Τρέχουμε μανιωδώς, ψάχνουμε απεγνωσμένα, προσπαθούμε να βρούμε ή να δημιουργήσουμε τον τέλειο έρωτα, την ιδανική σχέση, την παντοτινή αγάπη. Νιώθουμε μισοί και ψάχνουμε το «άλλο μας μισό» για να ολοκληρώσει την ημιτελή ζωή μας. Κι αν ο έρωτας γεμίζει απλά τη ζωή μας πολλά ερωτηματικά, πολλά αναπάντητα ερωτήματα που μόνο εμείς οι ίδιοι μπορούμε να απαντήσουμε στον εαυτό μας και κανένας άλλος; Κι αν ο έρωτας μας αφήνει με πολλά μισά και όχι ολόκληρα; Κι αν υπάρχει κάτι ανώτερο, κάτι βαθύτερο, κάτι ειλικρινέστερο από τον έρωτα εκεί έξω; Κάτι που το βρίσκεις μόνο όταν είσαι ήδη ολόκληρος, όταν είσαι ο πραγματικός σου εαυτός και όχι ο μεταμφιεσμένος κι όταν το βρεις, απλά και απολύτως φυσικά τελειοποιείς τις ατέλειές σου; Γιατί, οι περισσότερες δισκογραφικές εταιρείες υμνούν τον έρωτα και κυρίως τον πόνο που σου προκαλεί ένας πληγωμένος έρωτας; Γιατί στην εποχή μας δε μιλάει κανείς για την απόλυτη, αυθόρμητη, αμόλυντη φιλία;
Ο αρχαίος φιλόσοφος Επίκουρος υποστήριζε πως αυτό που έχουμε πραγματικά ανάγκη είναι ένας πραγματικός φίλος και η φύση. Με άλλα λόγια τα 2 σημαντικά “Φ” της ζωή μας που είναι απολύτως Φυσικά και Αυθεντικά. Έλεγε επίσης, πως η φιλία είναι το αθάνατο αγαθό. Μήπως γιατί τα συναισθήματα που πηγάζουν από μια ειλικρινή και βαθιά φιλία μας κάνουν αθάνατους; Μας οδηγούν σε μια ουτοπική πραγματικότητα, μας παρασύρουν στη δίνη των πιο υψηλών αξιών και ιδανικών-της ανιδιοτέλειας, της ειλικρίνειας, της κατανόησης, του σεβασμού, της ισότιμης αντιμετώπισης- αυτονόητων αξιών που πλέον ανήκουν στα ζητούμενα του προβλήματος και όχι στα δεδομένα.
Σε μια ερωτική σχέση, καταλήγουμε σχεδόν συχνά -αν όχι απολύτως πάντοτε- να έχουμε προσδοκίες, οι οποίες αν δεν πραγματοποιηθούν, τότε ξεθωριάζουν, θαμπώνουν τον έρωτα και την εικόνα του άλλου στα μάτια μας. Ξενερώνουμε ο ένας με τον άλλον και τη θέση του πρωτύτερα εξιδανικευμένου έρωτα την παίρνει η συνήθεια, μια δύναμη απόλυτα ισχυρή και επίμονη, όπως ακριβώς ένας εθισμός, μια εξάρτηση. Όμως, σε μια διαφανή φιλία, οι προσδοκίες, τα ανταλλάγματα, οι ζυγαριές του ό,τι δίνεις παίρνεις, δεν έχουν θέση. Το φιλαράκι σου σε αποδέχεται όπως ακριβώς είσαι, με τα καλά και τα στραβά σου, με την εξυπνάδα και τη χαζομάρα σου, με το «πάμε να ρισκάρουμε κι ας μην ξέρουμε πού θα βγει, αρκεί που θα το περάσουμε μαζί κι αυτό». Φτάνει μόνο που θα βάλουμε άλλο ένα “μαζί” στη βαλιτσούλα μας, στο άλμπουμ των φωτογραφιών για τους πιο ρομαντικούς φίλους και στην gallery των φωτογραφιών του κινητού για τους πιο μοντέρνους.
Μέσα σε έναν ισοπεδωτικά ανισόπεδο κόσμο, στον κόσμο των ατελείωτων φίλτρων, των τέλειων προσώπων και σωμάτων, γιατί δεν μπορούμε να δημιουργήσουμε την ιδανική, αψεγάδιαστη φιλία; Μάλλον, γιατί δεν υπάρχει κανένα app, καμία εφαρμογή που να μπορεί να την κατεβάσει άμεσα, με το πάτημα ενός κουμπιού ή να τη δημιουργήσει δια μαγείας μέσα από τα άπειρα φίλτρα της. Όσο αυθόρμητη κι αν είναι η πραγματική φιλία χρειάζεται προσπάθεια και κόπο για να διατηρηθεί αγνή και καθαρή στο πέρασμα του χρόνου και να μην υποκύψει στη φθορά. Οφείλεις ο ίδιος να μπεις ατελής μέσα σε μια φιλική σχέση, να αποδεχθείς τα ψεγάδια του εαυτού σου. Χρειάζεται να θαυμάσεις και να συγκινηθείς βαθιά από τις αψεγάδιαστες πλευρές του άλλου. Να βλέπεις τον φίλο σου σαν να είναι πρότυπο σχολείο και εσύ ο ίδιος να είσαι ο μαθητής. Να μην υπάρχει τίποτα ανταγωνιστικό ανάμεσά σας παρά μόνο αφοσίωση, αυτοθυσία, υποστήριξη. Η λέξη ζήλια έχει διαγραφεί από το λεξικό της πραγματικής φιλίας και τη θέση της έχει πάρει ο ζήλος και η επιθυμία για τη δημιουργία νέων εμπειριών και ζωντανών, έντονων στιγμών από εκείνες που ηχούν τόσο δυνατά και συνταράσσουν όλο μας το είναι.
Άραγε, έχει αναρωτηθεί ποτέ κανείς μας γιατί ανάμεσα σε πολλά δέντρα, τα πλατάνια είναι εκείνα που ζουν τόσα πολλά χρόνια; Μήπως γιατί παίρνουν διαρκώς ζωή από τα εκκωφαντικά γέλια, τα μυστικά των φίλων, τους αξημέρωτους, ξυπόλυτους χορούς που στήνουν τα καλοκαίρια ανέμελες, ευτυχισμένες παρέες, τσουγκρίζοντας ποτήρια μπίρας, ούζου και ο,τι τραβάει η ψυχούλα του καθενός; Μα προφανώς και η φύση γνωρίζει καλύτερα απ’ όλους μας. Η φιλία δίνει ζωή σε κάθε ζωντανό οργανισμό και αποτελεί πηγή έμπνευσης και αιώνιας νιότης. Αρκεί μονάχα να είναι αγνή και απαλή σαν αερικό. Να μην προδίδει, αλλά να εμπιστεύεται. Να μη ζηλεύει αλλά να θαυμάζει. Να μην επικρίνει αλλά να συμβουλεύει. Να μη στήνει στον τοίχο και να πυροβολεί αλλά να κατανοεί.
Πλούσιος εκείνος που θα καταφέρει να βρει και να κρατήσει σαν φυλαχτό το άλλο του ολόκληρο μέσα σε αυτόν τον αψεγάδιαστο αλλά φιλτραρισμένο κόσμο.
Στην υγειά, λοιπόν, μιας τέλειας-ατελούς αλλά ανιδιοτελούς φιλίας.
Συντάκτης: Άλκηστις Μαχαίρα
