Αν δε σε συστήσει, εννοείται πως αυτοσυστήνεσαι!

Κρατιέσαι με το ταίρι σου χέρι-χέρι, γελάτε, περνάτε όμορφα και ξαφνικά στο οπτικό σας πεδίο εμφανίζονται κάποιες φυσιογνωμίες άγνωστες σ’ εσένα, γνωστές όμως σ’ εκείνο. Προφανώς, για να κάνει νεύμα και να χαιρετάει, θα γνωρίζονται αρκετά. Πράγματι, αρχίζουν να μιλάνε μεταξύ τους, κανονίζουν τα δικά τους, αλλά φαίνεται εσύ να μην εντάσσεσαι ομαλά στον κύκλο συζήτησής τους.

Ο άνθρωπός σου δεν κάνει καν κίνηση να σε συστήσει στους φίλους του ενώ μοιάζει να αισθάνεται πραγματικά άνετα μ’ αυτό, σαν να μη χρειάζεται να πει κάτι για σένα, λες και δεν υπάρχει λόγος να σε αναφέρει κάπου. Τελικά, μέσα σε λίγα μόλις λεπτά, μαθαίνεις τα σχέδιά τους, τα νέα τους, τα προβλήματά τους, χωρίς, ωστόσο, να μάθεις το πιο βασικό απ’ όλα∙ ποιοι είναι, πώς τους λένε κι αν έχουν κι εκείνοι την ίδια αντίστοιχη απορία για σένα, τότε γιατί ο κοινός σας φίλος –δηλαδή το χαλαρό κατά τ’ άλλα ταίρι σου– δε σας συστήνει μεταξύ σας;

Τους κοιτάς, σε κοιτάνε «και μετά σιωπή και μετά το τέρμα και κανείς κανενός». Μήπως ν’ αρχίσεις ένα χειροκρότημα, ως ηχητικό υπονοούμενο μπας κι ο αγαπημένος σου σού δώσει λίγη σημασία; Θα ήταν ένας τρόπος να τράβαγες εύκολα την προσοχή τους ενώ παράλληλα θα επικροτούσες τη σκηνή που παίζεται μπροστά σου, μιας που είσαι απλώς ένας αμέτοχος θεατής.

Στα μάτια της σχέσης σου μοιάζεις σαν να μην υπάρχεις κι οι συνειρμοί μέσα στο μυαλό σου δίνουν και παίρνουν. Κάνει πως δεν καταλαβαίνει προσπαθώντας ν’ αποφύγει τις συστάσεις; Μήπως θέλει κάτι να κρύψει; Ξέχασε ότι είστε μαζί; Αφαιρέθηκε απ’ τα τόσο σπουδαία πράγματα που λέει με τους φίλους που συνάντησε; Άραγε, αν έφευγες θα το έπαιρνε χαμπάρι; Γιατί αν είναι να μην έδινε σημασία στη φυγή σου, μήπως τελικά είσαι κάτι το δεδομένο για τον άλλον ή μήπως η σχέση που έχετε είναι τόσο επιφανειακή;

Το μόνο σίγουρο είναι πως όση περισσότερη ώρα καθυστερεί να κάνει τις συστάσεις, τόσες κι άλλες τόσες απέραντες απορίες θα συγκεντρωθούν στο μυαλό σου κι όλες μαζί θα σε τσιγκλάνε και θα σε εκνευρίζουν που παραμένεις ινκόγκνιτο χωρίς να θέλεις. Δεν είναι δική σου επιλογή να κρατήσεις αποστάσεις, λες κι έχεις τάσεις αντικοινωνικότητας. Απλώς, ο σύντροφός σου επέλεξε έτσι απλά να μη σε συστήσει στην παρέα του.

Από πού κι έως πού, όμως, να περιμένεις να ολοκληρωθεί μια συζήτηση –συνήθως επιφανειακή– χωρίς να συμμετάσχεις έστω με χειραψία ή με ένα «γεια»; Δεν είπαμε να σε συστήσει ως σύζυγο, ούτε βέρες να βγάλει. Αρκεί να δείξει πως δεν περνάει αδιάφορη η παρουσία σου και να κρατήσει τα προσχήματα μιας τυπικής κοινωνικής διαγωγής. Βέβαια, υπάρχει κι η λεπτομέρεια πως όταν είναι να γίνουν οι συστάσεις καλό θα ήταν ν’ απευθυνθεί πρώτα σε σένα και να σου συστήσει έναν-έναν ονομαστικά την παρέα του. Η αλήθεια είναι πως σε εκείνον που απευθυνόμαστε θέλοντας να προσφωνήσουμε κάποιον τρίτο είναι κι εκείνος με τον οποίο έχουμε μεγαλύτερη οικειότητα κι εκτίμηση.

Μα στην περίπτωση που δε μας συστήσει καν, πώς το αντιμετωπίζουμε όλο αυτό; Φυσικά και το πιο εύκολο θα ήταν, όταν φύγει η παρέα του και μείνουμε μόνοι, να κάνουμε μια νύξη επί του θέματος, δείχνοντας την ενόχλησή μας και βάζοντάς τα μαζί του που μας αγνόησε τόσο επιδεκτικά. Στην ουσία, όμως, αν το καλοσκεφτούμε δεν έχει να κάνει μόνο με τη δική του συμπεριφορά, γιατί το σημαντικό δεν είναι πώς μας φέρονται οι άλλοι, αλλά πώς εμείς χειριζόμαστε τον εαυτό μας στον τρόπο που εκφράζεται ο καθένας προς εμάς.

Όσο βλέπουμε πως δε μας συστήνουν, απ’ το να μείνουμε περιμένοντας να μας απευθύνουν κάποτε το λόγο, είναι καλύτερα να συστηθούμε εμείς από μόνοι μας. Ας μην κάνουμε σαν να μην τρέχει κάτι, αναμένοντας πιο δίπλα, αλλά να κάνουμε αισθητή την παρουσία μας. Να πάρουμε την πρωτοβουλία και να παρουσιάσουμε τον εαυτό μας. Δε χρειάζονται πολλά-πολλά κι ούτε θα συστηθούμε για να κατοχυρώσουμε ιδιότητα ως σύντροφος του φίλους τους.

Θα συστηθούμε γιατί δεν είμαστε μικρά παιδιά να περιμένουμε να μας παρουσιάσουν, ούτε να μας πουν πότε να μιλήσουμε και τι να πούμε. Είμαστε ενήλικες, έχουμε όνομα, ύπαρξη και προσωπικότητα κι όλα είναι στη δική μας κρίση. Πρώτα απ’ όλα, ας σεβόμαστε εμείς οι ίδιοι τον εαυτό μας κι έτσι θα κρατάμε κι ανάλογες ισορροπίες με τους γύρω. Ας μην εξαρτιόμαστε απ’ την αγένεια κανενός, αλλά να καθοριζόμαστε απ’ τη δική μας αξιοπρέπεια.

Είναι όμορφο να έχουμε ένα σύντροφο πλάι μας ειλικρινή και ντόμπρο που δίνει σημασία κι αντιλαμβάνεται τους στοιχειώδεις κώδικες καλής συμπεριφοράς. Κι αν δεν έχει μια παρόμοια ευγένεια, ας γνωρίζουμε τουλάχιστον εμείς οι ίδιοι την αξία μας κι ας μη χάνουμε το χρόνο μας. Οι μικρές λεπτομέρειες δείχνουν τη γενικότερη πρόθεση και καλύτερα να βγαίνουν στην επιφάνεια για να ξέρουμε με τι έχουμε να κάνουμε.