Αγαπητό παρελθόν,
σου γράφω λίγα λόγια εκ μέρους όλων εκείνων που ασκείς τόσο μεγάλη επιρροή πάνω τους. Δεν πρόκειται να σε συναντήσουμε ποτέ για να στα ψάλλουμε από κοντά, αλλά τα παράπονά μας προς εσένα θα συνεχίσουν να υπάρχουν.
Το μέλλον δεν υπάρχει χωρίς εσένα λένε, αλλά ξεχνούν να μας αναφέρουν πως για να έρθει και να είναι έτσι όπως το θέλουμε, θα πρέπει να βρίσκουμε συνεχώς τρόπους να σε ξορκίζουμε.
Γιατί κρατάς τις σκέψεις μας, τους φόβους μας, την ύπαρξή μας.
Είσαι τόσο δυνατό που μας είναι δύσκολο να σου γυρίσουμε την πλάτη. Δε μας αφήνεις να επιλέγουμε και να δρούμε στη ζωή χωρίς να υπολογίζουμε κάθε χαστούκι ή κίνδυνο που μας έχεις δώσει και σου θυμώνουμε, γιατί θα θέλαμε μια επιλογή που να μη βασίζεται στο παλιό κι ας είναι για εμάς ένα χτύπημα ακόμη.
Μακάρι να υπήρχε ένας νόμος της φύσης, σαν εκείνον που ίσχυε στη Βιβλική ιστορία του Λωτ και της γυναίκας του, όπου να μπορούσαμε να βαδίζουμε μόνο μπροστά και κάθε φορά που θα στρέφαμε το βλέμμα μας πίσω σε σένα, να υπήρχε ο κίνδυνος της «στήλης άλατος».
Τι στο καλό μας πιάνει και κάθε φορά που βρίσκουμε λίγο ελεύθερο χρόνο, το μεγαλύτερο κομμάτι του το θυσιάζουμε σε σένα; «Δεν μπορεί!» σκεφτόμαστε, «κάπου εκεί στα παλιά, θα είναι καλά κρυμμένη η απάντηση», αφού ακόμη κι οι ψυχολόγοι, εκεί μας συνιστούν να ψάξουμε για τη λύση σε κάθε ψυχολογικό μας αδιέξοδο.
Και εσύ παραμένεις ισχυρό, σφηνωμένο καλά μες στο κεφάλι μας.
Πώς βρίσκουμε τώρα χαριτωμένα κάποια πράγματα που στο παρελθόν σιχαινόμασταν;
Πώς όταν βγαίνουμε από μια σχέση θυμόμαστε όλα εκείνα τα στραβά που μας οδήγησαν στον χωρισμό, ενώ τώρα, μετά από καιρό, μας βασανίζουν οι τύψεις για όλες τις ωραίες αναμνήσεις που αφήσαμε να χαθούν και δε μπορούν με τίποτα να επιστρέψουν;
Ένα τραγούδι που συνοδεύεται από όμορφες στιγμές που ζήσαμε μαζί του, γιατί έχει πάντα μεγαλύτερη ισχύ πάνω μας, από οποιοδήποτε τραγούδι ακούμε αυτή τη στιγμή;
Κι αυτό το «πάθημα που μας έγινε μάθημα» γιατί βρίσκει πάντα εφαρμογή πάνω μας και φοβόμαστε ότι μας έχει πονέσει στο παρελθόν; Ένα δάγκωμα από ένα σκυλί μας έκανε να τρέμουμε όλα τα σκυλιά που συναντάμε, ένας φίλος που μας «πούλησε» να μην εμπιστευόμαστε όλους τους ανθρώπους που μας πλησιάζουν και οι φοβίες τελειωμό δεν έχουν!
Έχεις και την καλή σου πλευρά, αλλά κι αυτή μας βασανίζει. Το ότι έχουμε περάσει αξέχαστες στιγμές και τώρα δεν υπάρχει τίποτα που να τις ανταγωνίζεται ή να τις αντικαθιστά μας θυμώνει κι άλλο. Αν δεν έχεις πάει ποτέ στη Χαβάη, δε σε νοιάζει και τόσο. Αν έχεις πάει όμως, έχεις λατρέψει κάθε της γωνιά και παρακαλούσες να μη φύγεις ποτέ από εκεί, πώς ν’ αντέξεις φέτος το ότι πρέπει να κάνεις διακοπές στα Μεσάγγαλα;
Είσαι εσύ τελικά τόσο δυνατό ή εμείς αδύναμοι;
Με το να σε αφήνουμε να μας τρομάζεις και ν’ ασχολούμαστε συνεχώς μαζί σου, το μόνο που καταφέρνουμε είναι να επιτρέπουμε σε αυτή την εμμονή να μεγαλώνει.
Γαντζωνόμαστε καλά πάνω σου κι ακολουθούμε την τακτική της μαϊμούς. Πρώτα πιάνουμε το νέο κλαδί με το χέρι μας και μετά αφήνουμε το παλιό και προχωράμε. Κι αν ο καιρός είναι κακός και το επόμενο κλαδί δε φαίνεται, τότε επιλέγουμε να μείνουμε γαντζωμένοι στην ασφάλεια. Αυτός μάλλον, είναι και ο λόγος που δε λέμε να ξεκολλήσουμε από σένα. Γιατί δε βλέπουμε κάτι όμορφο να έρχεται. Δε μας ικανοποιεί το παρόν κι έτσι μένουμε ν’ αναπολούμε εσένα συνεχώς.
Όμως, δεν είναι όλοι σαν εμάς.
Υπάρχουν κι εκείνοι, που καταφέρανε να σε βάλουν μέσα στην καρδιά τους, σε ημερολόγια, σε στίχους τραγουδιών, στα παλιά τους τα παπούτσια.
Κι ευτυχώς για σένα, αγαπημένο παρελθόν, μας συναντούν καμιά φορά και μας μαθαίνουν τον τρόπο να λειτουργούμε σωστά απέναντί σου.
Πώς;
Σαν τα σιδερένια παλιά αυτοκινητάκια, που για να πάρουν φόρα και ν’ αναπτύξουν μεγάλη ταχύτητα, κάνουν ελαφρώς προς τα πίσω αλλά πάντα με τη μούρη μπροστά. Μπροστά στο παρόν, γιατί το αύριο όσο και να θέλουμε ούτε εκείνο μπορούμε να νο συναντήσουμε.
Έπαψε πια να μας αφορά αυτό που δεν μπορούμε να ζήσουμε και θέλαμε να το ξέρεις.
Σε ευχαριστούμε που μας έμαθες τόσα πολλά αλλά κάνε στην άκρη.
Συντάκτης: Μαριάμ Πολυγένη
