Το «ζούμε τη στιγμή» στη σχέση δεν προσδίδει ουσιαστική απόλαυση

Άτιμο πράγμα οι λέξεις!

Είναι αυτές που κάνουν τα πάντα ν’ αρχίζουν να συμβαίνουν,  είναι  αυτές που μπορούν να τα κάνουν να σταματήσουν κι είναι πάλι αυτές,  που μπορούν να δημιουργούν μία φράση όπου να την αγαπάς και να τη μισείς ταυτόχρονα. Θα μπορούσες να μισήσεις μια φράση που κλείνει μέσα της και ζωή και στιγμές; Εγώ, ναι!

Κάθε φορά που ακούω τη φράση «Ζω τη στιγμή» και πίστεψέ με τα τελευταία χρόνια την ακούω όλο και πιο συχνά, θέλω να πάω και να φιμώσω τα χείλη που την ξεστομίζουν. Κυρίως αν τη χρησιμοποιούν ζώντας στιγμές αφιερωμένες στον έρωτα.  Όχι γιατί μαζί τους δε συμφωνώ, αλλά γιατί αν πράγματι έχουμε μόνο αυτή τη στιγμή να ζήσουμε και καμία άλλη, θα ήθελα να μην το ξέρω. Θα ήθελα ο έρωτάς μας να μοιάζει αιώνιος κι ας ξέρουμε κι οι δυο ότι ανά πάσα ώρα και στιγμή, μπορεί να τελειώσει.

Τι ακριβώς σημαίνει το «ζω τη στιγμή»;  Σ’ εσένα φαντάζει τόσο εύκολο να μου το εξηγήσεις κι εγώ ακόμη προσπαθώ να το αποκωδικοποιήσω  στο κεφάλι μου.  Μου δηλώνει κάποιος ότι μαζί μου ζει το παρόν, το τώρα, το σήμερα, ενώ εγώ; Πού ζω εγώ; Σε ποιο χρονικό σημείο μ’ άφησες  πίσω και γιατί; Γιατί δεν μπόρεσα ν’ ακολουθήσω τη νέα μόδα στις σχέσεις όπου με θέλει ν’ αφήνομαι παντού και πάντα;

Σπάνια μπορείς να νιώσεις ασφαλής σε μια σχέση που αντικατέστησε το «σήμερα είμαστε μαζί, αύριο δεν είμαστε» με το πιο εύηχο «Ζω τη στιγμή». Το πρώτο ήταν πιο ντόμπρο. Ήξερες πως αυτός που στο είπε δε σε υπολογίζει για φαβορί. Θα χαρεί να κερδίσεις, αλλά δε στο ‘χει! Το δεύτερο σε μπερδεύει. Είναι απ’ το φόβο μην τυχόν κι η ζωή διακόψει απρόσμενα την ευτυχία που ζεις ή γιατί σε βοηθά να τη διακόψεις εσύ όποτε θες, αφού μας το ξεκαθάρισες απ’ την αρχή, βρε αδερφέ;  Ως εδώ θα’ ναι τα όνειρα που μαζί θα κάνουμε!

Πώς να διαθέσουμε χρόνο και κομμάτια του εαυτού μας σε μια γνωριμία, όταν ο άλλος μας διαφημίζει εξαρχής την προσωρινότητα που  επιδιώκει; Όταν το μόνο πράγμα το οποίο πιστεύει είναι το εφήμερο; Κι αν όντως είναι έτσι, γιατί πρέπει να το υπενθυμίζεις συνεχώς;  Ζήσε τη στιγμή μαζί μας για όσο κρατήσει.  Μη ζητάς ν’ αφεθούμε, γιατί η ιδέα ότι μαζί σου ίσως δεν έχουμε μέλλον, δε μας ενθουσίασε και τόσο.

Ασφάλεια σε μια σχέση μπορείς να θεωρήσεις τον άνθρωπο που σου αφιερώνει το χρόνο του, που βρήκε εσένα την καλύτερη αφορμή για να επενδύσει συναισθηματικά, για όσο τον εμπνέεις. Αν στη συνέχεια αυτής της σχέσης, οι επιδερμικές ή ουσιαστικές αλλαγές του ενός, πάψουν ν’ αποτελούν έμπνευση για τον άλλον είναι ελεύθερος να φύγει και να ζήσει πολλές ακόμη στιγμές με άλλο ταίρι.

Είναι ύπουλη σου λέω φράση, γιατί ίσως ανήκεις σ’ εκείνους τους ανθρώπους που δεν τη λένε για να νιώθουμε πως «τρίζει» η θέση μας και να είμαστε σε διαρκή εγρήγορση από φόβο, μην τυχόν κι αύριο στη θέση μας υπάρξει κάποιος άλλος, αλλά γιατί θες και το αύριο μαζί να μας βρει, απλώς να το απολαμβάνουμε κι οι δυο, τόσο έντονα όπως το σήμερα. Σήμερα, που ζούμε τη στιγμή στο τέρμα, μέχρι το τέρμα! Γιατί μόνο έτσι αξίζει να ζεις τον έρωτα.

Ίσως ανήκεις σ’ εκείνους που πιστεύεις πως οι λέξεις «προοπτική» κι «ασφάλεια» δε θα έπρεπε να συνοδεύουν τις ερωτικές σχέσεις, γιατί ξέρεις καλά πως ο έρωτας θα ‘ναι πάντα ανασφαλής. Θα φοβάσαι πάντα να μη χάσεις τον άλλον. Να μην τον χάσεις για όσο εκείνος είναι αυτό που επιθυμείς. Γιατί κι αυτό, ίσως τελειώσει κάποτε με τη μορφή που το ξέραμε κι αλλάξει και γίνει αγάπη ή θάνατος.  Θάνατος  γι’ αυτή τη σχέση. Και θα ‘θελες να το ξέρω ε; Να ξέρω πως έχουμε κάθε φορά μόνο τη στιγμή αυτή, για να μην το αφήσουμε να συμβεί.

Ίσως  να είσαι από εκείνους  που θεωρούν πως η ασφάλεια της δικής μας σχέσης είναι αυτό το «αξίζει τον κόπο», που ξεστομίζουμε μέσα μας, από τη μέρα που ξεκινήσαμε να το ζήσουμε. Κι ίσως ν’ αξίζει ακόμη περισσότερο, αν μου δώσεις το χρόνο να σου δείξω ποια είμαι και τι είμαι διατεθειμένη να δώσω σ’ αυτήν τη γνωριμία.

Ίσως  ξεστόμισες  το «ζούμε τη στιγμή»  όχι για να προδικάσεις το τέλος, αλλά για να προσδιορίσεις τον τρόπο. Για σένα η φράση δε δηλώνει χρόνο και διάρκεια, αλλά ένταση και δύναμη.  Είναι ο χρόνος ένα δοχείο που πρέπει να γεμίζει με δυνατές στιγμές και τα μέτρια, τα χαλαρά και τα βολεμένα δεν το γεμίζουν. Κι όμως, είναι πολλοί εκείνοι που δεν περίμεναν να γίνει «η σπίθα πυρκαγιά» και ζεστάθηκαν με αναπτήρες.

Εκείνοι που εξαιτίας τους, παρεξήγησα τη δική σου πρόθεση. Εσύ, σκέφτηκες να μου υπενθυμίσεις πως η ιστορία μας, θα μπορούσε να κρατήσει από ένα λεπτό, μέχρι μια ζωή ολόκληρη ε;

Όπως κάθε έρωτας άλλωστε…