δικός σου χώρος κι αυτό γιατί μέσα τους έχεις ζήσει τόσα πολλά! Τα έχεις επισκεφθεί φορώντας τα καλά σου, αλλά έχεις φύγει από εκεί με δανεικές πιτζάμες ή και το αντίθετο. Έχεις πάει χαλαρά με τη φόρμα σου κι έχεις φύγει από εκεί Γιάννα Αγγελοπούλου-Δασκαλάκη, αφού η κολλητή αποφάσισε πως έχει όρεξη για έξοδο κι εσύ πρέπει ν’ ακολουθήσεις.

Άλλες πάλι φορές, τα καλύτερα πάρτι και τα δυνατότερα ξενύχτια, τα έχεις ζήσει ακριβώς εκεί. Μέσα σ’ αυτούς τους τοίχους. Έχεις πιει με τους κολλητούς και την τελευταία σταγόνα αλκοόλ που υπήρχε στο σπίτι, έχεις τραγουδήσει, έχεις χορέψει, έχεις εκμυστηρευτεί μεγάλες αλήθειες, έχεις τσαλακώσει την εικόνα σου με κάθε πιθανό τρόπο και πολύ το απόλαυσες. Ό,τι συνέβη στα σπίτια των φίλων, έμεινε εκεί.

Ίσως γι’ αυτό όταν πονάς ή χαίρεσαι, τρέχεις σε αυτά όσο πιο γρήγορα μπορείς.  Ν’ αφήσεις τον πόνο σου εκεί που έχεις περάσει τόσες όμορφες στιγμές. Να τον ξορκίσεις και να καταλήξεις ξανά σε γέλια και πειράγματα, αφού μόνο τα σπίτια των φίλων έχουν τη μαγική ιδιότητα να μετατρέπουν τον πόνο σε χαμόγελο και τη χαρά σε γλέντι. Πώς; Μπαίνοντας απλά μέσα σ’ αυτά…

Οι όμορφες αυτές κρυψώνες ανήκουν σε ανθρώπους που αγαπάμε και που κι αυτοί αγαπούν εμάς. Κι είναι αυτός ο ομορφότερος λόγος για τον οποίο τα σπίτια των φίλων θα ενεργούν πάντα θεραπευτικά στην ψυχούλα μας. Που χάρη σε αυτόν θα θέλουμε να τα επισκεπτόμαστε όλο και πιο συχνά. Και που σε αυτά θα ζούμε ό,τι η ζωή μας έστειλε, αλλά θα ‘χουμε πάντα παρέα. Την καλύτερη!

Θα κάθεται δίπλα μας στον καναπέ εκείνος που δε θα μας κρίνει για κάθε μας βλακεία κι αν αποφασίσει να το κάνει, το «στα ‘λεγα εγώ» θα συνοδεύεται από μια δυνατή αγκαλιά. Τόσο δυνατή που θα βάζει κάθε μας κομμάτι στη θέση του και θα ‘ναι σαν να μας ψιθυρίζει «καταλαβαίνω».  Θ’ ανοίγει την πόρτα του σπιτιού εκείνος που θα φροντίσει να μαζέψει και τους υπόλοιπους «συγκάτοικους» του καταφυγίου μας κι όλοι μαζί μετά από λίγη ώρα θα έχουμε ξεχάσει οτιδήποτε μας βασάνιζε.

Θα το έχει απομακρύνει εκείνη η φωτογραφία με το φόρεμα φτιαγμένο από ποπ-κορν που κοσμεί μια βιτρίνα ενός καταστήματος κι εσύ δεν πίστευες πως υπάρχει, αλλά μόλις στην έδειξαν. Θα το έχει απομακρύνει το σπαστικό γέλιο της παρέας για την αποτυχημένη ταινία που νοικιάσατε και με τίποτα δε θέλετε να σταματήσετε να βλέπετε για να δείτε «μέχρι πού μπορεί να το φθάσει ο μαλάκας ο σκηνοθέτης». Θα το έχει απομακρύνει η δύσκολη θέση που σ’ έφερε η ερώτηση του «Θάρρος ή αλήθεια» το σκάλωμα που έφαγες με τον τίτλο της ταινίας στην «Παντομίμα» αλλά κι οι ομηρικοί καβγάδες για το ποιος έφαγε την τελευταία πάστα απ’ το ψυγείο, χωρίς να ρωτήσει.

Τα σπίτια των φίλων, θα βρίσκονται πάντα εκεί. Έτοιμα να μας υποδεχθούν όπως ακριβώς είμαστε και να μας μάθουν να τα αποδεχόμαστε όπως ακριβώς είναι. Καθαρά, ακατάστατα, χρωματιστά, μουντά, μεγάλα, μικρά, με κρεβάτια ή και χωρίς. Με γεμάτα ψυγεία, με άδεια, με θέα την Ακρόπολη ή τον ακάλυπτο χώρο μιας πολυκατοικίας. Πάντα όμως με τοίχους κι ανθρώπους, έτοιμους να μας ακούσουν. Έτοιμους να μας κρύψουν απ’ οτιδήποτε μας απειλεί.

Γι’ αυτό το λόγο δεν κάναμε τα σπίτια των φίλων, καταφύγιά μας; Για να «μοιραστούμε ως το πρωί τα βάσανά μου. Πού αλλού μπορώ να εμπιστευτώ τη μοναξιά μου»;