Θες να σ' αγαπήσουν γι' αυτό που είσαι μα τους απορρίπτεις για τον ίδιο λόγο

Όλοι μας θέλουμε ν’ αγαπηθούμε όπως ακριβώς είμαστε. Κι όλοι νιώθουμε πως είμαστε τόσο ξεχωριστοί που αισθανόμαστε ότι μας αξίζει ο πιο τέλειος σύντροφος του κόσμου. Ναι, είμαστε! Αλλά το ίδιο ξεχωριστός είναι κι ο άλλος. Ο κάθε άνθρωπος απέναντί μας. Κι αυτό είναι κάτι που όλοι εμείς οι «ξεχωριστοί» δεν πρέπει να  το ξεχνάμε.

Παρατηρώ όλο και πιο συχνά, να πρωταγωνιστεί σε άρθρα, συζητήσεις, ακόμη και τελεσίδικες αποφάσεις σχέσεων,  η φράση «να μ’ αγαπήσουν όπως ακριβώς είμαι, με κάθε μου ψεγάδι. Το αξίζω!».  Πρόσεξέ τη λίγο αυτή τη φράση.  Θέλουμε και να μας αγαπήσουν και να δεχθούν κάθε μας ψεγάδι, αλλά το κυριότερο, είμαστε πεπεισμένοι πως μια τέτοια αγάπη μας αξίζει κιόλας.

Ονειρευόμαστε πως θα ‘ρθει στη ζωή μας ένας άνθρωπος πανέτοιμος να δεχθεί κάθε μας ελάττωμα κι εμείς δεν είμαστε έτοιμοι ν’ αποδεχθούμε κανενός τα ελαττώματα. Και μην πεις όχι! Πόσες φορές απέρριψες κάποιον που σ’ αγαπούσε γιατί δεν είχε όσα ήθελες; Γιατί δε φερότανε όπως εσύ επιθυμούσες; Δεν είχε όλα αυτά που προσδοκούσες να σου δώσει, αλλά είχε την καρδιά του, παραδομένη εξ’ αρχής  σε σένα. Κι αυτό δε σου έμοιαζε ν’ αρκεί!

Ήθελες πάντα περισσότερα… Κάτι στην εξωτερική του εμφάνιση σε χαλούσε, κάτι που σου είπε τον έκανε στα μάτια σου να μοιάζει αγενή κι άλλες πάλι φορές το πείσμα του άλλου να μην αλλάξει τίποτα για σένα, είναι που σ’ ενοχλεί περισσότερο απ’ όλα. Στους άλλους! Γιατί εσύ, τα είπαμε, δεν έχεις σκοπό ν’ αλλάξεις τίποτα. Θες ν’ αγαπηθείς όπως ακριβώς είσαι!

Πότε θα μάθεις κι εσύ κι εγώ, τι σημαίνει πραγματικά ν’ αγαπάς κάποιον; Γιατί μόνο αν τον αγαπάμε τον άλλον, δε βρίσκουμε ψεγάδια σ’ εκείνον. Ή τουλάχιστον δε μας ενοχλούν. Τ’ αποδεχόμαστε, γιατί συνθέτουν τον άνθρωπο που επιλέξαμε να έχουμε πλάι μας. Εκείνον που η ζωή μακριά του, η ζωή χωρίς τα «κουσούρια» του, θα μοιάζει ζωή χωρίς νόημα, ζωή ξενέρωτη. Ακόμη και το τέλειο να συναντούσαμε, αν δεν ήταν εκείνος, κουσούρι θα μας έμοιαζε κι αυτό.

Μήπως τελικά, το ότι δεν έχει έρθει ακόμη η αγάπη που προσδοκάς να ζήσεις, είναι γιατί απαιτείς ν’ αγαπηθείς χωρίς όρους, όπως ακριβώς είσαι, αλλά βάζεις όρους στους άλλους; Απαιτείς ν’ αλλάξουν στη συμπεριφορά τους ό,τι σε ξινίζει και στέκεται εμπόδιο στο δικό σου τρόπο σκέψης και θεωρείς πως ό,τι είναι συμβατό μ’ εσένα είναι το τέλειο.  Μήπως το τέλειο δεν έχει έρθει, γιατί δεν έμαθες ν’ αποδέχεσαι; Γιατί ασκώντας μονίμως κριτική κι ανακαλύπτοντας ψεγάδια κι αδυναμίες, δεν αφήνεις κανέναν έρωτα ν’ ανθίσει;

Ποιος έρωτας μπορεί ν’ ανθίσει ανάμεσα σε σκέψεις τύπου «αν ήταν λίγο αλλιώς θα ήμασταν μαζί» ή «για να τα πάμε καλά, κοίτα να το αλλάξεις αυτό»; Κανένας! Παύει να είναι έρωτας, απ’ τη στιγμή που δεν αποδέχεσαι τον άνθρωπο που ερωτεύτηκες. Αποδέχεσαι μόνο ό,τι κατανοείς κι αν κάτι δεν το κατανοείς, θέλεις να το αλλάξεις. Κρίμα! Το να το αποδεχθείς, είναι πιο εύκολο κι απαιτεί λιγότερη δουλειά.

Και κάπου εκεί χάνονται όλοι εκείνοι οι έρωτες που ήτανε έτοιμοι ν’ ανθίσουν και να δοκιμαστούν στο αν θα μπορούσαν ποτέ να γίνουν κάτι πιο βαθύ, κάτι πιο μεγάλο. Οι εγωιστικές μας συμπεριφορές κι απαιτήσεις, δεν τους το επέτρεψαν ποτέ. Βάπτισαν ψεγάδι ό,τι δεν ταίριαζε σ’ εκείνους , ζήτησαν να χάσει ο άλλος την ταυτότητά του, ν’ αλλάξει συνήθειες κι έκαναν τον ερωτικό ενθουσιασμό να χαθεί για πάντα.

Δε ζει στην ανταπόδοση η αγάπη. Δεν αλλάζεις πέντε πράγματα εσύ, για ν’ αλλάξει άλλα τόσα ο άλλος και να «ζήσετε εσείς καλά κι εμείς καλύτερα». Δεν είναι η τέλεια σχέση εκείνη που έχει απόλυτη ταύτιση, εκείνη που δεν έχει συγκρούσεις  και κάθε σας στιγμή είναι αγκαλιές σε παραλίες κι ηλιοβασιλέματα. Είναι εκείνη που έχει απ’ όλα. Και που όλες οι στιγμές της είναι απόλαυση, γιατί τις ζεις πλάι σ’ έναν άνθρωπο τόσο διαφορετικό από σένα, αλλά ταυτόχρονα και τόσο ίδιο μ’ εσένα. Γεμάτος με ελαττώματα κι εκείνος!

Ελαττώματα που αγνόησες, που αποδέχθηκες, που τελικά κατάφερες ν’ αγαπήσεις. Και γι’ αυτό, η αγάπη ήρθε. Και τώρα, στα μάτια σου μοιάζει τέλεια, έτσι δεν είναι;