Το δικό μου «σ’ αγαπώ» δε σημαίνει «σε χρειάζομαι»

Τα μπέρδευα κι εγώ παλιά αυτά τα δύο. Τα δύο διαφορετικά «σ’ αγαπώ» που υπάρχουν. Εκείνο που σημαίνει «σε χρειάζομαι» κι εκείνο που σημαίνει «δε χρειάζομαι τίποτα άλλο παρά μόνο να σ’ αγαπώ». Το πρώτο το συναντάς συχνά, το δεύτερο όλο και πιο σπάνια. Είσαι τυχερός. Μάλλον όχι, το αλλάζω! Είμαι τυχερή, είναι το σωστό, γιατί εγώ αγαπώ με το δεύτερο τρόπο.

Εμείς που αγαπάμε έτσι, συνήθως αισθανόμαστε περισσότερα απ’ όσα δείχνουμε ή λέμε. Την αγάπη μας δεν τη βροντοφωνάζουμε και πολλές φορές αποφεύγουμε να σου χαρίζουμε γενναιόδωρα τα «σ’ αγαπώ» μας. Γιατί να σου λέμε συνεχώς κάτι που γνωρίζεις ήδη; Αν σ’ αγαπώ με το δεύτερο τρόπο κι όχι με τον πρώτο, δεν μπορεί να μην το ξέρεις.

Η επικοινωνία δεν είναι μόνο λόγια. Είναι επαφή, είναι χημεία, είναι συναίσθημα. Και είσαι εσύ ο δέκτης όλων αυτών που νιώθω. Κι αν έχεις ωριμάσει συναισθηματικά, μπορείς να νιώσεις τ’ αμέτρητα «σ’ αγαπώ» που σου στέλνω καθημερινά. «Σ’ αγαπώ» που δεν περιμένουν ανταπόδοση κι ας την επιθυμούν τόσο, που δεν έχουν ανάγκη επιβεβαίωσης και που δεν εκλιπαρούν για προσοχή ή αποδείξεις για το ότι η άλλη πλευρά νιώθει κάτι παρόμοιο.

Γιατί η αγάπη πρέπει ν’ αποδεικνύεται αλήθεια; Δε μας αρκεί που απλά υπάρχει; Που στον κόσμο αυτόν τον άνιωθο, βρέθηκε κάποιος να μας κάνει να αισθανθούμε ακόμη πιο ζωντανοί, πιο δυνατοί και ταυτόχρονα τρωτοί κι ευάλωτοι; Τις έχει αυτές τις αντιθέσεις η αγάπη μου. Τη μια στιγμή θαρρείς πως βρίσκομαι στο ωραιότερο πάρτι του κόσμου και την άλλη ένα βήμα πριν την κατάθλιψη. Δε φταις εσύ κάπου. Είναι που σ’ αγαπώ τόσο, που η ευτυχία ή η δυστυχία που περνάς κάθε φορά, είναι τόσο σημαντική για μένα που ακροβατώ συνεχώς  ανάμεσά τους.

Δε σε χρειάζομαι. Έχω πάψει εδώ και καιρό να χρειάζομαι κάποιον. Όσο είμαι εγώ δυνατή, μπορώ να καταφέρω τα πάντα. Να υπάρχω, να υπάρχεις, να σ’ αγαπώ. Να σ’ αγαπώ όταν είμαι δίπλα σου, να σ’ αγαπώ όταν δεν είμαι,  όταν πρέπει ν’ απομακρυνθώ γιατί η παρουσία μου σου κάνει κακό ή όταν πρέπει να επιστρέψω ξανά επειδή το ζήτησες.

Η αγάπη μου δε θέλει συζητήσεις και ξεκαθαρίσματα. Αδιαφορεί για τις λέξεις. Ό,τι νιώθω δε θα ισχύσει μόλις το ονομάσω, μόλις το ακούσεις ή όταν το αποδεχθείς.  Υπάρχει μέσα μου και θα συνεχίσει να υπάρχει κι αυτό το ξέρεις ήδη, ας μη γελιόμαστε. Το ξέρεις, γιατί κανείς δεν αδιαφορεί για τις πράξεις. Σ’ αυτές κρύβονται τ’ αληθινά «σ’ αγαπώ».

Σ’ αγαπώ, γιατί σ’ αφήνω να με δεις ευάλωτη. Να σουλατσάρεις ανενόχλητος μέσα στα σκοτάδια μου και να με συμβουλεύεις πώς να βγω από εκεί. Σ’ αγαπώ περισσότερο όταν μου επιτρέπεις να κάνω το ίδιο. Σ’ αγαπώ όταν σωπαίνεις. Προσπαθώ σαν τρελή ν’ αποκωδικοποιήσω τη σιωπή σου και δεν πείθομαι ποτέ με το «όλα καλά» σου. Σ’ αγαπώ περισσότερο όταν μου παραδέχεσαι πως δεν είναι όλα καλά.

Σ’ αγαπώ όταν παραγγέλνω την αγαπημένη σου πίτσα, όταν αγοράζω τη γεύση σοκολάτας που αγαπάς, όταν ακούω τις μουσικές σου. Σ’ αγαπώ περισσότερο όταν ακούς εσύ τις δικές μου.  Σ’ αγαπώ κάθε φορά που γελάς, που με τρολάρεις, που μουτρώνεις, που δεν έχεις όρεξη ούτε να μου μιλήσεις . Σ’ αγαπώ περισσότερο όταν εμφανίζεσαι ξανά και οι συζητήσεις μας κρατάνε ώρες!

Σ’ αγαπώ όταν σου δίνω το χώρο, το χρόνο και την ελευθερία ν’ απολαύσεις τα πάντα, ξέροντας πως εγώ είμαι το τελευταίο πράγμα που θ’ απολάμβανες σήμερα.  Σ’ αγαπώ περισσότερο όμως τις στιγμές που δε βρίσκεις απόλαυση πουθενά αλλού, εκτός από εδώ. Σ’ αγαπώ  για όλα σου τα ελαττώματα, τις ανασφάλειες, τις γκρίνιες και τα πείσματα. Σ’ αγαπώ για ό,τι είσαι, αλλά σ’ αγαπώ περισσότερο που δέχεσαι ό,τι είμαι εγώ.

Όχι, δεν έχω καταφέρει ακόμη να περάσω στην ανιδιοτέλεια. Είναι και η δική μου η αγάπη ιδιοτελής. Έχει σκοπό. Ο σκοπός της είναι να συνεχίζει να υπάρχει. Να συνεχίζω να νιώθω κάτι τόσο έντονο, σε μια εποχή που οι συναντήσεις μας με τα δυνατά αισθήματα, γίνονται όλο και σπανιότερες.