Κάθε μας αγάπη έχει κάτι απ' τις προηγούμενες

Όταν μια σχέση ολοκληρώνεται, αφού έχει κάνει τον κύκλο της, πιθανότατα δεν υπάρχει κάτι άλλο να δώσεις ή να πάρεις. Όταν κλείσεις το κεφάλαιο της προηγούμενής σου σχέσης, κάποια στιγμή θα νιώσεις έτοιμος να κάνεις και το βήμα για την επόμενη. Αυτό σημαίνει πως έχεις ξεκαθαρίσει τα συναισθήματά σου και δεν υπάρχει κάτι να σε κρατάει πίσω. Υπάρχει όμως ένας μικρός, αποθηκευτικός χώρος, τόσο σημαντικός που μαζεύει και κρατάει εν αγνοία μας τα κατάλοιπα της προηγούμενης αγάπης που προσφέραμε. Ο ρόλος αυτού του αποθηκευτικού χώρου είναι όταν νιώσει πως πλησιάζει μια νέα αγάπη να σού υπενθυμίζει στην αρχή πως δεν μπορείς να τα δώσεις όλα γι’ ακόμη μια φορά.

Εάν έχεις πληγωθεί, ίσως να μην μπορείς να προσφέρεις την αγάπη που θα ήθελες στη νέα σου σχέση και να είσαι επιφυλακτικός. Εάν μια μέρα σκοντάψεις στο δρόμο, την επόμενη θα περάσεις πιο προσεκτικά απ’ το ίδιο σημείο και σίγουρα όχι με τον ίδιο αέρα που περπατούσες εχθές. Ακόμα και όταν νιώσεις ασφαλής, πάλι θα είσαι προσεκτικός, αφού για πολύ καιρό θα έχεις στο μυαλό σου τη μέρα και τη στιγμή που σκόνταψες. Το ίδιο ακριβώς ισχύει και με την αγάπη.

Κάθε φορά που θα είσαι έτοιμος να αγαπήσεις ξανά, θα το κάνεις με διαφορετικό τρόπο, ίσως με μέτρο και όρια. Θα θες να μη δώσεις από την αρχή τα πάντα, όπως είχες κάνει την προηγούμενη φορά που πληγώθηκες. Δε θα ήθελες να συμβεί ξανά το ίδιο και να αφήσεις την αγάπη να σε τυφλώσει, προτιμάς να είσαι προσεκτικός, να μη σκοντάψεις πάλι.

Πόσο άδικο είναι όμως για τη νέα σου σχέση; Και αν αυτή η νέα σχέση αξίζει πραγματικά όλη σου την αγάπη, άνευ ορίου και μέτρου, αλλά εσύ είσαι εγκρατής; Ο τρόπος που αγαπάμε έναν άνθρωπο δεν έχει να κάνει μόνο με τον ίδιο τον άνθρωπο, αλλά κυρίως με εμάς. Εξαρτάται από εσένα το πόσο θα αφεθείς κάθε φορά και σε τι βαθμό θα επιτρέψεις τις προηγούμενες εμπειρίες σου στην αγάπη να ορίσουν τι θα δώσεις στην επόμενή σου σχέση.

Και αν υπήρχε ένα μαγικό ραβδάκι που θα σ’ έκανε να ξεχνάς τις προηγούμενες αγάπες και να νιώθεις κάθε φορά σαν να είναι η πρώτη που αγαπάς; Αν σε κάθε καινούριο άνθρωπο που επιτρέπουμε να μπει στη ζωή μας μπορούσαμε να δώσουμε τον ίδιο βαθμό αγάπης, τότε δε θα ήταν δίκαιο για όλους; Όμως πώς θα μπορούσαμε να προστατευτούμε και να μην πληγωθούμε ξανά;

Μέσα από κάθε σχέση ξεδιπλώνουμε μια πτυχή του μας και μαθαίνουμε κάτι ακόμα εμάς. Γνωρίζουμε τα όριά μας και τις ανοχές μας και αυτό συμβαίνει και στην αγάπη. Μπορείς όμως να αγαπήσεις με μέτρο; Είναι δυνατόν να ελέγξεις ένα τόσο δυνατό συναίσθημα που ορίζει η καρδιά σου και δεν αφήνει το μυαλό και τη λογική να επικρατήσουν; Όσο κι αν αντισταθείς, όσο κι αν παλέψεις να μη σκοντάψεις ξανά, όταν η καρδιά νιώσει την αγάπη, θα την αφήσει να εκδηλωθεί ανεξέλεγκτα. Αυτός είναι και ο ρόλος της εξάλλου.

Κάθε αγάπη διαφέρει από την προηγούμενη. Κάθε αγάπη είναι μοναδική και έχει τα δικά της χαρακτηριστικά. Αυτός είναι και ο λόγος που δεν μπορούμε να αντισταθούμε κι ας λέμε κάθε φορά πως δε θα σκοντάψουμε όπως την προηγούμενη. Όταν όμως στέκεται μπροστά σου, η λογική κάνει πέρα. Ευτυχώς, γιατί ένα τόσο μοναδικό συναίσθημα πρέπει να υπάρχει στη ζωή μας με κάθε αντίτιμο. Είναι σημαντική, μας κάνει να απολαμβάνουμε τη ζωή στο έπακρο. Μόνο πιο δυνατή μπορεί να είναι κάθε φορά και το πιο πιθανό είναι πως δεν μπορούμε να την ελέγξουμε και ας καταφέρνει λίγο το μυαλό να την επηρεάσει θυμίζοντας κάτι από την προηγούμενη. Κρατάει για λίγο και μετά τα δίνει και πάλι όλα όπως την άλλη φορά, γιατί η αγάπη είναι αναγκαίο κακό και θα την αποζητούμε πάντα.